Վիքիպեդիա

Օլեգ Դոբրոդեև

Օլեգ Բորիսի Դոբրոդեև (ռուս․՝ Олег Борисович Добродеев, հոկտեմբերի 28, 1959, Մոսկվա, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ), ռուս լրագրող և մեդիա-մենեջեր, Համառուսաստանյան պետական հեռուստառադիոընկերության գլխավոր տնօրեն։

Օլեգ Բորիսի Դոբրոդեև
ռուս․ Олег Борисович Добродеев
 
Կրթություն՝ Մոսկվայի պետական համալսարանի պատմության ֆակուլտետ
Մասնագիտություն՝ լրագրող և հեռուստահաղորդավար
Ծննդյան օր հոկտեմբերի 28, 1959(1959-10-28) (64 տարեկան)
Ծննդավայր Մոսկվա, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ
Քաղաքացիություն Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետությունների Միություն ԽՍՀՄ
Ռուսաստան Ռուսաստան
Հայր Բորիս Դոբրոդեև
Զավակներ Բորիս Դոբրոդեև
 
Պարգևներ
«Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» 1-ին աստիճանի շքանշան «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» II աստիճանի շքանշան Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար 3-րդ աստիճանի շքանշան «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» 4-րդ աստիճանի շքանշան Ալեքսանդր Նևսկու շքանշան (Ռուսաստան) Պատվո շքանշան «Ռուսական նավատորմի 300-ամյակ» հոբելյանական մեդալ մեդալ «Սիրիայում ռազմական գործողության մասնակցին»
Մոսկվայի սուրբ Դանիիլ իշխանի 2-րդ աստիճանի շքանշան
Արժանիքի ազգային շքանշան Order "Duslyk"
Սուրբ Սերգի Ռադոնեժսկու շքանշան
Stolypin Medal, 1st class
Ռուսաստանի Դաշնության Պետական մրցանակ ՌԴ նախագահի պատվոգիր
Knight of the Order of Merit of the Italian Republic Բարեկամության շքանշան
Սուրբ Սերգի Ռադոնեժսկու 2-րդ աստիճանի շքանշան Ռուսաստանի Դաշնության նախագահի երախտագիտություն Ռուսաստանի Դաշնության նախագահի երախտագիտություն
Medal "For the Liberation of Palmyra" Դաղստանի Հանրապետությանը ծառայությունների շքանշան
և Ախմադ Քադիրովի անվան շքանշան

Կենսագրություն խմբագրել

Սցենարիստ Բորիս Դոբրոդեևի որդին։ Եղբայրը՝ Դմիտրի Դոբրոդեևը գրող է, ապրում է Չեխիայում[1]:.

1981 թվականին ավարտել է Մոսկվայի պետական համալսարանի պատմության ֆակուլտետը՝ Ֆրանսիայի նոր և նորագույն պատմություն մասնագիտությամբ, զուգահեռ սովորել է Վլադիմիր Կարա Մուրզայի (ավագ)[2], Ելենա Օսոկինայի, Ելենա Գագարինայի, Ալեքսեյ Լևիկինի և Կոնստանտին Զատուլինի հետ[3][4]։ Բուհն ավարտելուց հետո դարձել է Ռուսաստանի գիտությունների ակադեմիայի Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների և Կանադայի ինստիտուտի գիտաշխատող։ 1982 թվականին սովորել է Աշխատանքի միջազգային շարժման ինստիտուտի ասպիրանտուրայում։

Ամուսնացած է, ունի մեկ տղա Բորիս անունով։

Աշխատանք հեռուստատեսությունում խմբագրել

1983 թվականից մինչև 1990 թվականը ԽՍՀՄ պետական հեռուստատեսության և կենտրոնական ռադիոյի աշխատակից։ Աշխատել է որպես կրտսեր խմբագիր , այնուհետև «Ժամանակ» ծրագրի  մեկնաբան և գլխավոր խմբագրի տեղակալ[5]։ Կարճ ժամանակ վարել է «120 րոպե» ծրագիրը[6]։

1990 թվականին «Յոթ օր» Կենտրոնական հեռուստալիքի հիմնադիր (Էդուարդ Սագալաևի և Ալեքսանդր Տիխոմիրովի հետ համատեղ)[5]։

