Սեռական թրաֆիքինգ
Սեռական թրաֆիքինգ, մարդկանց թրաֆիքինգն է՝ սեռական շահագործման, ներառյալ սեռական ստրկության նպատակով:[1] Սեռական շահագործումը հիմնված է թրաֆիքինգի գործողությունների վրա, որը վաճառում է զոհին (մարդ, որը ենթարկվել է թրաֆիքինգի և ենթարկվում է սեռական շահագործման) հաճախորդներին սեռական ծառայությունների համար: Սեքս-թրաֆիքինգը աշխարհի ամենամեծ և ամենաարագ զարգացող հանցավոր «արդյունաբերությունից» մեկն է:[2]
Սեքս-թրաֆիքինգը ներառում է ուժի կիրառում, խարդախություն և հարկադրանք:[3]
Սեռական թրաֆիքինգի նպատակը կոմերցիոն սեռական ակտերն են:[3]
Եթե 2005 թվականին, ըստ Աշխատանքի միջազգային կազմակերպության տվյալների, աշխարհում 20,9 միլիոն մարդ ենթարկվում էր հարկադիր աշխատանքի, նրանցից 22 տոկոսը (4,5 միլիոն) ենթարկվում էր բռնի սեռական շահագործման,[4] ապա 2021 թվականին այդ թվերն աճել են մինչև 28 միլիոն (հարկադիր աշխատանք),[5] (23 %[6], այսինքն. 6,3 միլիոն մարդ ենթարկվում է բռնի սեռական շահագործման)։[7]
Սեռական շահագործման նպատակով մարդկանց թրաֆիքինգը կարող է տեղի ունենալ՝ մասնավոր տներում, մերսման սրահներում, հյուրանոցներում, հասարակաց տներում և ինտերնետում։[3]
Զոհերի մեծ մասը հայտնվում է մի իրավիճակում, որից փախչելը շատ դժվար և վտանգավոր է։ Սեքս-թրաֆիքինգը տարածում է աշխարհը, ինչը դժվարացնում է խնդրի լուծման միասնական համակարգի ստեղծումը:
Սեռական թրաֆիքինգի տարրեր
Ստրկավաճառը կարող է զբաղվել հետևյալ գործողություններով՝ հավաքագրել, ապաստանել, տեղափոխել, տրամադրել, ընդունել, հովանավորել կամ դրդել այլ անձի առևտրային սեռական հարաբերությունների։[3]
Այդ նպատակների համար թրաֆիքինգ իրականացնողը օգտագործում է հետևյալ միջոցները՝ ուժ, խարդախություն, հարկադրանք։[3]
Հարկադրանքը ներառում է՝ լուրջ վնաս հասցնելու սպառնալիքներ, հոգեբանական վնասներ, հեղինակությանը վնաս պատճառելու սպառնալիքներ, ուրիշներին ուղղված սպառնալիքներ, պարտքի մանիպուլյացիա։[3]
Սեռական թրաֆիքինգի դեմ պայքարի ջանքեր
Միջազգային օրենսդրություն
Մարդկանց թրաֆիքինգի դեմ պայքարի ջանքերը հաճախ կապված են մարմնավաճառության դեմ պայքարի ջանքերի հետ: Այնուամենայնիվ, դա հաճախ իրավական խնդիրներ է ստեղծում սեռական թրաֆիքինգի զոհերի հետ գործ ունենալիս: Սեռական թրաֆիքինգի զոհերին ստիպում են կամ խաբեությամբ դրդում զբաղվել մարմնավաճառությամբ: Ընդունելով դա՝ մի շարք նահանգներ ընդունել են օրենսդրություն, որը թույլ է տալիս համաներում կիրառել մարմնավաճառության հետ կապված հանցագործություններից սեռական թրաֆիքինգի զոհերի համար: Թերի զարգացած դեմոկրատիա ունեցող մի շարք երկրներում այդ հնարավորությունն ապահովված չէ։ Այսպիսով, օգնություն խնդրելով, սեռական թրաֆիքինգի զոհերը ենթարկվում են մարմնավաճառության մեղադրանքի:[8]
Ի լրումն ՄԱԿ-ի Մարդկանց թրաֆիքինգի արձանագրության և Մարդկանց թրաֆիքինգի դեմ եվրոպական կոնվենցիայի, գործում են մեխանիզմներ, որոնք պարունակում են դրույթներ երեխաների թրաֆիքինգի և թրաֆիքինգի զոհերի պաշտպանության համար: Ինչպես օրինակ[9]
- Հարավային Ասիայի տարածաշրջանային համագործակցության ասոցիացիայի ( SAARC ) Կանանց և երեխաների թրաֆիքինգի կանխարգելման և ճնշելու կոնվենցիա (2002 թվականին):
- Աշխատանքի միջազգային կազմակերպության կոնվենցիա մանկական աշխատանքի վատթարագույն ձևերի վերացման արգելման և անհապաղ գործողությունների մասին (1999 թվականին):
Միավորված Ազգերի կազմակերպություն
