Պեսնյարի
Պեսնյարի (բելառուսերեն՝ Песняры), բելառուսական ֆոլկ-ռոք երաժշտախումբ[1][2]։
Պատմություն խմբագրել
Երաժշտախումբը պաշտոնապես ձևավորվել է 1969 թվականի սեպտեմբերի 1-ին, կիթառահար Վլադիմիր Մուլյավինի նախաձեռնությամբ[3]։ Նոր խումբը կազմած երաժիշտների մեծ մասը սկզբնական շրջանում հանդես է եկել Лявоны անվանումը կրող երաժշտախմբում[4]։
Նոր երաժշտախմբի բնորոշ առանձնահատկությունը բելառուսական ֆոլկլորային երաժշտության յուրօրինակ մշակումներն են։ «Պեսնյարին» խորհրդային եզակի համույթներից է, որին բախտ է վիճակվել հանդես գալու Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներում. 1976 թվականին նրանք ամերիկյան The New Christy Minstrels խմբի հետ ելույթներով շրջագայել են Հյուսիսային Կարոլինա նահանգում[5]։
1971 թվականին «Պեսնյարի»-ն թողարկել է ստուդիայում ձայնագրված իր առաջին երաժշտական ալբոմը[6], 1974-ին՝ երկրորդը[7], 1978-ին՝ ևս երկու ալբոմ[8][9]։
1979 թվականին երաժշտախմբի անդամներին շնորհվել է ԽՍՀՄ վաստակավոր արտիստի կոչում։ 1983-ին թողարկվել է «Зачарованная Моя» խորագիրը կրող համերգային ձայնագրությունների ալբոմը[10], 2001-ին՝ հերթական հաջողված հավաքածուն՝ Molodost moja... վերնագրով[11]։
2003 թվականին Մուլյավինն ավտովթարի զոհ է դարձել։ Նրա մահվանից հետո «Պեսնյարի» անվանումով հանդես գալու իրավունքը վիճարկել են երեք տարբեր երաժշտախմբեր[12]՝ բելառուսական պետական «Պեսնյարի» համույթը, սաքսոֆոնահար Վլադիսլավ Միսևիչի և երգիչ Լեոնիդ Բարտկևիչի ստեղծած երաժշտախումբերը[13]։ Այդ երաժշտախմբերից յուրաքանչյուրը հանդես է գալիս «Պեսնյարի»-ի երգացանկի երգերի կատարումով[14]։
Սկավառակագրություն խմբագրել
Ալբոմներ խմբագրել
- 1972 — «Песняры I»
- 1974 — «Песняры II»
- 1978 — «Песняры III»
- 1978 — «Песняры IV»
- 1979 — «Гусляр (Песняры)|Гусляр» (поэма-легенда по произведению Янки Купалы «Курган»)
- 1983 — «Зачарованная моя»
- 1985 — «Через всю войну]]»
- 1994 — «Песняры — 25 лет» (Голландия)
- 2001 — «Песняры — 2001»
Պարգևներ խմբագրել
- Էստրադայի արտիստների համամիութենական IV մրցույթի դափնեկիր (II մրցանակ, 1970)
- Խորհրդային երգի համամիութենական մրցույթի դափնեկիր (I մրցանակ, Մինսկ, 1973)
- Խորհրդային երգի փառատոնի դափնեկիր (ԼԺՀ, Զելյոնա Գուրա)
- Երտասարդության և ուսանողության համաշխարհային X փառատոնի դափնեկիր (Բեռլին, ԳԴՀ, 1973),
- «Ոսկե առյուծ» միջազգային փառատոնի դափնեկիր (Լայպցիգ, ԳԴՀ], 1973)
- Էստրադայի արտիստների «Ոսկե Օրփեոս» միջազգային մրցույթի դափնեկիր Բուլղարիա (1974)
- Քաղաքական երգի 2-րդ միջազգային փառատոնի դափնեկիր (Հելսինկի, 1978)
- Բելառուսի կոմերիտմիության մրցանակի դափնեկիր (1976)
- Լենինյան կոմերիտմիության մրցանակի դափնեկիր (1977)
- «Мелодия» ֆիրմայի գլխավոր մրցանակ՝ «Ոսկե ձայնասկավառակ» (1982)
Գրականություն խմբագրել
- Глеб Скороходов Звёзды советской эстрады: Очерки об эстрадных певцах, исполнителях советской лирической песни. — М.: Советский композитор, 1982. — 126 с.
