«Ենթագիտակցություն» տերմինը առաջին անգամ օգտագործվել է [[Զիգմունդ Ֆրոյդ]]ի աշխատություններում, երբ նա հետազոտում էր հոգեբանական անալիզը, բաըցբայց ժամանակի ընթացքում նա փոխարինեց այդ տերմինը՝ մեկ այլ «անգիտակցական» տերմինով (անգլ.unonscious) նշանակված իր կողմից տարացքների դուրս մղված տարացքների բնագավագներում։ Ֆրեյդի հետևորդները, օրինակ՝ Ժակ Լական, հոգեկան կյանքի ուսումնասիրման ժամանակ ամբողջությամբ հրաժարվել է «վրա/տակ» տերմինների նկարագրումից։ Առանձնացվեց առանձին հասկացողություն «ոչ գիտակցական» (անգլ. nonconscious), գրեթե նույն հասկացությունն է ինչ «անգիտակցականը», այդ թվում բնութագրում է նաև ռեֆլեքսային գործընթացները, որոնք չեն կարգավորվում գիտակցության կողմից։ Սակայն հետագայում Կառլ Գուստավ Յունգը կրկին օգտագործեց ենթագիտակցություն տերմինը՝ նկարագրելու համար հնացած էությունը մարդու հոգեկանի (հնացած տեսակների)։Ենթագիտակցություն տերմինը հին ժամանակներում նույնպես օգտագործվել է իմացական հոգեբանության մեջ, արագ հիշողության տարածքները նշանակելու համար, որտեղ ուղեղը ինքնավար կերպով արձանագրում է մտքերը, այսինքն մտքեր որոնք հաճախ կրկնվում են, կամ մարդը տալիս է դրան առանձնահատուկ նշանակություն։ Այս դեպքում ուղեղը չի օգտագոծում շատ ժամանակ այդ մտքերը կրկին դանդաղ վերլուշելու համար, և միանգամից որոշումը կատարում է նախկին ալգորիթմից ելնելով(որը պահպանված էր այսպես կոչված արագ հիշուղության մեջ)։ Այս մտքերի «ավտոմատացումը» կարող է օգտակար լինել և մարդը կարող է արագ որոշում կայացնել (օրինակ արագ ձեռքը ետ քաշել տաք թավայից), բայց կարող է վնաց հասցնել երբ ավտոմատացվում է սխալ կամ անտրամաբանակ միտք։ Ճանաչողական թերապիայի հիմնական նպատակներից է ճանաչել այդ ավտոմատ մտքերը, և արագ հիշողությունից տեղափոխել դանդաղ հիշողություն, որպեսզի հեռացվեն սխալ գործընթացները ե գործողություններին տալ ճիշտ կարգավորություն։
