Սոֆյա Մերո
Սոֆյա Ֆրիդերիկա Մերո (գերմ.՝ Sophie Friederike Mereau, մարտի 27, 1770[1], Altenburg, Սրբազան Հռոմեական կայսրություն[2] - հոկտեմբերի 31, 1806[2][3][4][…], Հայդելբերգ[2]), գերմանացի գրող և բանաստեղծուհի, ռոմանտիզմի ներկայացուցիչ։
Սոֆյա Մերո | |
|---|---|
 | |
| Ծննդյան անուն | գերմ.՝ Sophie Friederike Schubart |
| Ծնվել է | մարտի 27, 1770[1] |
| Ծննդավայր | Altenburg, Սրբազան Հռոմեական կայսրություն[2] |
| Վախճանվել է | հոկտեմբերի 31, 1806[2][3][4][…] (36 տարեկան) |
| Վախճանի վայր | Հայդելբերգ[2] |
| Գրական անուն | Seraphine[5] |
| Մասնագիտություն | գրող, բանաստեղծուհի և խմբագիր |
| Լեզու | գերմաներեն |
| Քաղաքացիություն | Գերմանիա[1] |
| Ամուսին | Կլեմենս Բրենտանո[2] |
 Sophie Mereau Վիքիպահեստում | |
Կենսագրություն խմբագրել
Սոֆյա Շուբարտը ծնվել է բուրժուական ընտանիքում և ստացել է հիանալի կրթություն։ Չնայած ամուսնության վերաբերյալ իր նախապաշարմունքներին՝ 1793 թվականին տնտեսական բնույթի պատճառներով նա ամուսնացել է Ենայից իրավագիտության պրոֆեսոր Կառլ Մերոյի հետ։ Ամուսնությունից հետո ծնվել են որդին՝ Գուստավը, և դուստրը՝ Գուլդան։ Ընտանիքը բնակվել է Ենում, որտեղ ամուսնու շնորհիվ Սոֆյան ծանոթացել է Ֆրիդրիխ Շիլլերի հետ։ Վերջինս գնահատել Է Սոֆյա Մերոյի բանաստեղծական տաղանդը, հովանավորել նրան, հրատարակել նրա ստեղծագործությունները ամսագրում, նրան խորհուրդներ տվել գեղագիտական ճաշակի և ժանրի ընտրության հարցերի վերաբերյալ։ Մերոյի քնարերգությունը համապատասխանում է բնական պոեզիայի մասին Շիլլերի պատկերացումներին։ Իր պոեզիայի համար Սոֆյա Մերոն հետևում է Շիլլերի սիմվոլիզացիայի ցուցումներին․ Սոֆյայի համար Շիլլերը նշանակալի մարդ էր, ում նա վստահում էր։ Մերոն և Շիլլերը նման էին ազատության իրենց ձգտմամբ։ Սոֆյա Մերոն մի քանի պատմվածքներ, էսսեներ, բանաստեղծություններ և երկու վեպ է հրապարակել։ Մերոյի բնական և բնապատկերային քնարերգության մի քանի ստեղծագործությունների հիման վրա երաժշտություն են գրել Դելթերը, Բեթհովենը, Ռայնհարդը։ Մերոն նաև հրատարակել է մի քանի ալմանախ և «Կալատիսկ» ամսագիրը։ Նա աշխատել է ֆրանսերեն, անգլերեն և իտալերեն լեզուներով տեքստերի թարգմանությունների և գրական մշակման վրա։
Հաջողակ գրող լինելով հանդերձ՝ Սոֆյա Մերոն դժբախտ էր ամուսնության մեջ։ Նա ուզում է ապրել ըստ իր ռոմանտիկ իդեալների, սիրո և ազատության. նա մի քանի սիրավեպ է ունեցել, այդ թվում՝ Ֆրիդրիխ Շլեգելի և Կլեմենս Բրենտանոյի հետ։ Իր 6-ամյա որդու՝ Գուստավի մահից հետո՝ 1801 թվականին Սոֆյա Մերոն ամուսնալուծվել է. դա համարվում է Սաքսեն Վայմարի դքսությունում առաջին ամուսնալուծությունը, թեև արխիվային փաստաթղթերի համաձայն՝ դքսությունում ամուսնալուծություններ ձևակերպվել են նաև մինչև 1800 թվականը։
Դստեր հետ, ում Կարլ Մերոն թողել էր մորը, Սոֆյան սկսել է իր կյանքի նոր փուլը։ Նրա գրական տաղանդը ֆինանսական անկախություն էր ընձեռում։ Հղիանալով Կլեմենս Բրենտանոյից՝ նա ամուսնացել է նրա հետ 1803 թվականին։ Ամուսինները միասին զբաղվել են գրականությամբ և թարգմանությամբ։ Բրենտանոյի խանդոտության պատճառով Սոֆյան նրա հետ կյանքն ընկալում էր որպես բանտարկություն։ Իր ընկերուհիներից մեկին Սոֆյան, գրել է, որ Բրենտանոյի հետ համատեղ կյանքը միաժամանակ դրախտ է ու դժոխք, բայց առավելապես դժոխք։ 1806 թվականին Սոֆյա Մերո-Բրենտանոն ծննդաբերությունից հետո մահացել է 36 տարեկանում։ Սոֆյայի մահից կարճ ժամանակ անց Կլեմենս Բրենտանոն ամուսնացել է 16-ամյա Ավգուստա Բուսմանի հետ։
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 1,2 WeChangEd
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 Брентано, Клеменс (ռուս.) // Энциклопедический словарь / под ред. И. Е. Андреевский — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1891. — Т. IVа. — С. 648.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 FemBio տվյալների շտեմարան (գերմ.)
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Բրոքհաուզի հանրագիտարան (գերմ.)
- ↑ Չեխիայի ազգային գրադարանի կատալոգ
Գրականություն խմբագրել
- Julia Augart։ Eine romantische Liebe in Briefen. Zur Liebeskonzeption im Briefwechsel von Sophie Mereau und Clemens Brentano. Königshausen & Neumann, Würzburg 2006.
- Dagmar von Gersdorff։ Dich zu lieben kann ich nicht verlernen. Das Leben der Sophie Brentano-Mereau. Insel Verlag, Frankfurt am Main, 1984. ISBN 3-458-14182-0
- Katharina von Hammerstein։ Sophie Mereau-Brentano. Freiheit — Liebe — Weiblichkeit: Trikolore sozialer und individueller Selbstbestimmung um 1800. Universitätsverlag Winter, Heidelberg. ISBN 3-8253-0183-4
- Britta Hannemann։ Weltliteratur für Bürgertöchter. Die Übersetzerin Sophie Mereau-Brentano. Wallstein, 2005. ISBN 3-89244-896-5
- Lucia Sabová։ Problematik der weiblichen Identität in den Erzählungen von Sophie Mereau. Logos-Verlag, Berlin, 2011. ISBN 978-3-8325-3019
Արտաքին հղումներ խմբագրել
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Սոֆյա Մերո» հոդվածին։ |