Վիքիպեդիա

Իլյա Զիմին

Իլյա Անատոլիևիչ Զիմին (ռուս.՝ Илья́ Анато́льевич Зи́мин, մայիսի 1, 1972(1972-05-01), Վլադիվոստոկ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ - փետրվարի 26, 2006(2006-02-26), Մոսկվա, Ռուսաստան), ռուս լրագրող, լրահաղորդ, «НТВ» հեռուստաալիքի «Մասնագիտությունը՝ լրագրող» (ռուս.՝ Профессия - репортёр) հեռուստահաղորդումների շարքի հեղինակը։ «ТЭФИ-2002» մրցանակի «Լրահաղորդ» անվանակարգի դափնեկիր[1]։

Իլյա Զիմին
Ծննդյան թիվ՝մայիսի 1, 1972(1972-05-01)
Ծննդավայր՝Վլադիվոստոկ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ
Վախճանի թիվ՝փետրվարի 26, 2006(2006-02-26) (33 տարեկան)
Վախճանի վայր՝Մոսկվա, Ռուսաստան
Քաղաքացիություն՝ Ռուսաստան
Մասնագիտություն՝լրագրող
Պարգևներ՝

Կենսագրություն խմբագրել

Իլյա Զիմինը խնվել է 1972 թվականի մայիսի 1-ին, Վլադիվոստոկում՝ Անատոլիա[2] և Նատալյա Զիմինների ընտանիքում[3]։ Ավարտել է Նիկոլաևսկի-Ամուրի միջնակարգ դպրոցը[4], այնուհետև՝ Հեռավոր-արևելյան պետական համալսարանի լրագրության ֆակուլտետը (1994 թվականին)[5]։ Հեռուստատեսության առաջին փորձը եղել է «РВК» ռուսական հեռարձակող կորպորացիայի տեղական հեռուստաընկերությունում[6]։ Աշխատել է ТГТРК «Վլադիվոստոկում»։

Բուհն ավարտելուց հետո առաջարկ է ստացել ուժերը փորձել «НТВ»-ում։ 1995 թվականին դարձել է «НТВ» Հեռավորարևելյան բյուրոյի տնօրեն[7]։ 2000 թվականի օգոստոսից աշխատել է Մոսկվայի «НТВ» հեռուստաալիքի[8][9] «Сегодня», «Итоги»[10] և «Профессия - репортёр» (առաջին եթերաշրջան) հաղորդումներում[11]։

Պրիմորսկի երկրամասի «Арсеньевские вести» իրավապաշտպան թերթի խմբագիր Իրինա Գրեբնևան նշել է․

  Քանի դեռ Իլյա գլխավորում էր տեղական բյուրոն, НТВ-ի խումբը շատ նրբազգաց էր և արագ արձագանքում էր ցանկացած իրադարձության համար։ Նույնիսկ 2000 թվականին, երբ Իլյային տեղափոխեցին Մոսկվա, նրա ավանդույթներն ամեն իրադարձության արագ և օբյեկտիվ արձագանքին դեռ աշխատում էին։ Նրա հեռանալուց հետո բյուրոն թուլացել է։  

2001 թվականի ապրիլին՝ «Գազպրոմի» բաժնետերերի ժողովի նախաձեռնությամբ հեռուստաալիքի ղեկավարության փոփոխության հետ կապված կոնֆլիկտից հետո, բազմաթիվ այլ գործընկերների հետ տեղափոխվել է TV-6 հեռուստաալիք[13][14]։ 2001 թվականի մայիսից մինչև 2002 թվականի հունվարը աշխատել է «Сейчас» և «Итоги» հաղորդումների շրջանակներում[15]։

2002 թվականի հունիսից մինչև 2003 թվականի հունիսը շարունակել է աշխատել նույն պաշտոնում՝ ТВС հեռուստաալիքում, որը կազմավորվել է ТВ-6 հեռուստաալիքի լրագրողական կոլեկտիվի կողմից[16]։

ТВС-ի «Նոր դար» հեռուստահաղորդման հիմնական հեղինակ է, որտեղ ռեպորտաժներ է արել «Տատու» խմբի և Ռուսաստանի ու Չինաստանի փոխհարաբերությունների մասին[17]։

2003 թվականի հունիսին՝ ТВС-ի փակումից հետո[18], Իլյան վերադարձել է НТВ՝ Լեոնիդ Պարֆյոնովի հրավերով[19] և շարունակել աշխատել որպես «НТВ հեռուստաընկերության»[20] ԲԲԸ «Сегодня», «Намедни»[21], «Страна и мир» և Ալեքսանդր Գերասիմովի հետ «Личный вклад»[22] ինֆորմացիոն ծրագրերի տեղեկատվության ծառայության հատուկ թղթակից։ НТВ-ում «Նորագույն պատմություն» շարքի հիմնական հեղինակներից մեկն է[23]։

