«Զգացմունք»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Զգացմունք''' , իր [[Պահանջմունքների տեսությունը|պահանջմունքների]] օբյեկտների նկատմամբ մարդու վերաբերմունքի ([[դիրքորոշում|դիրքորոշման]]) սուբյեկտիվ արտացոլումն ու [[ապրում|ապրումը]] որպես ներհոգեկան [[գործընթաց]]։ Զգացմունքն [[Անձ|անձիանձ]]ի կայուն [[վերաբերմունք|վերաբերմունքն]]ն է և դրսևորվում է հուզական տարբեր վիճակների ձևով։ Տարբեր իրադրություններում կարող է դրսևորվել [[ոգևորություն|ոգևորության]], [[ուրախություն|ուրախության]], [[զայրույթ|զայրույթի]], [[թախիծ|թախծի]] կամ այլ [[հուզական վիճակներ|հուզական վիճակներով]]։ Զգացմունքը կարելի է դիտել նաև որպես ավելի բարդ հոգեկան կազմավորման` դիրքորոշման բաղադրիչներից մեկը և հոգեկան արտացոլման ձև։

'''Զգացմունքը'''«Զգացմունք»-ը «զգալ» [[բայ]]ի անվանական ձևն է։ Այս [[բառ]]ըն առաջին անգամ [[անգլերեն]]ում կիրառվել է ՝է՝ նկարագրելու համար դիպչելու ֆիզիկական [[զգացողություն]]ը՝ զգալու կամ ընկալման միջոցով։ <ref>https://en.wiktionary.org/wiki/feel#Etymology_1</ref> [[Լատիներեն]]ում "sentire" <ref>https://en.wiktionary.org/wiki/sentire</ref> նշանակում է զգալ, լսել կամ հոտ առնել։

*հրճվանքը.,

*հափշտակվածությունը, և այլն:

«[[Ամբիվալենտություն]]»տերմինը տերմինն առաջարկել է շվեյցարացի հոգեբույժ էԷ. Բլեյլերը:

Երկրորդ դեպքում (պասիվ-աստենիկ) զգացմունքները թուլացնում են մարդու կենսագործունեությունը, նրա [[կամք|կամքը]], ջանասիրությունը։ Զգացմունքայնության վերոհիշյալ ձևակերպումները պայմանավորված են անհատական որոշակի առանձնահատկություններով և մասնավորապես՝ տվյալ անձի համար իրեն հատուկ վարքագծով։ Կարևոր են նաև այն հանգամանքները, որոնցում առաջանում են մարդու զգացմունքները;

Հոգեբանության մեջ տարբերվումտարբերում են զգացմունքների երկու տեսակ՝

* ստորին

Այն զգացմունքները, որոնք կապված են անձի միայն ֆիզիոլոգիական պահանջմունքների բավարարման հետ, անվանվում են ստորին զգացմունք (սովը, կշտանալը, ծարավը, սրտխառնոցը և այլն)։ Նրանք ազդարարում են մարդու ֆիզիկական վիճակի բավարարվածության մասին։

Ներքին զգացողությունը ինչ– որինչ–որ բանի հանդեպ բնազդական էմոցիոնալ ռեակցիան է։ Այն կարող է լինել բացասական (անհանգստության զգացողություն) կամ դրական (վստահելու [[զգացողություն]])։ Նման զգացողությունը ընդհանուր առմամբ համարվում է գիտակից [[միտք|մտքի]] կողմից չկառավարվող զգացմունք և ավելի շուտ բնազդային, քան բանական դրսևորում։ Ներքին զգացողություն արտահայտությունը կարելի է կիրառել որպես կարճ տերմին՝ նկարագրելու անհատի որջախոհությունը, այն [[ըմբռնում|ըմբռնումը]], թե "«ինչն է ճիշտ անելը"», օրինակ վիրավոր անցորդին օգնելը,մութ նրբանցքներով չանցնելը և ընդհանրապես տվյալ իրավիճակում բնազդական զգացմունքներով առաջնորդվելը։ Այն կարող է նաև վերաբերվել պարզ տարածված արտահայտությունների, որոնք միշտ ճիշտ են՝ "«[[Ջուր|ջուրըջուր]]ը թաց է"», "«[[Կրակ|կրակըկրակ]]ը տաք է"», կամ այն կարող է վերաբերվելվերաբերել այն մտքերին, որոնք [[անհատ|անհատը]]ն ընդունում է բնազդաբար՝ առանց հաշվի առնելու ճիշտը։