Վիքիպեդիա

Մասնակից:LilitMir/Ավազարկղ1

< Մասնակից:LilitMir
«Այս վայրագությունները ձեր մեղքն են». Գերմանիայում ամերիկյան օկուպացիոն վարչակազմի պաստառը, 1945 թվական

Գերմանական մեղք (գերմ.՝ deutsche Schuld; գերմ.՝ Kollektivschuld. ընդհանուր մեղք), հավաքական մեղքի և ամոթի զգացում նացիստական ​​Գերմանիայի ժամանակ կատարված հանցագործությունների համար, որն ի հայտ է եկել Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում Գերմանիայի պարտությունից հետո։

Անցյալի հաղթահարում խմբագրել

 
Նոյնբուրգի բնակիչները տանում են ՍՍ-ի զոհերի մարմինները հուղարկավորության համար արտաշիրիմումից հետո, որտեղ նրանց նետել են մարդասպանները: ԱՄՆ երրորդ բանակի հոգևորականները կատարել են հոգեհանգստի արարողություն, 29 ապրիլի, 1945 թվական
 
Գերմանիայի քաղաքացիները նայում են 800 սպանված ռուսների, լեհերի և չեխերի դիակներին, որոնց մարմինները արտաշիրիմվել են Նամերինգի մոտ՝ ԱՄՆ Երրորդ բանակի ռազմական վարչակազմի հրամանով: Զոհեր, որոնք նախկինում պահվել են Ֆլոսենբյուրգի համակենտրոնացման ճամբարում, 1945 թվականի մայիսի 17

20-րդ դարում Գերմանիան բախվեց տոտալիտար անցյալը հաղթահարելու խնդրին։ 1945 թվականի պարտությունից հետո երկիրն ամբողջությամբ գրավվել է և կորցրել իր պետականությունը։

1945 թվականին վերջ է դրվել գերմանական ազգային պետությանը և գերմանական ազգային ինքնության գաղափարին, որը հիմնված էր «հատուկ ճանապարհի» հայեցակարգի վրա: Հետպատերազմյան Գերմանիայում ազգայինի թեման պատկանում է տաբուի կատեգորիային։ Գերմանական մտածողության հետպատերազմյան պարադիգմի կենտրոնը դարձել է «Մեղքի հարցը» (գերմ.՝ Schuldfrage): Կատարվել է կրթության ամբողջական ապապետականացում. շատ դպրոցներում չի ուսումնասիրվել գերմանական օրհներգի տեքստը, չի մշակվել հայրենիքի հանդեպ սիրո զգացում։ 1960 թվականին օրենք է ընդունվել, որն արգելել է նացիստական ​​խորհրդանիշները, պաստառները, ժեստերը և այլն։

«Մեղքի հարցը» խմբագրել

Հետպատերազմյան տարիներին գերմանական մեղքի խնդիրը շատ արդիական դարձավ փիլիսոփաների շրջանում։ Գերմանացիների հետպատերազմյան գիտակցության ձևավորման գործում առանցքային դեր է խաղացել փիլիսոփա Կառլ Յասպերսը։ Նա սկսել է հասարակական-քաղաքական բանավեճ, որի նպատակն էր մշակել տոտալիտար անցյալի նկատմամբ միասնական մոտեցում և դրա հաղթահարման ուղիներ: Յասպերսի «Մեղավորության հարցը» (գերմ.՝ Schuldfrage, 1946) նացիստական ողբերգության ըմբռնման և նոր գերմանական հետպատերազմյան գիտակցության ձևավորման հիմքն է դրել՝ դառնալով պատասխան ինքնության ճգնաժամին, որն ի հայտ է եկել հետպատերազմյան առաջին տարիներին[1]:

