«Ծիծաղ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Կենսաբանական (վարքաբանական և նյարդաֆիզիոլոգիական) փաստերը թույլ են տալիս վերակազմել ծիծաղի [[ֆիլոգենեզ]]ը: Ինքնաբերական ծիծաղը զարգացել է մետակոմունիկատիվ ազդակից անլուրջ խաղային պայքարի ժամանակ։ Հոմոլոգիական ազդակ առկա է նաև [[կաթնասուն]]ների [[վարք]]ում: Ծիծաղի վաղեմությունը հաստատվում է նրանով, որ նրա հսկողության մեխանիզմը տեղայնացված է ուղեղի ենթակեղևում և ենթակա չէ [[կամք]]ին: [[Էվոլյուցիա|Էվոլյուցի]]ոն առումով նոր ճակատային կեղևի դերը կայանում է անկախ ծիծաղի կանխման մեջ։ Մարդկային ծիծաղն, անկասկած, ինտենսիվ է կապկային նախածիծաղի համեմատ։ Ծիծաղը մարդու մոտ ստացավ մեծ կարևորություն՝ դառնալով անլրջության մետակոմունիկատիվ նշան<ref>Deacon T. The neural circuitry underlying primate calls and human language// Language Origin: A Multidisciplinary Approach/ Eds. Bichakjian B. Nocentini A. Dordrecht: Kluwer, 1992, p. 245-246.</ref>:

== Ծիծաղ և հումոր ==

 

Ծիծաղը և հումորն ունեն փիլիսոփայական, հոգեբանական և նշանաբանական ասպեկտներ։ Հումորը հակադրված է մարդկային բոլոր զգացումներին։ Դա միակ զգացումն է, որն իրատեսական չէ և ամբողջությամբ սուբյեկտիվ է։ Հումորը արտաքին աշխարհում ոչ մի օբյեկտ չունի, հետևաբար չունի նաև սեմանտիկա։ Կան ուղղակի հումորային [[տեքստ]]եր, որոնք սեմանտիկական ծանրաբեռնվածություն չեն կրում։ Հումորի ողջ իմաստը հենված է հակադրման վրա։ Հակադրում, որը գոյություն ունի լուրջի և անլուրջի միջև։