Վիքիպեդիա

Անատոլի Ակիմով

Անատոլի Միխայլովիչ Ակիմով (մարտի 24 (ապրիլի 6), 1915, Մոսկվա, Ռուսական կայսրություն - օգոստոսի 10, 1984(1984-08-10), Մոսկվա, ԽՍՀՄ), խորհրդային ֆուտբոլիստ, դարպասապահ։ ԽՍՀՄ սպորտի վաստակավոր վարպետ (1940), ՌՍՖՍՀ վաստակավոր մարզիչ (1963)։ Անտվերպենի 3-րդ ամառային աշխատանքային Օլիպիադայի չեմպիոն (1937)։

Անատոլի Ակիմով
Քաղաքացիությունը  ԽՍՀՄ
Ծննդյան ամսաթիվ մարտի 24 (ապրիլի 6), 1915
Ծննդավայր Մոսկվա, Ռուսական կայսրություն
Մահվան ամսաթիվ օգոստոսի 10, 1984(1984-08-10) (69 տարեկան)
Մահվան վայր Մոսկվա, ԽՍՀՄ
Դիրք դարպասապահ

Հանդես է եկել Մոսկվայի «Տրեխգորկա», «Սպարտակ», «Դինամո», «Տորպեդո» և ՌՕՈՒ թիմերում։ Համարվում էր նախապատերազմյան շրջանի լավագույն խորհրդային դարպասապահներից մեկը[1], աչքի էր ընկնում ճկունությամբ և լավ արձագանքով։ Հայտնի է դարձել Մոսկվայի հավաքականի կազմում փարիզյան «Ռասինգ» ակումբի դեմ խաղում, որից հետո ֆրանսիական մամուլից ստացել է «Օձաձուկ-մարդ» մականունը։ Մասնակցել է նաև «Սպարտակի»՝ Բասկոնիայի թիմի հետ հանդիպմանը։ Նա առաջին խորհրդային դարպասապահն էր, ով սկսեց բռունցքներով հարվածել գնդակին։ Խաղային կարիերան ավարտելուց հետո Ակիմովը անցել է մարզչական աշխատանքի, գլխավորել Է Վիետնամի Դեմոկրատական Հանրապետության հավաքականը, Երևանի «Սպարտակը», «Յարոսլավլի», « Շիննիկը», Գորկու «Վոլգան»:Զբաղվել է նաև լրագրությամբ, գրել է երկու գիրք։ Անդամակցել է ԽՄԿԿ-ին[2]։

Խաղային կարիերա խմբագրել

Վաղ տարիներ խմբագրել

Անատոլի Ակիմովի հայրը կրքոտ ֆուտբոլասեր էր և առաջին անգամ որդուն իր հետ տարավ Տրեխգորկա մարզադաշտ, երբ Տոլան մոտ ութ տարեկան էր։ Տեղի թիմի բոլոր ֆուտբոլիստներից փոքրիկ Տոլային ամենից շատ հիշում է դարպասապահ Բորիս Բալաշովը։ Ակիմովն ինքն է ցանկացել դարպասապահ դառնալ և այդ ժամանակից ի վեր բակային ֆուտբոլային թիմերի բոլոր հանդիպումներում մշտապես խաղացել է այդ դիրքում։ Մանկության տարիներին Տոլյան լրջորեն հետաքրքրված էր ֆուտբոլով, իր հասակակիցների հետ շատ էր խաղում բակ-բակ և ծառուղի-ծառուղի խաղերում:Ընկերների հետ նա պարբերաբար հաճախում էր տեղի «Տրեխգորկա» թիմի խաղերին, խաղին հետևում էր մարզադաշտի ցանկապատի հետևից՝ ծառի վրա նստած։ Ակիմովը դարձել է «Տրեխգորկայի» դարպասապահ Միխայիլ Լեոնովի ջերմ երկրպագուն, մարզումների ժամանակ նրան գնդակներ է մատուցել, ուշադիր հետևել նրա զորավարժություններին և հնարքներին[3][4]։

1931 թվականի գարնանը Տրեխգորկայի ավագ մարզիչ Իվան Տիմոֆեևիչ Արտեմևը կազմակերպեց մանկական ֆուտբոլային թիմեր։ Ակիմովն ընդունվեց թիմ, բայց դարպասում տեղն արդեն գրավված էր, և նա ստիպված էր խաղալ աջակողմյան դիրքի վրա հարձակման ժամանակ։ Սակայն նա չէր թողնում դարպասապահ դառնալու երազանքը և ամեն հարմար առիթի դեպքում մարզվում էր դարպասում[5]։ Ակիմովը հաճախ էր հաճախում ավագ թիմի մարզումներին, հետևում դարպասապահների մարզումներին։ Երբեմն հոգնած դարպասապահը դարպասում տեղը զիջում էր Անատոլիին։ Ավագ ֆուտբոլիստները նկատեցին երիտասարդ ֆուտբոլիստի հաջողությունները և նրան որպես դարպասապահ տարան ակումբի 5-րդ թիմ։ Նույն 1931 թվականին Ակիմովը սկսեց խաղալ հանդբոլ, խաղում էր նաև դարպասապահի դիրքում։ Ամառային սեզոնին նա համատեղել է ֆուտբոլն ու հանդբոլը, աշնանը հանդես է եկել Մոսկվայի հանդբոլի հավաքականում։ Նա շարունակում էր զբաղվել հանդբոլով մինչև 1936 թվականը, այս ամբողջ ընթացքում նա մայրաքաղաքի հավաքականի խաղացող էր։ Նա ժամանակ գտավ նաև վոլեյբոլի մրցումներին մասնակցելու համար[6]։

