Անտունի (Կոմիտաս)

«Անտունի», մեներգ, Կոմիտասի ստեղծագործությունը, հայ դասական երաժշտության անկրկնելի երկերից մեկը՝ դաշնամուրի նվագակցությամբ։

Բովանդակություն

Հիմքում տնազուրկ պանդուխտի ծանր հոգեվիճակն արտահայտող գեղջկական երգ է, որն իր բանաստեղծական և երաժշտական խոր բովանդակությամբ ընդհանրացնում է հայ ժողովրդական երգերի՝ պանդխտության երգերի ժանրի լավագույն հատկանիշները։

Ստեղծման պատմություն

«Անտունի»-ի տեքստն «Ռշտունցիների երգ» վերնագրով առաջին անգամ գրառել և տպագրել է Գարեգին Սրվանձտյանը՝ 1876 թվականին «Մանանա»-ում։ Այս և ժողովրդական այլ տարբերակների հիման վրա, Կոմիտասի և Մանուկ Աբեղյանի լրացումով ու խմբագրումով, 1903 թվականին լույս է տեսել Վաղարշապատում`«Հազար ու մի խաղ» երգարանում։ Մեղեդին, որը հայտնաբերել և մշակել է Կոմիտասը (հրտարակություն՝ 1907, Փարիզ, «Հայ քնար» հավաքածու), հայ երաժշտական ազգագրության բացառիկ արժեքավոր նմուշներից է։

«Անտունին», որը դրամատիկական, ողբերգական երգ-մենախոսություն է, իր մեջ խտացնում է Կոմիտասի արվեստի, մասնավորապես՝ ինքնատիպ ներդաշնակության և դաշնամուրային շարադրաձևի կարևորագույն հատկանիշները։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատված վերցված է «Հայ երաժշտության հանրագիտարանից», որի նյութերը թողարկված են՝ Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) թույլատրագրի ներքո։