Սեռական ստրկությանն առնչվող առաջին միջազգային արձանագրությունը 1949 թվականին ՄԱԿ-ի Կոնվենցիան էր մարդկանց թրաֆիքինգի և այլոց մարմնավաճառության շահագործման մասին։[10] Կոնվենցիայի Կողմերը պարտավորվում են պատժել յուրաքանչյուրին, ով այլ անձի ցանկությունը բավարարելու համար գնում է, հրապուրում կամ գայթակղում է այլ անձի մարմնավաճառության նպատակով, նույնիսկ այդ անձի համաձայնությամբ, շահագործում է այլ անձի մարմնավաճառությունը, նույնիսկ այդ անձի համաձայնությամբ: Այս ջանքերը հանգեցրին 2000 թվականի Միջազգային կազմակերպված հանցավորության դեմ կոնվենցիայի ստեղծմանը: Կոնվենցիան պարունակում է մարդկանց թրաֆիքինգի վերաբերյալ գործող միջազգային իրավունքի տարրեր:
1997թվականին ստեղծվեց ՄԱԿ-ի Թմրամիջոցների և հանցավորության դեմ պայքարի գրասենյակը, որի խնդիրները ներառում են մարդկանց թրաֆիքինգի մոնիտորինգը և դրա կանխարգելման մեթոդների մշակումը: Ամեն տարի UNDOK-ը զեկույց է հրապարակում մարդկանց թրաֆիքինգի և դրա դեմ պայքարում երկրների առաջընթացի վերաբերյալ:[11]
2011 թվականին ՄԱԿ-ը հայտնել է, որ աղջիկները կազմում են թրաֆիքինգի զոհերի բոլոր երեխաների երկու երրորդը: Աղջիկները կազմում էին հայտնաբերված զոհերի ընդհանուր թվի 15-20%-ը, իսկ տղաները՝ մոտ 10%-ը։ ՄԱԿ-ի զեկույցը հիմնված է եղել 132 երկրների կողմից ներկայացված պաշտոնական տվյալների վրա։[12]
2013 թվականին ՄԱԿ-ը ընդունել է բանաձև, որը սահմանում է մարդկանց թրաֆիքինգի դեմ պայքարի համաշխարհային օր: Մարդկանց թրաֆիքինգի դեմ պայքարի համաշխարհային օրն առաջին անգամ նշվել է 2014 թվականի հուլիսի 30-ին։[13]
Մարդկանց թրաֆիքինգի մասին 2000 թվականի արձանագրության համաձայն՝ ՄԱԿ-ն առաջարկում է գործնական օգնություն պետություններին, մշակում է օրենքներ, ստեղծում համապարփակ ազգային հակաթրաֆիկինգային ռազմավարություններ և աջակցություն է տրամադրում դրանց իրականացմանը:[14]
Եվրոպական խորհրդարանի 2014 թվականի փետրվարի 26-ի բանաձևը սեռական շահագործման և մարմնավաճառության և գենդերային հավասարության վրա դրա ազդեցության մասին ընդունում է, որ մարմնավաճառությունը ստրկության ձև է, որն անհամատեղելի է մարդու արժանապատվության և մարդու հիմնարար իրավունքների հետ:
Եվրոպայի խորհուրդ
2010 թվականի հուլիսի 1-ից ուժի մեջ է մտել «Սեռական շահագործումից և սեռական բռնությունից երեխաների պաշտպանության մասին» Եվրոպայի խորհրդի կոնվենցիան: 2018 թվականի սեպտեմբերի դրությամբ Կոնվենցիան վավերացվել է 44 պետությունների կողմից, և ևս 3 պետություն ստորագրել են, բայց դեռ չեն վավերացրել։ Կոնվենցիայի նպատակն է ստեղծել անկախ և արդյունավետ մոնիտորինգի համակարգ, որտեղ անդամ պետությունները պատասխանատու են մարդկանց թրաֆիքինգի դեմ պայքարի և դրա զոհերի պաշտպանությունն ապահովելու համար: Այս օրենքի իրականացումը վերահսկելու նպատակով Եվրոպայի խորհուրդը ստեղծել է մարդկանց թրաֆիքինգի դեմ պայքարի փորձագետների խումբ (GRETA):[15]
Եվրոպայում մարմնավաճառության, մարդկանց թրաֆիքինգի և ժամանակակից ստրկության մասին 1983 (2014) բանաձևում Եվրոպայի խորհրդի խորհրդարանական վեհաժողովը կոչ է անում Եվրոպայի խորհրդի անդամ և դիտորդ երկրներին, Խորհրդարանական վեհաժողովի դիտորդ երկրներին և ժողովրդավարության գործընկերներին քննարկել քրեական պատասխանատվության ենթարկելու հարցը։ սեռական ծառայությունների գնումը շվեդական մոդելի համաձայն՝ որպես մարդկանց թրաֆիքինգի կանխարգելման և դրա դեմ պայքարի ամենաարդյունավետ գործիք։
Այլ կառավարությունների գործողությունները
Մարդկանց թրաֆիքինգի դեմ պայքարի համար ձեռնարկվող միջոցները տարբեր են՝ կախված տարբեր երկրների օրենքներից: Շատ կառավարությունների գործողությունները ներառում են.
