«Ալբանական Գողգոթա»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[1914]] թվականին սերբական բանակի՝ Կոլումբարիի[[Կոլուբարայի ճակատամարտ|Կոլուբարայի ճակատամարտում]] տարած հաղթանակից մինչև 1915 թվականի աշունը սերբական սահմանում խաղաղություն էր: Սակայն [[1915]] թվականի հոկտեմբերի 6-ին գերմանական բանակի 11-րդ կորպուսը՝ զորահրամանատար [[Ավգուստ ֆոն Մակենզեն]]ի գլխավորությամբ անցավ Սերբիայի դեմ լայնածավալ հարձակման: Արդեն [[1915]] թվականի հոկտեմբերի 15-ին ավստրո-հունգարական զորքը անցավ [[Սավա]]ն և [[Դրինա]]ն, իսկ գերմանական զորքն արդեն անցել էր [[Դանուբ]]ը և գրավել [[Բելգրադ]]ն ու Սմեդերովոն, իսկև սերբական զորքին ստիպեց սկսել մեծամաշտաբ նահանջ:

Նույն օրը՝ 1915 թվականի հոկտեմբերի 15-ին բուլղարական բանակը, ճնշելով սերբական թույլ դիմադրությունը՝ հեշտությամբ արդեն 1915 թվականի հոկտեմբերի 22-ին գրավել էր [[Սկոպիե]]ն,[[Շտիպ]]ն ու [[Կումանովո]]ն, ինչը սերբերի հետագա նահանջման համար դարձավ մեծ խնդիր: Կոսովոյում սերբական բանակն ընկել էր անելանելի դրության մեջ, իսկ դեպի [[Սալոնիկ]] ճանապարհը փակ էր: Ավստրո-հունգարական բանակը հյուսիս-արևմուտքից, գերմանական բանակը արևմուտքից, իսկ բուլղարական բանակը հարավից մեծ արագությամբ շարժվում էին՝ ոչնչացնելու ջախջախված սերբական բանակի մնացած մասը: Եռյակ դաշինքի ճնշման տակ սերբական բանակի գլխավոր հրամանատրի կողմից որոշում ընդունվեց դադարեցնել Սերբիայի հարավային սահմանով դեպի Սալոնիկ նահանջը: Այդ որոշումը ընդունվել էր [[Վարդար]] գետով անցնելու անհաջող փորձի պատճառով, քանի որ գետափնյա տարածքներն արդեն գրավված էին բուլղարական բանակի կողմից: Սերբական բանակի գլխավոր հրամանատարությունը սկսեց պլան մշակել բանակի հետագա գոծողություններիգործողությունների և սպասվող վտանգների վերաբերյալ: Կապիտուլիացիան (գլխովին հանձնումը՝ անձնատրությունը) բացառվում էր, քանզի դա կնշանակեր պետության կործանում: Միաշից Ժիվոինի առաջարկը՝ երկրում հեղափոխություն սկսել, մերժվեց: Այսպիսով պետական կառավարիչները որոշում ընդունեցին՝ բանակն ուղարկել դեպի [[Ադրիատիկ ծով]]՝ [[Ալբանիա]]յի տարածքում վերակազմավորվելու և հետ գալու նպատակով: Վարչապետ [[Նիկոլա Պաշիչ]]ը Անտանտի Դաշնակցային հրամանատարությանը ուղարկեց հետևյալ նամակը.