Յասպերսն այն քչերից էր, որը կարծում էր, որ «ազգային մեղքի ճանաչումն անհրաժեշտ պայման էր Գերմանիայի բարոյական և քաղաքական վերածննդի համար»։ Նա պնդում էր, որ նրանք, ովքեր ռազմական հանցագործություններ են կատարել, մեղավոր են բարոյապես, իսկ նրանք, ովքեր հանդուրժել են դրանք առանց դիմադրության, մեղավոր են քաղաքականապես, ինչը հանգեցնում է բոլորի կոլեկտիվ մեղքի: Յասպերսը Գերմանիայում ելույթ ունեցավ՝ իր հայրենակիցներին կոչ անելով ապաշխարել և քավել իրենց մեղքը մարդկանց զանգվածային սպանությունների համար, քանի որ ոչ ոք չի կարող խուսափել այդ կոլեկտիվ մեղքից, և դրա համար պատասխանատվություն ստանձնելը կարող է թույլ տալ գերմանացի ժողովրդին վերափոխել իրենց հասարակությունը աղետի վիճակից դեպի ավելի բարձր զարգացած և բարոյապես պատասխանատու ժողովրդավարություն: Նրա կարծիքով, «մեղքի խնդիրը» պահանջում էր խորը բարոյական և հոգևոր հաղթահարում, որը կապված էր ոչ միայն կատարված հանցագործությունների համար բռնի պատժի, այլև անձի ներքին նորացման հետ։ Յասպերսը պնդում էր, որ անցյալը պետք է անընդհատ հիշեցվի, որ մեղքի հարցը գերմանական հոգու համար կենսական խնդիր է, և ոչ մի այլ ճանապարհ չի կարող հանգեցնել հոգևոր վերածննդի: Ապաշխարության, խոնարհության և նացիստների արածի համար պատասխանատվության գաղափարները հասարակության մեջ ողջունելի չէին: Գերմանացիները ձգտում էին մոռանալ աղետի հետևանքները, որոնք ընկած էին իրենց ուսերին: Այդ ժամանակ ոչ բոլոր գերմանացիները կորոշեին բացահայտորեն աջակցել դաշնակիցների ոչ պոպուլյար օկուպացիոն քաղաքականությանը, հսկայական փոխհատուցումների և տեղահանությունների անհրաժեշտությանը: Ըստ Յասպերսի՝ իր ժամանակակից սերնդի վտանգը եղել է 1939-1945 թվականների իրադարձությունների ժխտումը, չիմանալը, մոռանալու ձգտումը[1]:

Հոլոքոստի հիշողությունը՝ որպես մեղքի զգացումը պահպանելու միջոց խմբագրել

 
Հոլոքոստի զոհերի հուշարձան, Բեռլին

Նացիստական ​​քաղաքականությունն ուղղված էր էթնիկ և սոցիալական կատեգորիաների լայն շրջանակի ոչնչացմանը` հրեաներ, գնչուներ, խորհրդային ռազմագերիներ, լեհեր, համասեռամոլներ, մասոններ, անհույս հիվանդ և հաշմանդամություն ունեցող մարդիկ, ինչպես նաև ապագայում` սլավոնների և այլոց զգալի մասի ոչնչացմանը:



https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9D%D0%B5%D0%BC%D0%B5%D1%86%D0%BA%D0%B0%D1%8F_%D0%B2%D0%B8%D0%BD%D0%B0#:~:text=%D0%9D%D0%B5%D0%BC%D0%B5%D1%86%D0%BA%D0%B0%D1%8F%20%D0%B2%D0%B8%D0%BD%D0%B0,-translate%2B%20links


Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. ↑ 1,0 1,1 Karl Jaspers. Postwar development of thought, Britannica

Արտաքին հղումներ խմբագրել


https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9D%D0%B5%D0%BC%D0%B5%D1%86%D0%BA%D0%B0%D1%8F_%D0%B2%D0%B8%D0%BD%D0%B0


LilitMir/Ավազարկղ1

Էդոգավա Ռամպո (ճապ.՝ 江戸川 乱歩), իսկական անունը` Հիրայ Տարո (ճապ.՝ 平井 太郎, ), ճապոնացի գրող և քննադատ, որը համարվում է ժամանակակից ճապոնական դետեկտիվ ժանրի հիմնադիրը:

