Վերջին խոսք
«Վերջին խոսք», Հովհաննես Թումանյանի բանաստեղծություներից՝ գրված 1889 թվականին[1]։
| Վերջին խոսք | |
|---|---|
| Տեսակ | բանաստեղծություն |
| Ժանր | բանաստեղծություն |
| Ձև | բանաստեղծություն |
| Հեղինակ | Հովհաննես Թումանյան |
| Բնագիր լեզու | հայերեն |
| Գրվել է | 1889 |
| Վիքիդարան | Վերջին խոսք |
Պատմություն խմբագրել
Հովհաննես Թումանյանն այս բանաստեղծությունը գրել է 1889 թվականին։ Սրա ինքնագիրը չի պահպանվել։
Այն տպագրվել է Մոսկվայում 1892 թվականին լույս տեսած բանաստեղծությունների ժողովածուի II հատորում (էջ 89-98), այնուհետև՝ Երևանում 1940-1959 թվականներին լույս տեսած Հովհաննես Թումանյանի երկերի ժողովածուի գիտական հրատարակության I հատորում (26-27 էջեր)։
Արտատպվում է Մոսկվայում 1892 թվականին լույս տեսած բանաստեղծությունների ժողովածուի II հատորից։ Երրորդ տողը, որի փոխարեն «Բանաստեղծություններ, հ․ II, Մոսկվա, 1892» գրքում կետեր են դրված՝ վերականգնել են «Հովհաննես Թումանյան, երկերի ժողովածու, գիտական հրատարակություն 6 հատորով, Երևան 1940-1959» կազմողները, տողատակ տալով հետևյալ ծանոթագրությունը․ «Այս տողի փոխարեն «Բանաստեղծություններ, հ․ II, Մոսկվա 1892» հատորի մեջ դրված են կետեր»։ Այդ, հավանաբար, արված է գրաքննիչի ձեռքով։ «Բանաստեղծություններ, հ․ II, Մոսկվա 1892» հատորի՝ Ղ․ Աղայանին նվիրված օրինակում Թումանյանը կետերի վրա գրել է․ «Մեր հալածված հայրենիքում», որի հիման վրա և մենք վերականգնել ենք տողը» (էջ 26)[1]։