2004 թվականի աշնանից Իլյա Զիմինը նույն հեռուստաալիքում «Профессия — репортёр» հեռուստատեսային ծրագրի հիմնական հեղինակներից մեկն էր և այն առաջատար հեռուստատեսային հաղորդումներից էր[24][25]։

Զիմինը տեղեկատվական հաղորդումների համար ռեպորտաժներ է վարել K-141 «Կուրսկ» սուզանավի աղետի օրերին, Դուբրովկայի ահաբեկչության[26], Ուկրաինայի քաղաքական ճգնաժամի ժամանակ[27], ինչպես նաև Հռոմի Պապ Հովհաննես Պողոս II-ի[28] հուղարկավորության օրերին Վադիմ Տակմենևի հետ միասին նկարահանել է «Պապի գաղտնի կյանքը» ֆիլմը[29]։

Իլյա Զիմինը երբեք չի եղել ամուսնացած և չի ունեցել երեխաներ[30]։

Սպանություն խմբագրել

2006 թվականի փետրվարի 26-ին սպանվել է չպարզված հանգամանքներում։ Մահը վրա է հասել գլխի գլխուղեղի հատվածի գանգուղեղային վնասվածքի հետևանքով։ Սպանության նախօրեին լրագրողը եղել է գիշերային ակումբում։ Բնակարանում գտնվող սեղանի վրա ոստիկանները հայտնաբերել են օղու շիշ։ Բնակարանից, ենթադրաբար, թանկարժեք իրեր չեն կորել, այդ պատճառով քննիչները մերժել են կողոպուտի վարկածը։ Նաև քիչ հավանական է սպանության վարկածը՝ կապված մասնագիտական գործունեության հետ[31]։ Որպես հիմնական վարկած՝ առաջ էր քաշվել կենցաղային վեճը, սակայն 2006 թվականի հունիսի 23-ին Մոլդովայում ձերբակալված մեղադրյալը հերքել է իր մեղքը։ Ձերբակալված Իգոր Վելչևը իր արդարացման մեջ հայտարարել է, որ Զիմինը դիմել է իրեն «սեռական կապի մեջ մտնելու առաջարկներով»[32], ինչին ի պատասխան Վելչևը «խիստ հրել է նրան և դուրս եկել»[33]։

2007 թվականի դեկտեմբերի 25-ին Մոլդովայի Օկնիցկի շրջանային դատարանը լիովին արդարացրել է Իգոր Վելչևին[34]։

