Սեռական թրաֆիքինգը Ճապոնիայում
Ճապոնիայում սեռական թրաֆիքինգը սեռական շահագործման և ստրկության նպատակով մարդկանց թրաֆիքինգն է, որը տեղի է ունենում հենց երկրում։ Ճապոնիան սեռական առևտրի զոհ դարձած անձանց ծագման, նշանակման և տարանցման երկիրն է։
Ճապոնիայի քաղաքացիները, առաջին հերթին կանայք և աղջիկները, սեռական շահագործման զոհ են դառնում Ճապոնիայում և, ավելի փոքր չափով, արտերկրում։ Երկրում սեռական շահագործման զոհ են դառնում օտարերկրացիները[1][2]։ Անչափահասները[3] և աղքատ ընտանիքների անձինք[4] հատկապես խոցելի են սեռական շահագործման համար։ Սեռական թրաֆիքինգի զոհերը ենթարկվում են խաբեության[1][2][5][6], սպառնալիքների[1][5][6] և պոռնկությամբ զբաղվելու հարկադրանքի։ Նրանց անձնագրերը և բանկային փաստաթղթերը հաճախ առգրավվում են[1]։ Զոհերը տառապում են ֆիզիկական և հոգեբանական տրավմաներից[3][6]։ Նրանցից շատերը բռնաբարության հետևանքով վարակվում են սեռական ճանապարհով փոխանցվող հիվանդություններով և ապրում են վատ պայմաններում։ Փրկված որոշ զոհեր ենթարկվում են օստրակիզմի, ընկճվում են[3] և կամ ինքնասպանություն են գործում[6]։
Ճապոնիայում մարդկանց առևտրով զբաղվող տղամարդիկ և կանայք պատկանում են հասարակության ամենատարբեր շերտերին։ Թրաֆիքինգ իրականացնողները հաճախ հանդիսանում են հանցավոր սինդիկատների անդամներ[1], այդ թվում՝ յակուձա։ Սեռական թրաֆիքինգը Ճապոնիայում կապված է զվարճանքի և զբոսաշրջության արդյունաբերության հետ, և կանայք և աղջիկները «մատակարարվում» Միացյալ Նահանգների Զինված ուժերի զինծառայողներին և պայմանագրային զինծառայողներին սպասարկող ձեռնարկություններին։ Թրաֆիքինգ իրականացնողները զոհերին գայթակղելու համար օգտագործում են ինտերնետային կայքեր, էլեկտրոնային փոստեր և ծրագրեր[6]։ Ճապոնիայի քաղաքացիները զբաղվում են կիբեռսեռական թրաֆիքինգով[7][8]։
Ճապոնիայում սեռական շահագործման նպատակով մարդկանց թրաֆիքինգի ծավալները դժվար է գնահատել՝ կապված սեռական շահագործման հանցագործությունների ընդհատակյա բնույթի, այն փաստի հետ, որ իշխանություններին հաղորդվում է միայն չնչին թվով դեպքերի մասին և այլ գործոնների հետ։ Ճապոնիայի կառավարությունը քննադատության է ենթարկվում սեռական թրաֆիքինգի դեմ պայքարի ջանքերի և օրենքների բացակայության համար[3][5][6]։ Ճապոնացի որոշ պաշտոնյաների մեղադրել են այդ հարցի նկատմամբ անտարբերության մեջ[5][9][10]։ 2014 թվականին ԱՄՆ Պետդեպարտամենտը հայտնել է, որ «Ճապոնիան մանկական պոռնոգրաֆիայի արտադրության և շրջանառության միջազգային կենտրոն է»[11]։
Տեսակներ
խմբագրելԵրեխաների շահագործում
խմբագրելՃապոնիայում աղջիկներին հրապուրում են, ստիպում մարմնավաճառությամբ զբաղվել[6]։ Ճապոնիայում մանկական պոռնոգրաֆիայի ստեղծումն ու վաճառքը տարածված խնդիր է[3][6]։
Ճապոնացի որոշ ուսանողներ Տոկիոյում և այլ քաղաքներում մասնակցում են enjo kōsai-ին («վճարովի ժամադրություն»)[4][3]։ Ապացույցները ցույց են տալիս, որ նման ժամադրությունները նախապատրաստական փուլեր են երեխաների մարմնավաճառության և երեխաների չարաշահման հնարավոր ձևերի համար։ Քննադատները պնդում են, որ ոստիկանությունը բավականաչափ միջոցառումներ չի իրականացնում կանանց պաշտպանելու համար, ովքեր հայտնվում են նման իրավիճակներում[12]։
Աշխատանքային հնարավորությունների կեղծ խոստումներ