- Ներդնել օրենսդրություն, որը հատուկ մշակված է մարդկանց թրաֆիքինգի քրեականացման համար:
- Շատ երկրների իրավապահ մարմինների և հասարակական կազմակերպությունների միջև համագործակցության զարգացում
- Խնդրի մասին տեղեկացվածության բարձրացում
Իրազեկության բարձրացումը կարող է ունենալ երեք ձև։ Նախ, կառավարությունները կարող են բարձրացնել պոտենցիալ զոհերի իրազեկվածությունը, հատկապես այն երկրներում, որտեղ սեքս-թրաֆիքինգը լայնորեն տարածված է: Երկրորդ, նրանք կարող են բարձրացնել ոստիկանության, սոցիալական աշխատողների և ներգաղթի պաշտոնյաների իրազեկվածությունը, որպեսզի նրանք կարողանան պատշաճ կերպով լուծել խնդիրը: Վերջապես, այն երկրներում, որտեղ մարմնավաճառությունը օրինական կամ կիսաօրինական է, նրանք կարող են բարձրացնել մարմնավաճառության հաճախորդների իրազեկությունը, որպեսզի նրանք տեսնեն սեռական թրաֆիքինգի պոտենցիալ զոհերին:[16]
Հասարակական կազմակերպություններ
Սեռական թրաֆիքինգի հարցերով զբաղվող հիմնական հասարակական կազմակերպություններից մեկը IJM-ն է: Այս կազմակերպության գործունեությունն ուղղված է մարդկանց թրաֆիքինգի դեմ պայքարին Լատինական Ամերիկայի, Ասիայի և Աֆրիկայի զարգացող երկրներում։ IJM-ն ԱՄՆ կառավարությունից ստանում է ավելի քան 900,000 դոլար։[17] Կազմակերպությունը տուժողներին փրկելու երկու եղանակ ունի. ռեյդեր հասարակաց տներ տեղի ոստիկանության հետ միասին և մեթոդ, որտեղ կազմակերպության ներկայացուցիչները ձևանում են որպես հաճախորդներ, ովքեր ցանկանում են սեռական ծառայություններ ստանալ անչափահասներից: Ռեյդերներից հետո բացահայտված զոհերին ուղարկում են տարբեր հասարակական կազմակերպությունների կամ կառավարությունների կողմից ստեղծված վերականգնողական կենտրոններ։
Կան նաև ազգային հասարակական կազմակերպություններ, որոնք անդրադառնում են առանձին երկրներում մարդկանց թրաֆիքինգի խնդրին: Օրինակ, Քենիայում կա կազմակերպություն en. Awareness Against Human Trafficking (HAART)։
ECPAT-ը միջազգային կազմակերպություն է, որի կենտրոնակայանը գտնվում է Թաիլանդում։ Կազմակերպության նպատակն է դադարեցնել երեխաների սեռական շահագործումը կոմերցիոն նպատակներով։ ECPAT-ը գործում է 1990 թվականից և ունի մանդատ՝ վերահսկելու կառավարության պարտավորությունները՝ պաշտպանելու երեխաներին սեռական շահագործումից: ECPAT-ը պարբերաբար հրապարակում է զեկույցներ, որոնք ներկայացվում են Միավորված ազգերի կազմակերպությանը:[18]
Դիտեք նաև
Ծանոթագրություններ
- ↑ «Sex Trafficking — Inside the Business of Modern Slavery | Columbia University Press». Արխիվացված է օրիգինալից 2020-10-28-ին. Վերցված է 2018-11-14-ին.