1990 թվականից մինչև 1991 թվականը «Վեստի» տեղեկատվական ծրագրի տնօրենը։

1991 թվականի սեպտեմբերից մինչև 1993 թվականի սեպտեմբերը եղել է «Օստանկինո» Ռուսաստանի պետական հեռուստառադիոընկերության Տեղեկատվական հեռուստատեսային գործակալության գլխավոր խմբագիր[7]։

ՆՏՎ առևտրային հեռուստաընկերության ստեղծողներից մեկը[8]։ 1993 թվականի սեպտեմբերից` ՆՏՎ Տեղեկատվական ծառայությունների ծրագրի գլխավոր խմբագիր։ 1993 թվականից մինչև 1997 թվականը՝ ՆՏՎ հեռուստաընկերության փոխնախագահ։ 1996 թվականի հուլիսին՝ «ՆՏՎ Պլյուս» Փակ բաժնետիրական ընկերություն (ՓԲԸ ) հիմնադիրներից մեկը։ 1997 թվականի հունվարին՝ ՓԲԸ «Մեդիա-Մոստ» հիմնադիրներից[9][10]։

1997 թվականի դեկտեմբերից մինչև 2000 թվականի հունվարը եղել է ՆՏՎ ԲԲԸ-ն հեռուստաընկերության գլխավոր տնօրեն

2000 թվականի հունվարի 31-ին նշանակվել է Միասնական արտադրական-տեխնոլոգիական համալիր Համառուսական պետական հեռուստատեսային և ռադիոհաղորդիչ ընկերության (համառուսաստանյան պետական հեռուստաընկերության) Դաշնային պետական ունիտար ձեռնարկության նախագահ[11]։

2000 թվականի ապրիլի 13-ից  Ռոսիա 1 և Պետական հեռուստաընկերություն Վեստի ծրագրի Միավորված խմբագրության էլեկտրոնային լրատվամիջոցների գլխավոր խմբագիր։ 2001 թվականի ապրիլի 14-ին ՆՏՎ հեռուստաընկերության ղեկավարության փոփոխության հետ հրաժարակն է տվել ՀՊՀ-ի նախագահի պաշտոնից, որը չի ընդունվել Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինի կողմից[12]։ 26-ից (դե-ֆակտո-29-ից)[13]  Համառուսական պետական հեռուստատեսային և ռադիոհաղորդիչ ընկերության ԴՊՈՒՁ գլխավոր տնօրեն[14]։

Պարգևներ և մրցանակներ խմբագրել

  • Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար III աստիճանի շքանշան (2010 թվականի ապրիլի 12)- հայրենական հեռարձակման մեծ ներդրման և բազմամյա բարեխիղճ աշխատանքի համար[15]։
  • Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար IV աստիճանի շքանշան (2006 թվականի նոյեմբերի 27) - հայրենական հեռուստառադիոհեռարձակման և երկարամյա բեղմնավոր աշխատանքի մեծ ներդրման համար[16]։
  • Պատվո շքանշան (1999 թվականի հունվարի 13) - տպագրության, մշակույթի ոլորտում ծառայությունների,  ժողովուրդների միջև համագործակցության և բարեկամության ամրապնդման, երկարամյա բեղմնավոր աշխատանքի համար[17]։
  • Ռուսաստանի Դաշնության պետական մրցանակ 2011 թվականի գրականության և արվեստի բնագավառում (Սերգեյ Շումակովի և Սվյատոսլավ Բելզայի հետ համատեղ) (2012 թվականի հունիսի 5-ին) - մշակույթի և գիտության տարածումը ձեռքբերումների և հայտնի լուսավորչական գործունեության մեծ ավանդի համար[18]։
  • Ռուսաստանի Դաշնության նախագահի շնորհակալություն (2007 թվականի դեկտեմբերի 7) - «Ֆիտիլ» երգիծական ամսագրի նոր հեռուստատեսային նախագծի ստեղծման և զարգացման մեծ ավանդի համար[19]։
  • Մեդալ Սիրիայում ռազմական գործողությունների մասնակցին" (շնորհվել է 2016 թվականի ապրիլի 17-ին) - "Սիրիայի Արաբական Հանրապետությունում ռազմական գործողությունների լուսաբանման բարձր պրոֆեսիոնալիզմի և օբյեկտիվության համար[20].
  • Ռուսաստանի Դաշնության նախագահի շնորհակալություն (23) - Ռուսաստանի Դաշնությունում քաղաքացիական հասարակության զարգացման տեղեկատվական ապահովման և ակտիվ հասարակական գործունեության համար[21]։
  • Ռուսաստանի Դաշնության Մշակույթի նախարարության կրծքանշան - ռուսական մշակույթում կատարած մեծ ավանդի համար (2018 թ.)[22].
  • Ֆրանսիայի Հանրապետության շքանշան կատարած աշխատանքների համար (2001 թվական)[23].
  • Մոսկվայի մարզային Դումայի հոբելյանական կրծքանշան Մոսկվայի մարզային Դումայի 20 տարի (2013 թվականի նոյեմբերի 28)[24].
  • Վերապատվելի Սերգեյ Ռադոնեժսկու II աստիճանի շքանշան (ՌՈՒԵ, 2014 թվական)[25].
  • Սուրբ իշխան Դանիել Մոսկվայի II աստիճանի շքանշան (ՌՈՒԵ, հանձնվել է 2007 թվականի մարտի 29-ին)[26]։
  • Տարվա մարդ - 5765 մրցանակ Ռուսաստանի հրեական համայնքների ֆեդերացիաները (2005) - Վիլնյուսի գետտոյի գաղտնիքը վավերագրական ֆիլմի ստեղծման համար[27]։