Դառնալով խմբագրել

Շուտով մարզչական թիմը Ակիմովին վստահեց տեղը «Տրեխգորկայի» երրորդ թիմի դարպասում։ Մոսկվայի առաջնությունում ՍԿԻԳ-ի թիմի դեմ դեբյուտային խաղից հետո, որը նա անցկացրեց առանց կոպիտ սխալների, Ակիմովը ամրապնդվեց երրորդ թիմում։ Անատոլին պարբերաբար հաճախում էր ակումբի ավագ թիմերի մարզումներին, ուշադիր հետևում էր ավելի փորձառու դարպասապահների խաղին[7]։ 1934 թվականի գարնանը Ակիմովը դարձավ մայրաքաղաքի «Դուկատ» -ի առաջին թիմի դարպասապահը[5]։ Նույն թվականին «Տրեխգորկա» մարզադաշտում սկսեց մարզվել «Պրոմոկոոպերացիայի» թիմը, «Տրեխգորկա»-ում Ակիմովի շատ ընկերներ անցան այս թիմին։ Նա ինքը պարբերաբար մասնակցում էր «Պրոմոկոոպերացիայի» թիմային մարզումներին և տեղ էր զբաղեցնում դարպասում։ Անատոլիին ուշադրություն դարձրեց «Պրոմկոոպերացիայի» մարզչական խորհրդի նախագահ Նիկոլայ Պետրովիչ Ստարոստինը և կանչեց ակումբի չորրորդ թիմ։ Ակիմովը պատրաստակամորեն համաձայնեց[7]։

«Պրոմկոոպերացիայի» չորրորդ թիմի կազմում երկու լավ անցկացրած խաղերից հետո Ակիմովը տեղափոխվեց երրորդ թիմ։ Միևնույն ժամանակ նա մասնակցել է առաջին թիմի մարզումներին, եղել է հիմնական դարպասապահ Իվան Ֆիլիպովի փոխարինողը։ Շուտով Ակիմովը փոխարինեց վնասվածք ստացած Ֆիլիպովին Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի հետ առաջին թիմի խաղում։ Մրցաշրջանի ընթացքում Անատոլին ևս երկու անգամ պաշտպանեց առաջին թիմի դարպասը։ 1935 թվականի գարնանը Իվան Ռիժովը դարձավ «Սպարտակի» առաջին թիմի դարպասապահը (ստեղծվել է 1935 թվականի ապրիլին «Պրոմոկոոպերացիայի» հիման վրա)։ Ակիմովը դարձել է երկրորդ թիմի դարպասապահը և Ռիժովին փոխարինողը, մի քանի անգամ մրցաշրջանի ընթացքում նրան փոխարինել է առաջին թիմում[8]։

1935 թվականի վերջին Մոսկվայի հավաքականը հրավեր ստացավ Ֆրանսիայում խաղալու Փարիզի «Ռասինգի» հետ։ Հավաքականը կազմված էր մայրաքաղաքի լավագույն ակումբների՝ «Դինամոյի» և «Սպարտակի» խաղացողներից։ Հայտնի ֆուտբոլիստների հետ միասին պատվիրակությունում ընդգրկվել են երկրորդ թիմերից մի քանի երիտասարդ ֆուտբոլիստներ, այդ թվում՝ Անատոլի Ակիմովը:Արդեն Փարիզում հավաքականի մարզիչները որոշել են, որ դարպասապահի՝ Ռիժովի և Կվասնիկովի պաշտոնի հիմնական թեկնածուները հուզմունքի պատճառով կարող են չդիմանալ նյարդերին և լուրջ սխալներ թույլ տալ։ Նիկոլայ Ստարոստինը պնդել է, որ Մոսկվայի հավաքականի դարպասը պաշտպանի Ակիմովը, ով իրեն լավ է դրսևորել մարզումների ժամանակ։ 1936 թվականի հունվարի 1 -ին տեղի ունեցավ խաղը։ Ֆրանսիացի ֆուտբոլիստները խաղում էին «Դուբլ-ՎԷ» համակարգով, որին մոսկովյան ֆուտբոլիստները ծանոթ չէին։ Արդյունքում «Ռասինգի» կենտրոնական հարձակվող Ռոժե Կուարը մեկ առ մեկ հաղթել է պաշտպաններին և մեն-մենակ հայտնվել Ակիմովի հետ, ում հաջողվել է ընդամենը երկու գոլ խփել։ Չնայած խորհրդային թիմի 1:2 հաշվով պարտությանը, հաջորդ օրը ֆրանսիական մամուլը հիացավ սովետական դարպասապահի խաղով, որին անվանեց «Օձաձուկ մարդ» և հավասարեցրեց եվրոպացի նշանավոր դարպասապահներին[9][4]։

