Պեդրո Էուխենիո Արամբուրու
Պեդրո Էուխենիո Արամբուրու (մայիսի 21, 1903[1][2][3], Ռիո Կուարտո, Կորդովա, Արգենտինա - հունիսի 1, 1970[4], Carlos Tejedor, Բուենոս Այրես, Արգենտինա)՝ արգենտինացի ռազմական և պետական գործիչ, Արգենտինայի նախագահ 1955-1958[5]։
| Պեդրո Էուխենիո Արամբուրու իսպ.՝ Pedro Eugenio Aramburu | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | մայիսի 21, 1903[1][2][3] |
| Ծննդավայր | Ռիո Կուարտո, Կորդովա, Արգենտինա |
| Մահացել է | հունիսի 1, 1970[4] (67 տարեկան) |
| Մահվան վայր | Carlos Tejedor, Բուենոս Այրես, Արգենտինա |
| Գերեզման | Ռեկոլետա գերեզմանատուն |
| Քաղաքացիություն | Արգենտինա |
| Կրթություն | Ազգային ռազմական քոլեջ |
| Մասնագիտություն | Բռնապետ և ռազմական գործիչ |
| Զբաղեցրած պաշտոններ | Արգենտինայի նախագահ |
| Կուսակցություն | Union of the Argentine People? |
Ստորագրություն | |
 Pedro Eugenio Aramburu Վիքիպահեստում | |
Կենսագրություն
խմբագրելԱվարտել է ազգային ռազմական քոլեջը։ 1943 թվականին դարձել է Բարձրագույն ռազմական դպրոցի պրոֆեսոր, 1958 թվականին նրան շնորհվել է գեներալ-լեյտենանտի զինվորական կոչում։
Նախագահ Խուան Պերոնից դժգոհ գեներալիտետը 1950-ականներին սկսեց դավադրության նախապատրաստումը՝ Այն վերացնելու համար։ Հեղաշրջումների մի քանի փորձեր ճնշվել են պետության ղեկավարին հավատարիմ զինվորականների կողմից։
1955 թվականին Արամբուրուն կանգնեց հերթական դավադրության առաջին փուլի գլխին, Սակայն սեպտեմբերի սկզբին հրաժարվեց ապստամբների հրամանատարությունից՝ դա պատճառաբանելով ուժերի թուլությամբ[6]։ Արդյունքում «ազատագրական հեղափոխությունը», որը վերջ դրեց «խուստիսիալիզմի» դարաշրջանին, գլխավորեց Էդուարդո Լոնարդին, որը հետագայում դարձավ երկրի նախագահ[7][8]։ Նրա խաղաղարար մոտեցումը քաղաքականության մեջ՝ «ոչ հաղթողներ, ոչ պարտվածներ», հանգեցրել է նրան, որ նա դե ֆակտո հեռացվել է պետության ղեկավարի պաշտոնից երկու ամսից Էլ պակաս ժամանակահատվածում։ 1955 թվականի նոյեմբերին նրան փոխարինեց ավելի կոշտ Պեդրո Եվգենիո Արամբուրուն[9][10], սեպտեմբերյան իրադարձություններում ստվերում մնաց[6]։ Սկսվեցին պերոնիստների հետապնդումները։ Ռազմական ապստամբությունխմբագրել Դավադրության ղեկավար Խուան Խոսե Վալյեին գնդակահարել են[11]։
Տնտեսական ճգնաժամի պայմաններում Արգենտինայի ռազմական վարչակազմը վերցրեց մեկ այլ վարկ, որի արդյունքում 1958-ի ապրիլի վերջին արտաքին պարտքը գերազանցեց երկրի ոսկու և արտարժույթի պահուստները 1,1 միլիարդ դոլարով։
Այս շրջադարձը համահարթեցրեց երկրի անկախ արտաքին քաղաքականությունը՝ այն լիակատար կախվածության մեջ դնելով ԱՄՆ-ից՝ ԱՄՀ-ից աճող կախվածությանը զուգահեռ։ Արամբուրուի ռեժիմը 1956-ին իրականացրեց բանկային ավանդների ապապետականացում և չեղյալ հայտարարեց 1949-ի սահմանադրական բարեփոխումները ՝ չեղյալ համարելով 40-րդ հոդվածը, որը սահմանում էր պետության վերահսկողությունը բնական ռեսուրսների վրա։
1956 թվականի հունիսի 9-ի գիշերը սկսվեց ռազմական ապստամբությունը՝ գեներալ Խուան Խոսե Վալեի գլխավորությամբ։ Շարժումը գործում էր երկրի մի քանի շրջաններում, սակայն արագ ճնշվեց։ Ռազմական գործողությունների ընթացքում սպանվել են երեք ապստամբներ (Բլաս Կլոս, Ռաֆայել Ֆերնանդես և Բերնարդինո Ռոդրիգես)։
1958 թվականին զինվորականները ստիպված էին իշխանությունը հանձնել քաղաքացիական քաղաքական գործիչներին։ Արգենտինայում տեղի են ունեցել նախագահական ընտրություններ, որոնք հաղթել է արմատականների առաջնորդ Արտուրո Ֆրոնդիսին[12][13]։
1963 թվականի նախագահական ընտրություններում Արամբուրուն առաջադրվել է «Արգենտինայի ժողովրդի միություն» կուսակցության (UDELPA) նախագահի պաշտոնում՝ քարոզարշավ անցկացնելով «Քվեարկիր UDELPA-ի օգտին, և նա չի վերադառնա» (անունը նշանակում է Պերոն)։ Սակայն այդ ընտրություններում Արամբուրուն գրավեց միայն երրորդ տեղը։
Արամբուրուի քաղաքական ակտիվության նոր գագաթնակետը եղավ 1970 թվականին, երբ նա սկսեց դավադրություն պատրաստել ռազմական ռեժիմի այն ժամանակվա ղեկավար գեներալ Օնգանիայի դեմ։ Այնուամենայնիվ, 1970 թվականի մայիսի 31-ին նրան առևանգեցին մի խումբ արմատական պերոնիստներ (հետագայում անվանվեցին «Մոնտոներոս» խումբ)։ Երկու օր անց նա սպանվեց նրանց կողմից[14]։
Ծանոթագրություն
խմբագրել- ↑ 1,0 1,1 Բրոքհաուզի հանրագիտարան (գերմ.)
- ↑ 2,0 2,1 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
- ↑ 3,0 3,1 Munzinger Personen (գերմ.)
- ↑ 4,0 4,1 4,2 SNAC — 2010.
- ↑ Строганов, 1995, էջ 114-115
- ↑ 6,0 6,1 Луна, 2010, էջ 219
- ↑ Ермолаев, 1961, էջ 520
- ↑ Луна, 2010, էջ 218
- ↑ Строганов, 1995, էջ 114—115
- ↑ Ермолаев, 1961, էջ 522
- ↑ Луна, 2010, էջ 221
- ↑ Строганов, 1995, էջ 165
- ↑ Луна, 2010, էջ 224
- ↑ Луна, 2010, էջ 233—234
Գրականություն
խմբագրել- Ермолаев В. И. Очерки истории Аргентины. — М.: Соцэкгиз, 1961. — 588 с.
- Луна Ф. Краткая история аргентинцев. — М.: Весь мир, 2010. — 280 с. — ISBN 978-5-7777-0491-7
- Строганов А. И. Новейшая история стран Латинской Америки. — М.: Высшая школа, 1995. — С. 415. — ISBN 5-06-002830-5