խմբագրելԲացի երիտասարդ ճապոնացի կանանցից և աղջիկներից, սեռական շահագործման են ենթարկվում նաև այն օտարերկրացիները, որոնք աշխատում են Ճապոնիայում կամ գաղթում են այնտեղ, հատկապես Կամբոջայից, Թաիլանդից և Ֆիլիպիններից[1]։ Այս զոհերը, որոնք հաճախ գայթակղվում են Ճապոնիայում աշխատանք գտնելու կեղծ խոստումներով, գալիս են կարճաժամկետ վիզաներով։ Ճապոնիա ժամանելուն պես նրանք հետագայում ստիպված են լինում զբաղվել սեռական «բիզնեսով», սակայն մեծահասակների զվարճանքի արդյունաբերության մեջ նրանց ներգրավվածությունը սովորաբար դիտվում է որպես կամավոր՝ անկախ հանգամանքներից[13]։ Վիզայի կարգավիճակի պատճառով այս օտարերկրյա աշխատողները դժկամությամբ են դիմում տեղական իշխանությունների օգնությանը, քանի որ ըստ վերջիններիս՝ վիզան նրանց օրինական իրավունք չի տվել աշխատել Ճապոնիայում։ Զուգորդված այնպիսի գործոնների հետ, ինչպիսիք են հոգեբանական ահաբեկումը, լեզվական խոչընդոտները և մշակութային տարբերությունները, օտարերկրացիները գտնվում են ծայրահեղ խոցելի վիճակում[1]։
Խարդախության մոդելավորում
խմբագրելԲացի օտարերկրացիներից, Ճապոնիայի քաղաքացիները ևս խաբեության են ենթարկվում չարագործների կողմից, որոնք ներկայանում են որպես ֆոտոմոդելային գործակալներ։ Նրանք զոհերին համոզում են ստորագրել կեղծ պայմանագրեր, որոնք իրավաբանորեն պարտավորեցնում են նրանց մասնակցել մարմնավաճառության և պոռնոգրաֆիայի արտադրությանը[6][5]։ Եթե զոհերը փորձում են հրաժարվել, գործակալները սպառնում են, որ նրանք ստիպված կլինեն տուգանքներ վճարել կամ տեսանյութեր կցուցադրեն զոհի ընտանիքին։ Տուժածներին նաև ստիպում են պայմանագրեր կնքել, որոնց համաձայն նրանք հրաժարվում են որոշակի իրավական իրավունքներից, ինչպիսիք են, օրինակ, իրենց նկարահանած ֆիլմերի հեղինակային իրավունքը[14]։
Սեռական թրաֆիքինգի դեմ պայքար
խմբագրելՀասարակական կազմակերպություններ
խմբագրելՏոկիոյում հիմնադրված Lighthouse։ Center for Human Trafficking Victims-ը, որը շահույթ չհետապնդող կազմակերպություն է, իր ողջ գործունեությունն ուղղել է Ճապոնիայում սեքս-առևտրի զոհերին փրկելուն և աջակցելուն՝ օգնելով նրանց իրավաբանական խորհրդատվության, բնակարանային և բժշկական օգնության հարցում[1][5][4][6]։ Կազմակերպությունը ստեղծել և տարածել է նյութեր՝ մարդկանց թրաֆիքինգի մասին իրազեկությունը բարձրացնելու համար[5]։
Կառավարության արձագանք
խմբագրելՃապոնիայի իշխանությունները իրավապահ միջոցներ են ձեռնարկել մեծահասակների և երեխաների սեռական առևտրի դեմ։ Աշխատանքի անվտանգության մասին օրենքը (ESA) և աշխատանքային ստանդարտների մասին օրենքը (LSA) քրեականացրել են հարկադիր աշխատանքը, որը պաշտպանում է աշխատողների մտավոր և ֆիզիկական ազատությունը և ծառայում է որպես սեռական թրաֆիքինգի դեմ պայքարի միջոց[15]։ 2016 թվականի մարտի 29-ին ընդունվել է կառավարության որոշում «Երեխաների սեռական շահագործման դեմ պայքարի միջոցառումների հետ կապված գործունեության քաղաքականության հիմնական ուղղությունների մասին»[16]։
Այս որոշումը նպատակ ուներ վերացնել երեխաների սեռական զոհաբերությունը մանկական մարմնավաճառության և մանկական պոռնոգրաֆիայի արտադրության արդյունքում։ Հասարակական անվտանգության ազգային հանձնաժողովին հանձնարարված է ղեկավարել երեխաների սեռական շահագործման դեմ պայքարի ընդհանուր միջոցառումները[15]։ Ոստիկանությունը սերտորեն համագործակցում է նաև համապատասխան նախարարությունների և գերատեսչությունների հետ՝ մանկական մարմնավաճառության հետ կապված հանցագործությունների դեմ պայքարում։ Յոթ խոշոր պրեֆեկտուրաներում գործում են կանոնակարգեր, որոնք արգելում էին JK ընկերությունների գործունեությունը, արգելում էին մինչև 18 տարեկան աղջիկներին աշխատել վճարովի ծանոթությունների ծառայություններում[17]։
Ծանոթագրություններ
խմբագրել- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 «Why are foreign women continuing to be forced into prostitution in Japan?». The Mainichi. 2017 թ․ հունիսի 10. Վերցված է 2020 թ․ ապրիլի 26-ին.