Իլյա Զիմինը հուղարկավորվել է Խաբարովսկու կենտրոնական գերեզմանատանը[35]։

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. ↑ «Илья Зимин получил «Тэфи»». Тихоокеанская звезда. 2003 թ․ փետրվարի 5. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ նոյեմբերի 14-ին. Վերցված է 2020 թ․ հոկտեմբերի 26-ին.
  2. ↑ «Неоконченный сюжет для НТВ. Илью Зимина провожали только свои». Московский комсомолец. 2006 թ․ մարտի 2.
  3. ↑ «Журналист Илья Зимин стал олицетворением бурлящего Владивостока 90-х». ПТР-Владивосток. 2009 թ․ փետրվարի 10. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ հունվարի 4-ին.
  4. ↑ «ИЛЬЯ ЗИМИН ПОЛУЧИЛ «ТЭФИ»». Тихоокеанская звезда. 2003 թ․ փետրվարի 5. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ նոյեմբերի 14-ին. Վերցված է 2020 թ․ հոկտեմբերի 26-ին.
  5. ↑ «7 лет без Ильи Зимина. Незаменимые есть…». www.zrpress.ru. 2013 թ․ փետրվարի 26. Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ հունիսի 6-ին. Վերցված է 2020 թ․ հոկտեմբերի 26-ին.
  6. ↑ «"Мама недавно увидела по телевизору анонс его фильма и просто "оцепенела". Фрагменты интервью Ильи Зимина, данного "Вечерке" год назад». Лениздат.ру. 2006 թ․ փետրվարի 27.
  7. ↑ «Милиция уже знает убийцу Зимина?». Комсомольская правда. 2006 թ․ փետրվարի 28.
  8. ↑ «Теленовости». Собеседник. 2000 թ․ օգոստոսի 24. Արխիվացված է օրիգինալից 2002 թ․ մարտի 1-ին. Վերցված է 2020 թ․ հոկտեմբերի 26-ին.
  9. ↑ «Смерть репортера. Телекомпания НТВ отказалась проводить собственное расследование гибели своего журналиста». Новые известия. 2006 թ․ փետրվարի 28. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ ապրիլի 10-ին. Վերցված է 2020 թ․ հոկտեմբերի 26-ին.
  10. ↑ «Губернаторские выборы на родине Левши». NEWSru.com. 2001 թ․ մարտի 18. Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ հոկտեմբերի 10-ին. Վերցված է 2020 թ․ հոկտեմբերի 26-ին.
  11. ↑ «Телепрограмма на 24 августа 2000 года» (PDF). Вечерний Мурманск. 2000 թ․ օգոստոսի 19. «НТВ 21.35 Профессия - репортер. Илья Зимин. "Чужая родина"»
  12. ↑ «"После ухода Ильи Зимина из Дальневосточного бюро НТВ оно стало слабее..."». Regnum. 2006 թ․ փետրվարի 27.
  13. ↑ «РАЗГРОМ НТВ ПОД МОСКВОЙ». Завтра. 2001 թ․ ապրիլի 30.
  14. ↑ «4-й канал покинули около 350 сотрудников "прежнего" НТВ». NEWSru.com. 2001 թ․ ապրիլի 14.
  15. ↑ «Авторский текст Евгения Киселева». NEWSru.com. 2001 թ․ դեկտեմբերի 9. Արխիվացված է օրիգինալից 2003 թ․ նոյեմբերի 3-ին. Վերցված է 2020 թ․ հոկտեմբերի 26-ին.
  16. ↑ «Евгений Киселев: "Есть жизнь и после телевидения". Главному редактору канала ТВС надоело "лежать под капельницей"». Российская газета. 2003 թ․ մայիսի 16. Արխիվացված է օրիգինալից 2003 թ․ հունիսի 6-ին.
  17. ↑ «Россия и Китай: люди и судьбы». BBC. 2002 թ․ դեկտեմբերի 2.
  18. ↑ «ПРОГРАММА ПЕРЕДАЧ НА ВЧЕРА. ГОД БЕЗ ТВС». Новая газета. 2004 թ․ հունիսի 24. Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ հոկտեմբերի 21-ին. Վերցված է 2020 թ․ հոկտեմբերի 26-ին.
  19. ↑ «Леонид Парфенов: "Я проработал в корпорации со дня основания, и последнее, что услышал в её стенах в свой адрес, был мат"». Известия. 2004 թ․ հունիսի 7.
  20. ↑ «"Зубами выгрызем признание". Спецкор НТВ найден мертвым в собственной квартире». Lenta.ru. 2006 թ․ փետրվարի 27.
  21. ↑ «Владимир СОЛОВЬЕВ: "Здесь особо напрягаться не придется"». Известия. 2005 թ․ փետրվարի 4.
  22. ↑ «ПОЛИТИЧЕСКИЕ ВОЙНЫ». НТВ. 2004 թ․ փետրվարի 14. Արխիվացված է օրիգինալից 2004 թ․ մայիսի 29-ին.
  23. ↑ «Новейшая история». Пресс-Атташе. 2004 թ․ հունվարի 16. Արխիվացված է օրիգինալից 2004 թ․ նոյեմբերի 6-ին.
  24. ↑ Александр Орлов (2004 թ․ հոկտեմբերի 1). «Репортеры вернутся в профессию. Людям из «Намедни» нашли время и место в эфире НТВ». Новые известия. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ դեկտեմբերի 4-ին. Վերցված է 2020 թ․ հոկտեմբերի 26-ին.
  25. ↑ «А ВЫ СМОТРЕЛИ?». Литературная газета. 2004 թ․ դեկտեմբերի 8. Արխիվացված է օրիգինալից 2006 թ․ հոկտեմբերի 29-ին. Վերցված է 2020 թ․ հոկտեմբերի 26-ին.
  26. ↑ «Десятилетие захвата НТВ. Что стало с уникальным журналистским коллективом. Что делала команда старого НТВ в нулевые — и что с ней происходит сейчас». Афиша. 2011 թ․ ապրիլի 14. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ օգոստոսի 26-ին.
  27. ↑ «Следствие вышло на подозреваемого в убийстве журналиста Ильи Зимина». NEWSru.com. 2006 թ․ փետրվարի 27.
  28. ↑ «Когда мир прощался с Папой Римским...». Независимая газета. 2005 թ․ ապրիլի 15.
  29. ↑ «Уместно ли говорить о таинстве смерти в прямом эфире?». Радио Свобода. 2005 թ․ ապրիլի 11.
  30. ↑ «Здесь было НТВ…». VladNews. 2004 թ․ ապրիլի 30.
  31. ↑ Журналист Илья Зимин сам впустил убийцу в квартиру // «Комсомольская правда», 27.02.2006
  32. ↑ Олег Гибу. Суд над подозреваемым в убийстве Ильи Зимина начнется 19 июня Արխիվացված 2012-01-21 Wayback Machine // Regions.ru, 24 апреля, 2007
  33. ↑ Илья Зимин // lenta.ru
  34. ↑ Молдавский суд оправдал обвиняемого в убийстве Ильи Зимина // Коммерсант.ru, 25.12.2007
  35. ↑ Илью Зимина похоронили // Телекомпания НТВ

Արտաքին հղումներ խմբագրել

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Իլյա_Զիմին&oldid=9523955» էջից