Արշակ Անանյան
Արշակ Աղաբեկի Անանյան (1919, Շնող, Բորչալուի գավառ, Վրաստանի Դեմոկրատական Հանրապետություն - 2012, Երևան, Հայաստան), հայ ռադիոհեռուստալրագրող, ՀԽՍՀ վաստակավոր լրագրող (1985)[1]։
| Արշակ Անանյան | |
|---|---|
| Ծնվել է | 1919 |
| Ծննդավայր | Շնող, Բորչալուի գավառ, Վրաստանի Դեմոկրատական Հանրապետություն |
| Մահացել է | 2012 |
| Մահվան վայր | Երևան, Հայաստան |
| Քաղաքացիություն |  ԽՍՀՄ և  Հայաստան |
| Կրթություն | Հայկական պետական մանկավարժական համալսարան (1949) |
| Մասնագիտություն | լրագրող, ռադիոհաղորդավար և հեռուստահաղորդավար |
| Պարգևներ և մրցանակներ |  Կարմիր աստղի շքանշան, Հայրենական պատերազմի 2-րդ աստիճանի շքանշան |
Կենսագրություն խմբագրել
Արշակ Անանյանը ծնվել է 1919 թվականին Լոռու մարզի Շնող գյուղում։ 1949 թվականին ավարտել է Երևանի մանկավարժական ինստիտուտի պատմության ֆակուլտետը[1]։ Մահացել է 2012 թվականին Երևանում[2]։
Գործունեություն խմբագրել
1939-1941 թվականներին աշխատանքի է անցել Ալավերդու մթերումների շրջլիազորությունում՝ որպես հաշվառման խմբի ղեկավար։ 1941 թվականին, որպես կամավոր, մասնակցել է գերմանացիներից Հյուսիսային Կովկասի ազատագրման պայքարին։
1946-1951 թվականներին եղել է Թումանյանի շրջժողկրթաբաժնի տեսուչը, ապա ՀԽՍՀ կինոֆիկացման վարչության տեսուչը։ Դրանից հետո աշխատել է ՀԽՍՀ ռադիոհեռուստապետկոմում՝ որպես խմբագիր, բաժնի վարիչ, 1969-1975 թվականներին՝ գլխավոր խմբագիր, 1976 թվականից՝ լրատվության խմբագրության գլխավոր խմբագրի տեղակալ, իսկ 1977-1986 թվականներից՝ գլխավոր խմբագիր։
Խոսելով իր մասնագիտության մասին՝ Անանյանն ասել է.
|
Հեռուստատեսությունը և ռադիոն մարդկանց լավ բարեկամն ու խորհրդատուն են։ Այդ նրանք են, որ հողագունդը փոքրացնում և բերում են քո հարկի տակ[1]։ - Արշակ Անանյան
|
|
Արշակ Անանյանը մեծ ուշադրություն է դարձրել տնտեսության առաջատար ճյուղերի, մշակութային կյանքի կարևոր խնդիրների մեկնաբանմանը։ Նրա գործընկեր Սուրեն Բաղդասարյանն ասել է.
|
|
Արշակ Անանյանի մարդկային լավագույն հատկանիշներն էին պատճառը, որ երկար տարիներ կարողացավ դիմանալ «Լրաբեր» տեղեկատվական ծրագրի գլխավոր խմբագրի պատվաբեր, բայց միշտ կենտկոմականների կրակի տակ գտնված պաշտոնին... Արշակ Անանյանը հումորաշատ և շատ կենսախինդ անձնավորություն էր։ Որտեղ նա էր, շուրջը միշտ ուրախություն էր...[1] - Սուրեն Բաղդասարյան
|
|