{{cite web}}: Unknown parameter|deadlink=ignored (|url-status=suggested) (օգնություն); no-break space character in|title=at position 16 (օգնություն) - ↑ «Entry, Progression, Exit, and Service Provision for Survivors of Sex Trafficking: Implications for Effective Interventions | SpringerLink». Արխիվացված է օրիգինալից 2018-06-10-ին. Վերցված է 2018-11-14-ին.
{{cite web}}: Unknown parameter|deadlink=ignored (|url-status=suggested) (օգնություն) - ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 «2023 Trafficking in Persons Report/SEX TRAFFICKING». https://www.state.gov (անգլերեն). 2023.
{{cite web}}: External link in|website= - ↑ «Источник» (PDF). Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2019-05-21-ին. Վերցված է 2018-11-14-ին.
{{cite web}}: Unknown parameter|deadlink=ignored (|url-status=suggested) (օգնություն) - ↑ «Forced labour, modern slavery and human trafficking (Forced labour, modern slavery and human trafficking)». ILO (անգլերեն). 2022-09. Արխիվացված օրիգինալից 2019-04-16-ին.
- ↑ «Рабство в наши дни: 50 млн человек принуждают к труду или браку». https://news.un.org. 12.09.2022. Արխիվացված օրիգինալից 2022-12-12-ին. Վերցված է 2022-12-12-ին.
{{cite web}}: External link in|website= - ↑ «Human Trafficking Numbers». Human Rights First. 2017-12-07. Արխիվացված օրիգինալից 2019-05-07-ին. Վերցված է 2019-05-13-ին.
- ↑ Barnard, Alyssa M. "THE SECOND CHANCE THEY DESERVE": VACATING CONVICTIONS OF SEX TRAFFICKING VICTIMS(անգլ.) // Կաղապար:Нп3 : journal. — 2014. — Т. 114. — № 6. — С. 1463—1501.
- ↑ «Human trafficking and international law | Liberty & Humanity». Արխիվացված է օրիգինալից 2017-03-25-ին. Վերցված է 2018-11-14-ին.
{{cite web}}: Unknown parameter|deadlink=ignored (|url-status=suggested) (օգնություն) - ↑ https://web.archive.org/web/20160304054644/http://polis.osce.org/library/f/3655/2833/UN-USA-RPT-3655-EN-Text%20of%20the%20Convention.pdf
- ↑ «Global Report on Trafficking in Persons». Արխիվացված է օրիգինալից 2021-01-16-ին. Վերցված է 2018-11-14-ին.
{{cite web}}: Unknown parameter|deadlink=ignored (|url-status=suggested) (օգնություն) - ↑ «Источник» (PDF). Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2019-02-10-ին. Վերցված է 2018-11-14-ին.
{{cite web}}: Unknown parameter|deadlink=ignored (|url-status=suggested) (օգնություն) - ↑ «Feminist Wire Daily Newsbriefs: U.S. and Global News Coverage». Արխիվացված է օրիգինալից 2016-03-04-ին. Վերցված է 2018-11-14-ին.
{{cite web}}: Unknown parameter|deadlink=ignored (|url-status=suggested) (օգնություն) - ↑ «Trafficking in Persons — United Nations and the Rule of Law». Արխիվացված է օրիգինալից 2019-05-14-ին. Վերցված է 2018-11-14-ին.
{{cite web}}: Unknown parameter|deadlink=ignored (|url-status=suggested) (օգնություն); no-break space character in|title=at position 23 (օգնություն) - ↑ «Full list». Արխիվացված է օրիգինալից 2018-11-11-ին. Վերցված է 2018-11-14-ին.
{{cite web}}: Unknown parameter|deadlink=ignored (|url-status=suggested) (օգնություն) - ↑ UNODC — Global TV Campaign on Human Trafficking
- ↑ «USAID contracts with faith-based organizations — Boston Globe — Boston.com». Արխիվացված է օրիգինալից 2019-07-14-ին. Վերցված է 2018-11-14-ին.
{{cite web}}: Unknown parameter|deadlink=ignored (|url-status=suggested) (օգնություն); no-break space character in|title=at position 47 (օգնություն) - ↑ «Resources Archive — ECPAT International». Արխիվացված է օրիգինալից 2018-10-18-ին. Վերցված է 2018-11-14-ին.
{{cite web}}: Unknown parameter|deadlink=ignored (|url-status=suggested) (օգնություն); no-break space character in|title=at position 18 (օգնություն)
Գրականություն
- Kara S. Sex Trafficking. Inside the Business of Modern Slavery :
[անգլ.]. — Columbia University Press, 2017. — 320 p. — ISBN 978-0-231-18033-7.