Վլադիմիր Բուրիչ
ռուս գրող
Սերգեյ Բիրյուկով (ռուս.՝ Влади́мир Петро́вич Бу́рич, օգոստոսի 6, 1932, Շախտի, Հյուսիսկովկասյան երկրամաս, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ - օգոստոսի 26, 1994, Ստրուգա, Հյուսիսային Մակեդոնիա), ռուս բանաստեղծ, թարգմանիչ։
Վլադիմիր Բուրիչ Влади́мир Петро́вич Бу́рич | |
|---|---|
| Ծնվել է | օգոստոսի 6, 1932 |
| Ծննդավայր | Շախտի, Հյուսիսկովկասյան երկրամաս, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ |
| Վախճանվել է | օգոստոսի 26, 1994 (62 տարեկան) |
| Վախճանի վայր | Ստրուգա, Հյուսիսային Մակեդոնիա |
| Մասնագիտություն | բանաստեղծ |
| Լեզու | ռուսերեն |
| Քաղաքացիություն |  Ռուսաստան |
| Կրթություն | ՄՊՀ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետ (1955) |
Մեծացել է Խարկովում։ 1955 թվականին ավարտել է Մոսկվայի պետական համալսարանի լրագրության ֆակուլտետը։ Խմբագիր է աշխատել «Մոլոդայա գվարդիա» հրատարակչությունում։ Բանաստեղծություններ սկսել է հրատարակել 1961 թվականից, սակայն բանաստեղծական լուրջ գործունեություն ծավալել է 1980-90-ականներին, երբ երևան եկան ռուսական վերլիբռի առաջին՝ «Սպիտակ քառակուսի», «Իքս ժամանակ» ժողովածուները։ Վերլիբռի տեսաբաններից և ակտիվ քարոզիչներից մեկն էր։ Պարգևատրվել է Լեհաստանի մշակույթի նախարարության մեդալով, արժանացել Հարավսլավիայի «Սմեդերևի ոսկե բանալի» մրցանակին[1]։
Վլադիմիր Բուրիչը հայերեն խմբագրել
- Բուդվա; Դուբրովնիկ-Բուդվա մայրուղին; «Օդային համբույրը...»; «Այս օկտավների հեղինակները...»; «Կյանքը արժանի է ակնարկի ու վեպի...»; «Ցանկացա ժպտալ...»; «Ցավ եմ ուզում...»; «Մարմինս ի զորու չէր...»; «Թող դեմքիդ շուշան ծաղից...»; «վերլիբռը՝ դա...»; Խարկովյան տետրերից (1953-1957)՝ «Ես դեռ կրում եմ շապիկը...»; «Արիություն...»; «Կյանքիս տարիներին...»; Խարկով. 1941-ի գարունը; «Աշխարհը...»; Սևը և սպիտակը; «Երկիրը...»; Հարցաքննություն; «Բանաստեղծություն ընթերցելու ժամը...»; «Ազգը...»; «Մարդկությունը...»: Արդի ռուսական վերլիբռ, Ստեփանակերտ, «Ոգի-Նաիրի», 2015, էջ 77-91։ Թարգմ.՝ Հրանտ Ալեքսանյան։
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ Արդի ռուսական վերլիբռ, Ստեփանակերտ, «Ոգի-Նաիրի», 2015, էջ 62։