Կենսագրություն խմբագրել

Հիրայ Տարոն ծնվել է 1894 թվականին Միե պրեֆեկտուրայի Նաբարի քաղաքում։ 1912-1916 թվականներին սովորել է Վասեդայի համալսարանի տնտեսագիտության բաժնում։ Սովորելուց հետո աշխատել է որպես վաճառքի գործակալ, գործավար, ամսագրի խմբագիր և թերթի թղթակից։

Պատանեկության տարիներին Էդգար Պոյի մեծ երկրպագու էր, ուստի նրա կեղծանունը՝ Էդոգավա Ռանպո, համահունչ է ամերիկացի հայտնի գրողի անվան հետ[1][2]։

  «Ստվեր-մարդը» առաջին ճապոնական գիրքն է, որը կարդացել եմ սկզբից մինչև վերջ: Ինձ դուր է գալիս Հիրայ Տարոն, իզուր չէ, որ նա վերցրել է նման կեղծանուն՝ Էդոգավա Ռամպո-Էդգար Ալան Պո:
- Ստրուգացկի եղբայրներ, Կաղ ճակատագիր
  

1923 թվականին Հիրայը գրում է իր առաջին պատմվածքը՝ «Պղնձե մետաղադրամը» (Nisen Dōka, 二銭銅貨), որը հետագայում հրատարակվում է Էդոգավա Ռամպո կեղծանունով։ Նրա ստեղծագործություններից շատերի գլխավոր հերոսը դետեկտիվ Կոգորո Ակեչին էր։

1926 թվականին Էդոգավան հրատարակել է առաջին վեպը, իսկ 1931 թվականին՝ առաջին ժողովածուն։ 1947 թվականին դարձել է «Ճապոնական դետեկտիվ գրողների ակումբի» հիմնադիրներից մեկը, իսկ 1954 թվականին սահմանել է գրական մրցանակ դետեկտիվ ժանրի լավագույն ստեղծագործության համար[2]։

1939 թվականին՝ Մարկո Պոլոյի կամրջի միջադեպից երկու տարի անց, և 1937 թվականին՝ Չին-Ճապոնական երկրորդ պատերազմի բռնկումից հետո, կառավարական գրաքննությունը հրամայել է Էդոգավային հրաժարվել իր «Թրթուրը» (芋虫, Imo Mushi) պատմվածքից, որը նա հրատարակել էր առանց միջադեպերի մի քանի տարի առաջ իր պատմվածքների ժողովածուից։

«Թրթուրը» պատմում է մի վետերանի մասին, որը կաթվածահար է եղել և այնքան է այլանդակվել պատերազմից, որ վերածվել է մարդկային «թրթուրի» և ի վիճակի չէ, անկարող է ինքնուրույն խոսել, շարժվել կամ ապրել։ Գրաքննիչները արգելել են պատմությունը՝ ըստ երևույթին մտածելով, որ պատմությունը ուշադրությունը կշեղի պատերազմից: Սա հարված էր Ռանպոյին, որը եկամուտ ստանալու համար ապավինում էր վերահրատարակություններից ստացված հոնորարներին: Պատմությունը ոգեշնչել է ռեժիսոր Կոջի Վակամացուին, որը նկարել է «Թրթուր» ֆիլմը, որը Բեռլինի 60-րդ միջազգային կինոփառատոնում ստացել է «Ոսկե արջ»[3]։

Էդոգավան, որն ուներ բազմաթիվ առողջական խնդիրներ, այդ թվում՝ աթերոսկլերոզ և Պարկինսոնի հիվանդություն, մահացավ ուղեղի արյունազեղումից իր տանը 1965 թվականին: Նրա գերեզմանը գտնվում է Թամայի գերեզմանատանը՝ Ֆուտյուում՝ Տոկիոյի մոտակայքում: Էդոգավա Ռամպոն մահացել է 1965 թվականին ինսուլտից։