«Սպարտակի» հիմնական դարպասապահը խմբագրել

1936-ի սկզբին Ֆրանսիայից վերադառնալուց հետո Ակիմովը «Սպարտակի» շատ այլ ֆուտբոլիստների հետ միասին պահպանում էր իր մարզավիճակը՝ խաղալով Հոկեյ գնդակով Մոսկվայի առաջնության համար։ Նա խաղացել է ակումբի չորրորդ թիմում, ընդ որում՝ ոչ թե դարպասապահի դիրքում, այլ աջ ինսայդի տեղում։ Փարիզյան խաղում ցուցաբերած վարպետության շնորհիվ Ակիմովը տեղ ստացավ «Սպարտակի» առաջին թիմի դարպասում։ 1936 թվականի մայիսի 6-ին երիտասարդ dարպասապահը նոր կարգավիճակով առաջին անգամ հայտնվեց մոսկովյան հանդիսատեսի առջև։«Ստալին» ստադիոնում կայացած ընկերական խաղում «Սպարտակը» մրցեց Մոսկվայի«Դինամոյի» հետ։ Խաղից առաջ թերթերը գովաբանում էին Ակիմովին, երկրպագուները մարզադաշտում դարպասապահից ինչ-որ արտառոց բան էին սպասում։ Այս ամենը ազդեց Անատոլիի խաղի վրա, նա շատ նյարդայնացավ, թույլ տվեց մի շարք կոպիտ սխալներ և բաց թողեց հինգ գոլ։ Խաղից հետո «Սպարտակի» ֆուտբոլիստները լքել են խաղադաշտը երկրպագուների խուլ սուլոցների ներքո:Այս հանդիպումը Ակիմովը հիշել է որպես իր կարիերայի ամենադժվարը[5][10]։

Մայրաքաղաքի հանդիսատեսի առջև Ակիմովը խայտառակվեց, երկար ժամանակ չէր կարողանում ուշքի գալ։ Միայն 1936թվականի մրցաշրջանի կեսին «Սպարտակի» մարզիչները կրկին սկսեցին Անատոլիին դնել դարպասի մեջ՝ նախ Կիևում և Լենինգրադում կայացած հանդիպումների ժամանակ, այնուհետև արդեն թույլ տվեցին վերականգնվել մոսկովյան երկրպագուների առջև։ Նա պաշտպանեց թիմի դարպասը թուրք ֆուտբոլիստների հետ ընկերական խաղում և Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի հետ խաղում, որում հաղթանակը սպարտակացիներին բերեց ԽՍՀՄ 1936 թվականի աշնանային Չեմպիոնների տիտղոսը։ Մրցաշրջանի արդյունքներով Ակիմովը ճանաչվել է Մոսկվայի լավագույն դարպասապահ[11]։ 1937 թվականին Անատոլին դարձավ Բասկոնիայի հավաքականի հետ հաղթական խաղի հերոսներից մեկը։ Եվրոպական բարձր դասի բասկյան ֆուտբոլիստները ԽՍՀՄ կատարած այցի ժամանակ միայն մեկ պարտություն են կրել՝ Մոսկվա յի «Սպարտակից» 6:2 հաշվով։ Ակիմովը հանդիպում է անցկացրել իր «փարիզյան» մակարդակով՝ հետ մղելով բազմաթիվ վտանգավոր հարվածներ։ Բասկերի նկատմամբ տարած հաղթանակի համար Ակիմովը, ի թիվս այլ մարզիկների, պարգևատրվել է «Պատվո նշան» շքանշանով 1937 թվականի հուլիսի 22-ին[5]։ 1937 թվականին «Սպարտակը» Ակիմովի հետ դարպասում դարձավ Փարիզի աշխատանքային աշխարհի գավաթի և երրորդ համաշխարհային աշխատանքային Օլիմպիադայի չեմպիոն[12]։

