«Յուհան Ավգուստ Ստրինդբերգ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Ճանաչվել է «Մեստեր Ուլուֆ» ([[1872]] թվականին) պատմական դրամայով։ Ստրինդբերգը քննադատել է բուրժական հասարակությունը, արտահայտել իր համակրանքը սոցիալիզմի նկատմամբ («Կարմիր սենյակ», [[1879]] թվականին, վեպ), սուր ծաղրի ենթարկել բուրժուական քաղաքակրթությունը («Նոր թագավորություն», [[1882]] թվականին, պամֆլետվիպակ), մերկացրել է բուրժուական ամուսնության հիմքերը («Պատմվածքներ ամուսնության մասին», [[1884]]-[[1886]] թթ․թվականներ)։ [[Ժան-Ժակ Ռուսո|Ժ․ Ժ․ ՌուսոյիՌուսո]]<nowiki/>յի, Ա․ Կ․ Սեն-Սիմոնի, Շ․ Ֆուրիեի գաղափարներն են արտահայտված «Ուտոպիան իրականության մեջ» ([[1885]] թ․) նովելների ժողովածուում։ [[1880]]-ական թվականների վերջերի ստեղծագործություններում նկատելի է նատուրալիզմի և իմպրեսիոնիզմի ուժեղազդեցությունըուժեղ ազդեցությունը, թեև Ստրանդբերգը նրանց գեղագիտությունն ամբողջապես չի ընդունել։

«Նատուրալիստական» լավագույն պիեսներն են «Հայրը» ([[1887]] թ․), «Ֆրյոկեն Յուլիա» ([[1888]] թվականին), «Ընկերներ» ([[1888]] թ․), «Վարկատուներ» ([[1889]] թ․) սոցիալ-հոգեբանական դրամաները։ [[1888]] թվականին Ստրինդբերգը դիմել է Ֆ․ Նիցշեի ուսմունքին («Խենթի խոստովանությունը», [[1888]] թ․թվական, վեպ), սակայն, հերոսացնելով գիտնական-անհատապաշտներին («Չանդալա», [[1889]] թ․թվական, վիպակ, «Խութակղզիների վրա», [[1890]] թ․թվական, վեպ), ի վերջո փառազերծել է «գերմարդկայինը» որպես անբարոյականություն և հանցագործություն։ «Դժոխք» ([[1897]] թ․) և «Լեգենդներ» ([[1898]] թ․) ինքնակենսագրական գրքերին հատուկ են միստիցիզմի տարրեր։ 19-րդ դարի վերջին 20-րդ դարի սկզբին ստեղծել է «քնարական» կամ «կամերային» դրամաներ՝ «Ճանապարհ դեպի Դամասկոս» (1898-1904 թթ․թվականներ, եռերգություն), «Մահվան պարը» ([[1901]] թ․), «Տեսիլքների խաղը» ([[1902]] թ․), «Ուրվականների սոնատը» ([[1907]] թ․)։ Ստրինդբերգի ստեղծագործության մեջ կարևոր տեղ են գրավում պատմական դրամաները՝ «Գուստավ Վազա» ([[1899]] թ․), «Էրիկ XIV» ([[1899]] թ․), «Էնգելբրեկտ» (1901 թ․), «Կարլ XII» ([[1901]] թ․), «Քրիստինա» ([[1903]] թ․), որոնցում նա հաստատել է ժողովրդավարության գաղափարը։

Ստրինդբերգի 1900-ական թվականին արձակը համակված է սոցիալական արատների կրքոտ մերկացումով, հասարակական իդեալների որոնումներով («Միայնակը», [[1903]] թ․թվական, «Գոթական սենյակներ», [[1904]] թ․թվական, «Մեր դրոշներ», [[1905]] թ․թվական)։ Նրա հրապարակախոսությունը («Բաց նամակներ Ինտիմ թատրոնին», [[1909]] թ․թվական, եռահատոր «Կապույտ գիրք», [[1907]]-[[1908]] թթ․թթվականներ, «Ճառեր՝ ուղղված շվեդական ազգին», [[1910]] թ․թվական) վերաբերում է ժամանակի իրադարձություններին, ազատագրական ու բանվորական շարժման հարցերին։ Ստրենդբերգի ստեղծագործությունները նկատելի ազդեցություն են գործել եվրոպական դրամատուրգիայի վրա։