- ↑ 2,0 2,1 Sothoeuth, Ith (2017 թ․ հունվարի 24). «Seven Cambodians Rescued in Sex Trafficking Bust in Japan». VOACambodia.com. Voice of America. Վերցված է 2020 թ․ ապրիլի 26-ին.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Fifield, Anna (2017 թ․ մայիսի 16). «For vulnerable high school girls in Japan, a culture of 'dates' with older men». The Washington Post. Վերցված է 2020 թ․ ապրիլի 26-ին.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Reith-Banks, Tash (2019 թ․ հունիսի 15). «Schoolgirls for sale: why Tokyo struggles to stop the 'JK business'». The Guardian.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 «Lighthouse NGO Serves as Beacon of Hope for Victims of Sex Trafficking». UW–Madison News. University of Wisconsin–Madison. 2018 թ․ մայիսի 15. Վերցված է 2020 թ․ ապրիլի 26-ին.
- ↑ 6,00 6,01 6,02 6,03 6,04 6,05 6,06 6,07 6,08 6,09 Campbell, Charlie (2019 թ․ հոկտեմբերի 29). «The Sexual Exploitation of Young Girls in Japan Is 'On the Increase,' an Expert Says». Time. Վերցված է 2020 թ․ ապրիլի 26-ին.
- ↑ «Japanese, Filipino couple sued over child cybersex». Inquirer. 2015 թ․ սեպտեմբերի 18.
- ↑ «Online child sexual exploitation and abuse». UNODC. 2019.
- ↑ McCurry, Justin (2023 թ․ դեկտեմբերի 17). «Host clubs' in Tokyo force women into sex work to pay off huge debts». The Guardian.
- ↑ «'Host crazy' women fall into debt hell through pay-later system». Asahi Shimbun.
- ↑ «Japan». State.gov (ամերիկյան անգլերեն). United States Department of State. 2014. Վերցված է 2024 թ․ ապրիլի 29-ին.
- ↑ «OHCHR | End of mission statement of the United Nations Special Rapporteur on the sale of children, child prostitution and child pornography, Maud de Boer-Buquicchio, on her visit to Japan». www.ohchr.org. Վերցված է 2020 թ․ նոյեմբերի 20-ին.
- ↑ Cameron, S & Newman, E n.d., Trafficking of Filipino Women to Japan: Examining the Experiences and Perspectives of Victims and Government Experts, United Nations University, United Nations Global Programme against Trafficking in Human Beings. p.3.
- ↑ Japan NGO Network for CEDAW (JNNC) 2016, NGO Joint Report (Japan) with regard to the consideration of the combined seventh and eighth periodic reports of Japan for the sixty-third session of the Committee on the Elimination of Discrimination against Women, p. 18-20.
- ↑ 15,0 15,1 «Japan». State.gov (ամերիկյան անգլերեն). United States Department of State. Վերցված է 2020 թ․ նոյեմբերի 20-ին.
- ↑ Council for the Promotion of Measures to Combat Trafficking in Persons 2017, Measures to Combat Trafficking in Persons (Annual Report), Government of Japan, 30 May.
- ↑ «Japan». State.gov (ամերիկյան անգլերեն). United States Department of State. 2020. Վերցված է 2020 թ․ նոյեմբերի 20-ին.