1938 թվականին Ակիմովը տեղափոխվեց Մոսկվայի «Դինամո», որը նրան հաջողությամբ փոխանակեց  «Սպարտակից» իր դարպասապահ Կվասնիկովի հետ։«Դինամոյի» կազմում խաղալը Ակիմովի համար այլընտրանք էր բանակում ծառայելուն։ Անատոլին դինամոյականների դարպասը պաշտպանել է ԽՍՀՄ առաջնության 15 խաղում։ Մրցաշրջանը «Դինամոյի» համար անհաջող ստացվեց, առաջնությունում թիմը դարձավ միայն հինգերորդը, ԽՍՀՄ գավաթից դուրս մնաց առաջին իսկ խաղից հետո[13]։ 1939 թվականին Ակիմովը վերադարձավ հայրենի «Սպարտակ» և կրկին տեղ գրավեց դարպասում, սակայն նա ստիպված էր մրցել Վլադիսլավ Ժմելկովի հետ, ով հաջողությամբ փոխարինեց նրան նախորդ մրցաշրջանում։ Այդ մրցաշրջանում թիմ եկան շատ երիտասարդ խաղացողներ, ինչպես սովետական այլ թիմեր, «Սպարտակը» յուրացրեց եվրոպական մարտավարական սխեման երեք պաշտպանով։ Սպարտակովցիները 1939 թվականին նվաճեցին և ԽՍՀՄ առաջնությունը, և գավաթը։ 1940 թվականի ամռանը Ակիմովը «Սպարտակի» հետ Բուլղարիայում խաղացել է տեղի երկու ակումբների հետ, երկու հանդիպումներն էլ հաղթել են Խորհրդային ֆուտբոլիստները։ Բուլղարիայից վերադառնալուց հետո Ակիմովին «Սպարտակի» մյուս ֆուտբոլիստների հետ շնորհվել է ԽՍՀՄ սպորտի վաստակավոր վարպետի կոչմանը[14]։ 1940 թվականին Ժմելկովը զորակոչվեց բանակ և հեռացավ «Սպարտակից», նրա փոխարեն եկավ Ալեքսեյ Լեոնտևը, որը մարզիչներին դուր եկավ և սկսեց կանոնավոր կերպով փոխարինել Ակիմովին դարպասում[15]։

Հայրենական մեծ պատերազմի տարիներին ԽՍՀՄ ֆուտբոլային առաջնություն չի անցկացվել։ Շատ ֆուտբոլիստներ մեկնել են ռազմաճակատ, մյուսներն աշխատել են թիկունքային ձեռնարկություններում։ Ամբողջ պատերազմը Անատոլի Ակիմովն աշխատել է Մոսկվայի ավտոմոբիլային գործարանում՝ տեխնիկական վերահսկողության բաժնում։ Նա շարունակեց մարզվել, բայց անկանոն[14]։ Նույնիսկ պատերազմի ժամանակ ամեն տարի անցկացվում էին Մոսկվայի գավաթի և տեղական այլ մրցումների հանդիպումներ, որոնց մասնակցում էին սպարտակիացիները։ Այդ ժամանակ Ակիմովը և Լեոնտևը շարունակում էին հերթափոխը, մինչև մարզիչները որոշեցին, որ հիմնական դարպասապահը պետք է լինի Լեոնտևը[15]։

Հետպատերազմյան շրջան խմբագրել

1945 թվականին վերսկսվեց ԽՍՀՄ առաջնությունը։ Ակիմովն արդեն Մոսկվայի «Տորպեդո» թիմի խաղացող էր։ Այս թիմին, որը սովետական միության ուժեղագույնների հնգյակում էր, ամրապնդեց «Առաջնորդների ամպրոպի» հեղինակությունը։ Տորպեդոները պարբերաբար հաղթում էին Մոսկվայի ուժեղ թիմերին՝ «Դինամոյին», «Սպարտակին», Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովին, բայց թույլ էին խաղում մրցաշարային աղյուսակի ստորին հատվածի թիմերի հետ։ ԽՍՀՄ հետպատերազմյան առաջին առաջնությունում «Տորպեդոն» զբաղեցրեց երրորդ տեղը, որը թիմի լավագույն նվաճումն էր այն ժամանակ, երբ Ակիմովը հանդես էր գալիս այնտեղ, իսկ 1947 թվականին ԽՍՀՄ գավաթի եզրափակչում պարտվեց «Սպարտակին»։ 1945 թվականի աշնանը տեղի ունեցավ «Տորպեդոյի» հաղթական շրջագայությունը Բուլղարիայում, 1946 թվականին արդեն Մոսկվայում հաղթեց Սոֆիայի «Լոկոմոտիվը» (այդ խաղում Ակիմովը հարված ստացավ 11 մետրանոցից), նույն թվականին տեղի ունեցան հանդիպումներ Լեհական թիմերի հետ, 1947 թվականին Հունգարիայում շրջագայությունն ավարտվեց ընդհանուր հաշվով 13:4՝ հօգուտ տորպեդոցիների[16]։

