Վլադիմիր Էռլ
ռուս բանաստեղծ, արձակագիր, տեքստաբան
Վլադիմիր Էռլ (ռուս.՝ Владимир Ибрагимович Эрль, իսկական ազգանունը՝ Գորբունով, մայիսի 14, 1947[1] կամ 1947[2], Լենինգրադ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ - սեպտեմբերի 25, 2020, Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), ռուս բանաստեղծ, արձակագիր, տեքստաբան։
Վլադիմիր Էռլ ռուս.՝ Владимир Ибрагимович Эрль | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | մայիսի 14, 1947[1] կամ 1947[2] |
| Ծննդավայր | Լենինգրադ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ |
| Վախճանվել է | սեպտեմբերի 25, 2020 |
| Վախճանի վայր | Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան |
| Մասնագիտություն | գրող, բանաստեղծ և արձակագիր |
| Լեզու | ռուսերեն |
| Քաղաքացիություն |  ԽՍՀՄ և  Ռուսաստան |
| Պարգևներ | |
 Vladimir Erl Վիքիպահեստում | |
1960-ականներին հարում էր «Մալայա Սադովայի բանաստեղծների» շրջանակին, եղել է հելենուկտներ գրական խմբի առաջնորդը։ Այդ ժամանակվանից հրապարակվում է «ինքնահրատում» («Ժամեր», «37», «Տրանսպոնանս» և այլ պարբերականներում)։ Որպես հրատարակիչ՝ թողարկել է ավելի քան 100 «ինքնահրատ» գրքեր («Չափի և կշռի պալատ» և «Օգուտ» հրատարականիշերով)։ 1980-ականների կեսերից առավելաբար հանդես է գալիս բանասիրական և տեքստաբանական աշխատանքներով։ Անդրեյ Բելիի մրցանակի դափնեկիր է (1986)[3]։
Վլադիմիր Էռլը հայերեն խմբագրել
- «Խելահեղ է պատկերս և վարքս է կատաղի...»; «Երբ մարդիկ ունեն տեսակետներ, փոխանակում են դրանք...»; «Հեռաստաններին նայիր խիզախորեն, մոլի ծովագնաց...»; «Քնի անջրպետը...»; Եվրոպայի առևանգումը; «Արտաքնոցում փտած տախտակների միջով...»; «Ընդառաջ եկողը՝ լավն ու բարեհամբույր...»; «Ես գիտեմ՝ ժամանակն այդպես ճռռում է...»; Դեպի Երևան; Խվոստենկոյի բարձունքը; Վերաբերմունք՝ ժամանակակցին։ Արդի ռուսական վերլիբռ, Ստեփանակերտ, «Ոգի-Նաիրի», 2015, էջ 93-103։ Թարգմ.՝ Հրանտ Ալեքսանյան։
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 Литераторы Санкт-Петербурга. ХХ век (ռուս.) / под ред. О. В. Богданова
- ↑ 2,0 2,1 Չեխիայի ազգային գրադարանի կատալոգ
- ↑ Արդի ռուսական վերլիբռ, Ստեփանակերտ, «Ոգի-Նաիրի», 2015, էջ 92։
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Վլադիմիր Էռլ» հոդվածին։ |