- Валерий Яшкин На полпути от эстрады к театру. — М.: Госконцерт, 1995. — 144 с.
- Леонид Борткевич Песняры и Ольга. — М.: Вагриус, 2003. — 288 с. — 5000 экз. — ISBN 5-9560-0144-5
- Владимир Мулявин. Нота судьбы. Воспоминания, интервью, исследования / Людмила Крушинская. — Минск: Мастацка літаратура, 2004. — 446 с.
- Сергей Фролов и Валерий Щёлкин Легенды ВИА. — М.: Грифон, 2007. — 494 с. — 3000 экз. — ISBN 978-5-98862-034-1
- Анжела Гергель, Валерий Дайнеко. Песняры времени своего. Саммит-книга. 2016
- Анжела Гергель, Валерий Дайнеко. Песняры. Взгляд из будущего. Твердыня. 2018
- Мисевич Владислав. "Песняры": Я роман с продолженьем пишу... — М.; Екатеринбург: Кабинетный учёный, 2018. — 504 с.
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ |langue=en|auteur=Jeffrey Cole|titre=Ethnic Groups of Europe|sous-titre=An Encyclopedia|éditeur=ABC-CLIO|volume=|année=2011|pages totales= 442|passage=45|isbn=9781598843026|lire en ligne=https://books.google.fr/books?id=Wlth0GRi0N0C&pg=PA45&lpg=PA45&dq=Belarus+Pesnyary&source=bl&ots=pwoSGazZo6&sig=ACfU3U3aaECGiVVOzAS5zr7X1TmxHBKL6g&hl=fr&sa=X&ved=2ahUKEwjH-rup85rhAhVEgRoKHVJeAsM4KBDoATAAegQICBAB#v=onepage&q=Belarus%20Pesnyary&f=false}}
- ↑ (անգլերեն)BELARUS’ HERITAGE: Vladimir Mulyavin and legendary Pesnyary Արխիվացված 2020-08-08 Wayback Machine belarus.by
- ↑ ««Песняры» в квадрате». eg.ru (ռուսերեն)..
- ↑ «Программа «Во весь голос» — виртуальный музей ансамбля Песняры». vma-pesnyary.com/ (ռուսերեն)..
- ↑ «Reno Gazette-Journal from Reno, Nevada · Page 21, December 6, 1976». newspapers.com (անգլերեն). 6 décembre 1976. Վերցված է 23 juin 2012-ին..
- ↑ Песняры – Песняры
- ↑ Песняры – Песняры II
- ↑ Песняры – Песняры III
- ↑ Песняры – Песняры IV
- ↑ Песняры – Зачарованная Моя
- ↑ Владимир Мулявин и ансамбль "Песняры"* – Молодость моя...
- ↑ Жданович, Анна (2014 թ․ մարտի 17). «Опыт и молодость "Песняров"» (ռուսերեն). Belorusy i rynok. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ ապրիլի 9-ին. Վերցված է 2020 թ․ ապրիլի 9-ին.
- ↑ Жданович, Анна (2014 թ․ մարտի 17). Belorusy i rynok (ed.). «Опыт и молодость "Песняров"» (ռուսերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ ապրիլի 9-ին. Վերցված է 2020 թ․ ապրիլի 9-ին.
- ↑ Жданович, Анна (2014 թ․ մարտի 17). «Опыт и молодость "Песняров"» (ռուսերեն). Belorusy i rynok. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ ապրիլի 9-ին. Վերցված է 2020 թ․ ապրիլի 9-ին.
Արտաքին հղումներ խմբագրել
- Песняры. Вянок
- Песняры. Веселые нищие.
- Владимир Мулявин: Моя главная ошибка в Песнярах - Мисевич.
- Сайт о Игоре Паливоде и записанной в 2013 году программе «Весёлые нищие».
- Виртуальный музей ансамбля «Песняры».
- Cайт о ВИА «Песняры».
- Были ли Песняры прозападным ансамблем?
- Песняры никогда не занимались фольклором
- Можно ли назвать гением Владимира Мулявина?
- Анжела Гергель, Валерий Дайнеко. Песняры времени своего. Саммит-книга. 2016
- Анжела Гергель, Валерий Дайнеко. Песняры. Взгляд из будущего. Твердыня. 2018
- Песняры - 50 лет
- Песняры 1976. Гастроли по Америке
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Պեսնյարի» հոդվածին։ |