1949 թվականին Ակիմովը «Տորպեդոն» փոխարինեց ռազմաօդային ուժերի ակումբով, որին հովանավորում էր Վասիլի Ստալինը։ Անատոլին չէր ցանկանում տեղափոխվել այս թիմ, բայց իրեն պարտավորված էր զգում Ստալինին, ով օգնեց նրան տուբերկուլոզի բուժման հարցում, և, հետևաբար, համաձայնվեց:1950 թվականին ռազմաօդային ուժերի թիմի գլխավոր մարզչի պաշտոնին եկավ Գայոզ Ջեջելավան, որի հետ Ակիմովը հարաբերություններ չուներ։ Մեկ տարի անց Ստալինը մարզչի պահանջով Անատոլիին հեռացրեց թիմից[17]։ Ակիմովը վերադարձել է «Տորպեդո», որտեղ հաջորդ մեկուկես տարում երբեմն խաղացել է։ Սակայն 1951 թվականի աշնանը «Սպարտակի» հետ վճռորոշ խաղում, երբ որոշվում էր, թե արդյոք «Տորպեդոն» կպահպանի իր տեղը «Ա» դասում, հենց Ակիմովն էր պաշտպանում իր թիմի դարպասն ու օգնում նրան հաղթանակ տանել։ Հիվանդության պատճառով նա բաց թողեց 1952 թվականի ԽՍՀՄ գավաթի եզրափակիչը, որում տորպեդոները կրկին հաղթեցին «Սպարտակին»։ Վատ առողջության և երիտասարդ ֆուտբոլիստներին ճանապարհ տալու ցանկության պատճառով Ակիմովը 1952 թվականին ավարտել է խաղային կարիերան[18]։

Մարզչական կարիերա խմբագրել

1948 թվականին Անատոլի Ակիմովը ընդունվել է ֆիզիկական կուլտուրայի պետական կենտրոնական ինստիտուտին կից մարզիչների դպրոց։ Ուսման ընթացքում շարունակել է ֆուտբոլ խաղալ։ Ավարտել է մարզիչների դպրոցը 1951 թվականին[19]։ Ակիմովը մարզչական գործունեությունը սկսել է Մոսկվայի ֆուտբոլային դպրոցում, որտեղ աշխատել է Վիկտոր Մասլովի և Վիկտոր Լախոնինի հետ։ Դպրոցի սաները հետագայում խաղացել են ԽՍՀՄ վարպետների և հավաքականների թիմերում[20]։

1958 թվականին Ակիմովը նշանակվել է Վիետնամի Դեմոկրատական Հանրապետության հավաքականում, որի հետ աշխատել է երկու տարի։ Իր հուշերում նա բարձր է խոսել իր սաների աշխատասիրության մասին և դրական է գնահատել այդ երկրում իր աշխատանքային փորձը[21]։ ՎԴՀ-ի հավաքականը, պետության քաղաքական մեկուսացման պատճառով, չմասնակցեց միջազգային մրցումներին և անցկացրեց միայն ընկերական հանդիպումներ սոցիալիստական այլ երկրների թիմերի հետ։ Ակիմովի աշխատանքը ՎԴՀ-ի հավաքականի հետ բարդացել է կուսակցական ֆունկցիոներների թիմի գործերին մշտական միջամտությամբ։ Օրինակ՝ մարզչի կողմից կազմը հայտարարելուց հետո, կուսակցական գործիչները փոփոխություններ են կատարել դրանում՝ հիմնվելով այն բանի վրա, թե արդյոք ֆուտբոլիստը կուսակցության անդամ է, թե ոչ:1960 թվականին Մոսկվա վերադառնալուց առաջ Ակիմովը Վիետնամի կառավարությունից ստացել է «Բարեկամության շքանշան»[17]։

1961 թվականի օգոստոսից մինչև 1962 թվականի հուլիսը Ակիմովն աշխատել է որպես Երևանի «Սպարտակի» մարզիչ, թիմ, որը խաղացել է ԽՍՀՄ առաջնության «Ա» դասի առաջին խմբում։ 1963 թվականի մրցաշրջանի մեկնարկից առաջ նշանակվել է Յարոսլավլի «Շիննիկի» մարզիչ, որը հանդես էր գալիս «Ա» դասի երկրորդ խմբում։ Ակիմովը արմատապես փոխեց թիմի կազմը՝ միանգամից հրավիրելով ութ մոսկովյան վետերաններ, որոնցից շատերը դարձան ԽՍՀՄ և նույնիսկ Եվրոպայի չեմպիոններ (Ֆեդոսով, Մասլենկին, Իսաև, Իվակին, Արտեմև և այլն)։ 1940-ականների սկզբին Ակիմովը դարձավ ԽՍՀՄ չեմպիոն, իսկ 1950-ականների սկզբին՝ ԽՍՀՄ չեմպիոն:Մեկ տարվա ընթացքում թիմը հաղթեց երկրորդ խմբում և մտավ սովետական ֆուտբոլի էլիտար դիվիզիոն[22]։ Ակիմովին 1963 թվականին շնորհվել է ՌՍՖՍՀ վաստակավոր մարզչի կոչում։ 1964 թվականին «Շիննիկը» չկարողացավ մնալ առաջին խմբում։ Ակիմովը դրանից հետո հեռացել է մարզչի պաշտոնից և 1965 թվականին եղել է թիմի ղեկավարը։ 1966 թվականին նույն պաշտոնում աշխատել է Գորկու «Վոլգայում»։ 1967-1979 թվականներին զբաղեցրել Է ՌԽՖՍՀ մարզկոմիտեի ֆուտբոլի բաժնի մարզչի պաշտոնը[23]։ Ըստ Անատոլի Միխայլովիչի կնոջ հիշողությունների՝ Ակիմովից լավ մարզիչ դուրս չեկավ նրա փափուկ և նուրբ բնավորության պատճառով[17]։