1969 թվականին Էդոգավա Ռամպոյի մի քանի պատմվածքների հիման վրա ճապոնացի կինոռեժիսոր Տերուո Իսիին, որը բարձր էր գնահատում գրողի աշխատանքը, նկարահանել է «Էդոգավա Ռամպոյի ընտրանի. այլանդակված ժողովրդի սարսափները (մղձավանջային հրեշներ, անձև մարդկանց սարսափներ)» (1969 թվական)։


Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. ↑ «Ranpo Edogawa - Biography». IMDb. Արխիվացված է օրիգինալից 2016-04-14-ին. Վերցված է 2009-04-08-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  2. ↑ 2,0 2,1 «Мастера детектива. Эдогава Рампо». Արխիվացված է օրիգինալից 2010-06-03-ին. Վերցված է 2009-04-09-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  3. ↑ Roxborough, Scott. «Hollywood Reporter: Berlin festival unveils full lineup». hollywoodreporter.com. Արխիվացված է օրիգինալից February 5, 2010-ին. Վերցված է 2010-02-07-ին.

Արտաքին հղումներ խմբագրել



Օնորե դը Յուրֆե

Օնորե դը Յուրֆե (ֆր.՝ Honoré d'Urfé, ), մաներիստական դարաշրջանի ֆրանսիացի գրող, հայտնի հովվական «Աստրեա» վեպի հեղինակ։

Կենսագրություն խմբագրել

Օնորե դը Յուրֆեն Կլոդ դը Յուրֆեի թոռն էր, որը ներկայացնում էր Հենրի II Վալուայի շահերը Վատիկանում։ Նրա մայրը՝ մարկիզա դը Բոժեն, Ռենե Սավոյացու թոռնուհին էր՝ Տանդի Լասկարիսի ժառանգորդը։ Հայրը 1574 թվականին թունավորվել է։ Դը Յուրֆեի տոհմական ունեցվածքը ժառանգել է գրողի ավագ եղբայրը՝ կոմս Ժան դը Յոււրֆեն՝ մարկիզ դը Բոժեն, ում դուստրը՝ Ժենևիևան, ամուսնացած էր Կրոյից առաջին դքսի հետ։


Ծանոթագրություններ խմբագրել

LilitMir/Ավազարկղ1
LilitMir/Ավազարկղ1


https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%AE%D1%80%D1%84%D0%B5,_%D0%9E%D0%BD%D0%BE%D1%80%D0%B5_%D0%B4%E2%80%99 - Օնորե դը Յուրֆեն



Արտաքին հղումներ խմբագրել


LilitMir/Ավազարկղ1

Անտուան դե Ռիվարոլ (ֆր.՝ Antoine Rivarol, ), ֆրանսիացի գրող, թարգմանիչ, լրագրող:

 
ԱԶԲ անդամ երկրներ

https://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%8E%D5%AB%D6%84%D5%AB%D5%BA%D5%A5%D5%A4%D5%AB%D5%A1:50000_%D5%AF%D5%A1%D6%80%D6%87%D5%B8%D6%80%D5%A1%D5%A3%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%B6_%D5%B0%D5%B8%D5%A4%D5%BE%D5%A1%D5%AE%D5%B6%D5%A5%D6%80


Պատկերասրահ խմբագրել

Ջեննի Հոլցերի աշխատանքներից

Warning: Default sort key "Ռիվարոլ, Անտուան" overrides earlier default sort key "Ռամպո, Էդոգավա". Warning: Default sort key "Շեֆլե, Ալբերտ Էբերհարդ" overrides earlier default sort key "Ռիվարոլ, Անտուան". 

[Ն 1]:


Աղբյուրներ խմբագրել

Նշումներ խմբագրել

  1. ↑ Տ
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մասնակից:LilitMir/Ավազարկղ1&oldid=9909694» էջից