Մասնակից:Լուսինե Նիկողոսյան/Ավազարկղ
Լէ Պարֆյում Շանել, օծանելիքների և կոմսետիակայի ընկերություն: Այն հիմնադրվել է 1924 թվականին բուրժուա Ուերզեիմեր դէ Պարֆյումեղի եղբայրների կողմից: Վերջիններս, իրենց արտադրանքի համար օգտագործում են Գաբրիել Շանել անվանումը: 1954 թվականին, նորաձևության տուն մտնելուց ի վեր, Լէ Պարֆյում Շանելը վերանվանվում է Շանել ՍԱ:
Պատմական խմբագրել
Օծանելիք N0 5-ի հաջողությունից և N0 22-ի ստեղծումից հետո Գաբրիել Շանելը, ցանկանում է Գալերի Լաֆայեթին վաճառել հայտնի օծանելիքը, քանի որ օծանելիքները, մինչև այդ ժամանկները միայն վաճառվում էին բրենդային խանութներում[1], նա կապվում է այդ ժամանակաշրջանում հայտնի Թեոֆիլ Բադերի հետ: Բայց, N0 5-ի ստեղծող, էռնեսթ Բոն, չի կարողանում ապահովել օծանելիքի բավարար քանակը: Նա Բադեն Լոնգշամի ձիարշավարանում հանդիպում է Կոկո Շանելի սեփականատերեր բուրժուաներ Պիեռ և Պոլ Վերզեիմերների հետ[2], վերջիններս համաձայնում են նպաստել ապրանքի տարածմանը և իրացմանը:
1924 թվականին, կապվելով Թեոֆիլ Բադերի հետ, ով վերցնում է 20% բաժնեմասը, երկու եղբայրները ստեղծում են Շանել Օծանելիքները[2]: Կոկո Շանելը, չնայած իր անվանը, ընդամենը 10% բաժնեմաս ուներ[1]: Այդ տարվանից ի վեր, նա զուգահեռաբար արտադրում է դիմահարդարման պարագաներ, որոնցից էր արյան գույն ունեցող կարմիր շրթներկը[3]:
Այդ օրերից սկսած՝ նրա ստեղծագործությունները հետևում են մեկը մյուսին. 1925 թվականին ստեղծում է Ernest Beaux Gardénia-ն, հաջորդ տարին՝ Bois des îles-ը, այնուհետև 1927թվականին՝ Cuir de Russie-ն[2]:
1939 թվականին, պատերազմի հայտարարության ժամանակ՝ Կոկո Շանելը փակում է Փարիզի իր նորաձևության տունը և բաց է պահում միայն օծանելիքների խանութը[4]: Նա մեկնում է ֆրանսիայի հարավ և վերադառնում է Փարիզ հաջորդ տարի: Երկրորդ Համաշխարհային պատերազմի ժամանակ Վերզեիմեր եղբայրներն արտագաղթում են Միացյալ Նահանգներ: Գաբրիել Շանելը հանրային ներկայացուցիչների ուշադրությանն է հրավիրում Բուրժուա հասարակության կեղծ «արիականացմանը», ով պաշտպանում էր Վերզեիմերի շահերը[5], օգտագործելով Վիշի ռեժիմի ժամանակ հրեաների և օտարների դեմ օգտագործվող օրենքները, ապարդյուն քանի որ Վերզեիմերները Շանել Օծանելիքների ստուգումն իրականացնում էին թեկնածուների ձեռքերով և նա պետք է սպասեր 1948 թվականին, որպեսզի ստանար շրջանառության տոկոսը[5]:
Եթե օծանելիքների բույրերը պահպանվում են տարիների ընթացքում առանց նորաձևության, ապա N0 5-ի բույրը գալիս է 1950 թվականից[5][5][5][4][4]: 1954 թվականինին նորաձևության տունը վերաբացվում է,վերանորոգվում է Քամբոն փողոցի օծանելիքների խանութը: Ադմինիստրատոր Գաբրիել Շանելը որոշում է վաճառել Պարֆյում Շանելի դիզայներների աշխատանքները և մինչև մահը տնօրինում է այն: Այս ձեռքբերումից հետո Շանել Օծանելիքները ձեռք են բերում Շանել Սա անվանումը: Օծանելիքագործ Հենրի Ռոբերը ստանձնում է տղամարդկանց օծանելիքի ստեղծումը. Pour Monsieur-ն ստեղծվում է 1955 թվականին, N0 19-ը 1970 թվականին: Այնուհետև, 1978 թվականին Ժաք Փոլժն է դառնում օծանելիքների տան տնօրենը: Այնուհետև վաճառվում են Égoïste Platinium 1993-ին, Allure -ը 1996-ին, Coco Mademoiselle-ը 2001-ին, Chance-ը 2003 և Bleu de Chanel-ը 2010-ին: 2014 թվականին Ժաք Փոլժին է միանում որդի Օլիվիեն, որպեսզի նրան փոխարինի որպես օծանելիքաբան: Bleu-ն, հաջորդ տարում դառնում է ֆրանսիայում ամենավաժառված տղամարդկանց օծանելիք և նույն տարվա փետրվարին, 40 տարեկանում, Օլիվիե Փոլժը դառնում է Շանելի տնօրենը՝ այսպես հետևելով հորը[6]:
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 Grumbach, 2008, էջ 155
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Baxter-Wright, 2012, էջ Beauté et parfum p. 148
- ↑ Baxter-Wright, 2012, էջ , Les cosmétiques p. 149
- ↑ Baxter-Wright, 2012, էջ La guerre et l'exil p. 65
- ↑ 5,0 5,1 Baxter-Wright, 2012, էջ La guerre et l'exil p. 65
- ↑ Qui est le nouveau nez de Chanel ?, Madame Figaro, 9 février 2015