Խաղային կարիերան ավարտելուց հետո Անատոլի Ակիմովը նույնպես ակտիվորեն զբաղվում էր սպորտային լրագրությամբ, մեկնաբանում էր դարպասապահների խաղը, ինչպես նաև տրամադրում էր մարտավարական սխեմաների վերլուծություն։ Նրա հեղինակած հոդվածները տպագրվել են «Օգոնյոկ», «Երեկոյան Մոսկվա» և այլ հրատարակություններում[24]։ 1953 թվականին լույս է տեսել Ակիմովի «Դարպասապահի նշումները» ինքնակենսագրության առաջին հրատարակությունը, 1957 թվականին լույս է տեսել երկրորդ հրատարակությունը, 1968 թվականին՝ երրորդը։ Բացի իր ֆուտբոլային կարիերայի փուլերը նկարագրելուց, Անատոլի Միխայլովիչը մանրամասն ուսումնասիրում է այն կարևորագույն հանդիպումները, որոնց նա մասնակցել է, վերաբերում է դարպասապահի մարտավարության և տեխնիկայի հարցերին[25]։ 1978 թվականին լույս տեսավ Անատոլի Ակիմովի երկրորդ գիրքը՝ «Ֆուտբոլային դարպասապահի խաղը», որում նա պատմական տեղեկանք է տալիս դարպասապահի դպրոցի ձևավորման վերաբերյալ և խոսում է սովետական և արտասահմանյան դարպասապահների մասին, ինչպես նաև կիսվում է իր փորձով երիտասարդ դարպասապահների հետ[26]։

Խաղացողի բնութագիր խմբագրել

Անատոլի Ակիմովը լավ ճկունություն և կայծակնային արձագանք ուներ։ «Ռասինգի» հետ Փարիզյան խաղում ցուցադրելով այդ որակները՝ նա ապշեցրել է ֆրանսիական մամուլին, որը նրան օձաձուկ մարդ է անվանել։ Սովետական մամուլը Ակիմովին համեմատեց բրիտանական լավագույն դարպասապահների հետ՝ նշելով նրա արագ արձագանքը և սառնասրտությունը, ինչը թույլ տվեց որսալ ամենադժվար գնդակները[5].Հավասարապես լավ արտացոլեց ինչպես վերին, այնպես էլ ստորին գնդակները։ Բացառապես ճշգրիտ ընտրեց դարպասի տեղը[1]։ Ակիմովը միշտ ուշադիր էր գործում, չէր վախենում ռիսկի դիմել, բայց նաև աչքի չէր ընկնում արտաքին էֆեկտների հակումով, խաղում էր պարզ ու հստակ։ Նրան առանձնացնում էր գնդակի համար պայքարում առավելագույն նվիրվածությունը։ Քանի որ 1930-ականներին ֆուտբոլի կանոնները թույլ էին տալիս դաշտային խաղացողներին կոշտ խաղալ դարպասապահի դեմ, ըստ ժամանակակիցների հիշողությունների, խաղի 90 րոպեի ավարտին Ակիմովի մարմինը բազմաթիվ բախումներից հետո հաճախ կապտուկներով էր ծածկված։ Անատոլի Ակիմովը տակտիկական գրագիտություն և ինքնավերլուծության հակում ուներ։ Խաղերից հետո նա քննադատաբար էր գնահատում սեփական գործողությունները և աշխատում էր սխալների վրա, ինչպես նաև հետաքրքրությամբ հետևում էր ֆուտբոլային նորամուծություններին և ընդունում մյուս դարպասապահների գտածոները։ Այսպիսով, նա խորհրդային դարպասապահներից առաջինն էր, ով տիրապետում էր բռունցքներով գնդակը հետ մղելու տեխնիկային, որը նա տեսնում էր բասկ ֆուտբոլիստների խաղում։ Դրանից հետո ԽՍՀՄ-ի մյուս դարպասապահներն ընդունեցին այս տեխնիկան[4][27]։

 

