Հայկական սուրճ
Հայկական սուրճ, կամ սուրճ հայկական ձևով, սրճի տեսակ։
| Հայկական սուրճ | |
|---|---|
 |
Բաղադրամասեր խմբագրել
- Սուրճ (փոշիացված), մեկ թեյի գդալ ամեն հոգու համար
- Ջուր, մեկ սրճի բաժակ ամեն հոգու համար
- Շաքարավազ, կես թեյի գդալ ամեն հոգու համար կամ ըստ ցանկության
Հայկական սրճի առանձնահատկությունը նրա մեջ է, որ հատիկները աղացած են մինչև փոշի վիճակի։
Պատմություն խմբագրել
Արդեն 19-րդ դարավերջում–20-րդ դարասկզբին Արևմտյան Հայաստանում Կոստանդնուպոլսի քաղաքային մշակույթի ազդեցության տակ ունեվոր ընտանիքներում կենցաղի մաս է դառնում կակաոյի և հայկական սուրճի օգտագործումը։ 20-րդ դարի կեսին բազմաթիվ հայերի հայրենադարձությունից հետո, մասնավորապես Միջին Արևելքից, սուրճն աստիճանաբար տարածվում է Հայաստանով մեկ, այդ թվում գյուղերում, և դառնում սովորական բոլոր խավերի համար[1]։
Պատրաստման եղանակ խմբագրել
Փոքր բաժակի մեջ լցրած ջուրը լցնում են ջազվեի մեջ, այնուհետև ջրի վրա ավելացնում են սուրճ և շաքարավազը, լավ խառնում, դնում կրակին և սպասում այնքան՝ մինչև որ այն եփվի։ Հայկական, թրքական և պարսկական ձևերով սուրճ պատրաստելիս, այն եփված է համարվում, երբ մակերեսին սկսում է հավաքվել փրփուրը՝ եռման նախաշեմին։ Այն ժամանակ անմիջապես կրակից հեռացվում է սուրճը, լցվում սրճի բաժակներում և մատուցվում։ Արաբական պատրաստման ձևում, ջազվեն ավելի երկար է կրակի վրա թողնվում մինչ սուրճը եռա և փրփուրն անցնի։
Տես նաև խմբագրել
Արտաքին հղումներ խմբագրել
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ Լ.Մ. Վարդանյան // «Հայերը», Մոսկվա, «Նաուկա», 2012, էջ 242
|
Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Հայկական սուրճ կատեգորիայում։ |