Անձնական կյանք խմբագրել

Անատոլի Ակիմովն ամուսնացած էր խորհրդային հայտնի աթլետիկայի, ԽՍՀՄ չեմպիոն Նատալյա Պետուխովայի հետ։ Նրանք ծանոթացել են 1930-ականների կեսերին գնացքում, մինչ հարսանիքը հանդիպել են հինգ տարի, ամուսնացել են 1939 թվականի մայիսի 31-ին։ Հարսանիքից հետո նրանք ապրում էին կոմունալ բնակարանում, որը նախ կիսում էին Վիկտոր և Վասիլի Սոկոլովների, ավելի ուշ՝ Իվան Մոզերի հետ։ Որդին՝ Սերգեյը, դարձավ տեխնիկական գիտությունների թեկնածու։ Թոռ Իվան-բայքեր, «Գիշերային գայլեր» ակումբի անդամ[17]։

Բազմիցս Ակիմովի տանը եղել է Վասիլի Ստալինը, ով ընկերացել է խորհրդային շատ մարզիկների հետ։ Երբ Ակիմովը ծանր հիվանդացավ տուբերկուլյոզով, Ստալինը նրան տեղավորեց լավ հիվանդանոցում, որտեղ ֆուտբոլիստին բուժեցին։ Ակիմովն անձամբ ծանոթ է եղել գրող Լև Կասիլի հետ, մտերիմ ընկեր չի եղել, բայց այցելել է նրան[17]։ 1958 թվականին Կասիլը ֆուտբոլիստին նվիրած «Հանրապետության դարպասապահը» գրքի օրինակով հեղինակային ստորագրությամբ գրել է, որ հենց Անատոլի Ակիմովն էր վեպի գլխավոր հերոսի՝ Անտոն Կանդիդովի նախատիպը[28]։ Այնուամենայնիվ, հակառակ տարածված կարծիքի, նույնը չի կարելի ասել «Դարպասապահ» ֆիլմի հետ կապված, որի սցենարի հիման վրա ստեղծվել է վեպը, քանի որ այն ավարտվել է 1935 թվականի աշնանը, երբ Ակիմովը դեռ հայտնի չէր ֆուտբոլային լայն հանրությանը[29]։

1967 թվականին Ակիմովը ծանր վիրավորվել է Չիտայում տեղի ունեցած ավտովթարից։ Նա նստած էր տաքսու առջևի նստատեղին, երբ վարորդը քնել էր ղեկին և բախվել կաթի բեռնատարին։ Վթարից հետո Ակիմովը երկար քայլում էր ձեռնափայտով, այլևս չէր կարող մեքենա վարել։ Կյանքի վերջին տարիներին Անատոլի Միխայլովիչը ծանր հիվանդ էր։ Սկզբում նրան սխալ ախտորոշում են տվել՝ ռադիկուլիտ, որից հետո պարզվել է, որ նա շագանակագեղձի քաղցկեղ ունի։ Մահացել է 1984 թվականի օգոստոսի 10-ին Մոսկվայի իր բնակարանում[17]։ Թաղված է Վագանկովսկի գերեզմանատանը (25 ուս.)[30]։

Ձեռքբերումներ խմբագրել

  • 3-րդ համաշխարհային աշխատանքային Օլիմպիադայի չեմպիոն Անտվերպենում (Բելգիա, 1937 թվական);
  • Աշխատանքային թիմերի աշխարհի գավաթի հաղթող Փարիզում (Ֆրանսիա, 1937 թվական);
  • ԽՍՀՄ չեմպիոն՝ 1936 թվական (աշուն), 1939 թվական;
  • ԽՍՀՄ առաջնության արծաթե մեդալակիր՝ 1937 թվական;
  • ԽՍՀՄ առաջնության բրոնզե մեդալակիր՝ 1936 թվական (գարուն), 1940, 1945 թվականներ;
  • ԽՍՀՄ գավաթակիր 1939;
  • 55 և 33 լավագույնների ցանկում 2 անգամ (երկու անգամ № 1)՝ 1938, 1948 թվականներ[1]։

Վիճակագրություն խմբագրել

Ակումբ Մրցաշրջան ԽՍՀՄ առաջնություն ԽՍՀՄ գավաթ Ընդամենը
Խաղեր Գոլեր Խաղեր Գոլեր Խաղեր Գոլեր
Սպարտակ (Մոսկվա) 1936 (գարուն) 4 -5 0 0 4 -5
1936 (աշուն) 6 -7 2 0 8 -7
1937 13 -10 5 -4 17 -14
Դինամո (Մոսկվա) 1938 15 ? 1 -3 16 ?
Սպարտակ (Մոսկվա) 1939 12 ? 4 -2 16 ?
1940 19 ? 0 0 19 ?
1941 5 -8 0 0 5 -8
Տորպեդո (Մոսկվա) 1945 17 ? ? ? 17? ?
1946 21 ? 3 -2 24 ?
1947 22 ? ? ? 22? ?
1948 17 ? ? ? 17? ?
Ռազմաօդային ուժեր (Մոսկվա) 1949 16 ? ? ? 16? ?
1950 22 ? ? ? 22? ?
1951 4 ? 0 0 4 ?
Տորպեդո (Մոսկվա) 1951 3 ? 0 0 3 ?
1952 0 0 0 0 0 0
Ընդամենը կարիերայի ընթացքում 196 ? 15? ? 211? ?

Մատենագիտություն խմբագրել

  • «Դարպասապահի գրառումները» (Մ., 1953, 1957, 1968)
  • «Ֆուտբոլային դարպասապահի խաղ» (Մ., 1978)

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Акимов Анатолий Михайлович // Всё о футболе. Страны. Клубы. Турниры. Футболисты. Тренеры. Судьи / Соскин А.. — М.: Физкультура и спорт, 1972. — С. 273—274.
  2. ↑ Материалы из архива ЗИЛа. Часть 6 Արխիվացված 2017-05-11 Wayback Machine Публикация на сайте «Торпедо» от 26 февраля 2014 года
  3. ↑ Акимов, 1968, էջ 4—7
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Нисенбойм, Расинский, 2002, էջ 540
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Оганесов, К. Вратарь Акимов // Смена. — 1937. — Օգոստոս. — С. 28—29.
  6. ↑ Акимов, 1968, էջ 9—11
  7. ↑ 7,0 7,1 Акимов, 1968, էջ 11—13
  8. ↑ Акимов, 1968, էջ 15—19
  9. ↑ Акимов, 1968, էջ 20—32
  10. ↑ Акимов, 1968, էջ 34—43
  11. ↑ Акимов, 1968, էջ 55—62
  12. ↑ Акимов, 1968, էջ 82
  13. ↑ «ГОД 1938: "Головокружение от успехов"». FCDin.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ հոկտեմբերի 5-ին. Վերցված է 2016 թ․ հոկտեմբերի 5-ին.
  14. ↑ 14,0 14,1 Акимов, 1968, էջ 109
  15. ↑ 15,0 15,1 Нилин, Александр. (2007 թ․ օգոստոսի 14). «Феномен. Леонтьев». Спорт-Экспресс. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ հունվարի 9-ին. Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 5-ին.
  16. ↑ Акимов, 1968, էջ 110—161
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 17,5 Кружков, Александр; Голышак, Юрий. (2009 թ․ սեպտեմբերի 11). «Котлеты для Сталина». Спорт-Экспресс. Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ հոկտեմբերի 6-ին. Վերցված է 2016 թ․ հոկտեմբերի 5-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
  18. ↑ Акимов, 1968, էջ 161—164
  19. ↑ Новый отряд тренеров // Советский спорт (газета). — 15 марта 1951, № 30. — с. 4.
  20. ↑ Акимов, 1968, էջ 164
  21. ↑ Акимов, 1968, էջ 164—165
  22. ↑ Туманов, Дмитрий. (2002 թ․ օգոստոսի 9). «Как дела? Валентин Ивакин». Спорт-Экспресс. Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ դեկտեմբերի 29-ին. Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 5-ին.
  23. ↑ Нисенбойм, Расинский, 2002, էջ 635
  24. ↑ «Летопись Акселя Вартаняна. 1957 год. Часть вторая». Спорт-Экспресс. 2010 թ․ նոյեմբերի 12. Արխիվացված օրիգինալից 2010 թ․ նոյեմբերի 15-ին. Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 5-ին.
  25. ↑ Акимов, 1968
  26. ↑ Акимов, А. Игра футбольного вратаря. — М.: Физкультура и спорт, 1978. — 96 с. — 75 000 экз.
  27. ↑ Титеев, Александр (2009 թ․ ապրիլի 7). «Человек-Угорь». Чемпионат.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 5-ին.
  28. ↑ Б. Нартовский «Часовые ворот» // Вратарская площадка / сост. Л. П. Франчук. — Киев: ЦК ЛКСМУ «Молодь», 1985. — С. 5. — 152 с. — (Знаменосцы спорта). — 30 000 экз.
  29. ↑ Бернштейн А. «Вратарю» — 50! // Футбол-Хоккей. — 1986. — В. 52. — С. 12.
  30. ↑ «Московские могилы. Акимов А.М.». www.moscow-tombs.ru. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ հունիսի 27-ին. Վերցված է 2020 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.

Գրականություն խմբագրել

  • Акимов, А. Записки вратаря. — Москва: Физкультура и спорт, 1968. — 208 с.
  • Нисенбойм, Э., Расинский, В. Спартак Москва. Официальная история 1922-2002. — Москва: МС Медиа, 2002. — 870 с. — ISBN 5-902215-01-3
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Անատոլի_Ակիմով&oldid=9790612» էջից