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. ↑ «Владимир Кара-Мурза-ст.: Поклеп на Касьянова в День дурака неслучаен». Собеседник. 2016 թ․ ապրիլի 5.
  2. ↑ «Владимир Кара-Мурза: Как гендиректор ВГТРК Олег Добродеев достиг своих высот». Собеседник. 2014 թ․ նոյեմբերի 14.
  3. ↑ Музей экономики и быта(չաշխատող հղում).
  4. ↑ Клуб выпускников Исторического факультета МГУ им. М. В. Ломоносова. Выпуск 1976—1981.
  5. ↑ 5,0 5,1 Биография Олега Добродеева. // РИА «Новости», 12.06.2012.
  6. ↑ Лукьянова, Инна. — Архив (2000 թ․ մարտի 27). «Человек-ящик». Профиль. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ օգոստոսի 20-ին. Վերցված է 2017 թ․ օգոստոսի 19-ին.
  7. ↑ «Добродеев сделал своё дело. И уходит по-доброму». Коммерсантъ. 2000 թ․ հունվարի 20.
  8. ↑ «ЧАСОВЩИК». Завтра. 1998 թ․ նոյեմբերի 10.
  9. ↑ «Интервью с Добродеевым. Олег Добродеев: "Мы, слава Богу, практически всегда побеждали". Компании НТВ исполняется четыре года». Коммерсантъ. 1998 թ․ հունվարի 17.
  10. ↑ «Добродеева переключили на второй канал. А Швыдкого могут бросить на культуру». Коммерсантъ. 2000 թ․ փետրվարի 1.
  11. ↑ «Указ Президента Российской Федерации от 31 января 2000 г. № 288 «О председателе Всероссийской государственной телевизионной и радиовещательной компании»». Президент России, официальный сайт — Документы. 2000 թ․ հունվարի 31. Վերցված է 2017 թ․ օգոստոսի 12-ին.
  12. ↑ «Председатель ВГТРК Олег Добродеев: "Киселев вел себя как подлец"». Կոմսոմոլսկայա պրավդա. 2001 թ․ ապրիլի 19.
  13. ↑ «Олег Добродеев назначен гендиректором ВГТРК». Կոմսոմոլսկայա պրավդա. 2004 թ․ հուլիսի 29.
  14. ↑ «Указ Президента Российской Федерации от 29 июля 2004 г. № 990 «О внесении изменения в Указ Президента Российской Федерации от 25 августа 1997 г. № 919 „О совершенствовании государственного телевещания в Российской Федерации"»». Официальный интернет-портал правовой информации. 2004 թ․ հուլիսի 29. Վերցված է 2014 թ․ հունվարի 15-ին.
  15. ↑ Указ Президента Российской Федерации от 12 апреля 2010 года № 448 «О награждении государственными наградами Российской Федерации Добродеева О. Б. и Адамова О. А.»
  16. ↑ Указ Президента Российской Федерации от 27 ноября 2006 года № 1315 «О награждении государственными наградами Российской Федерации»
  17. ↑ Указ Президента РФ от 13 января 1999 г. № 98 «О награждении государственными наградами Российской Федерации работников печати, радио и телевидения»
  18. ↑ «Указ Президента Российской Федерации от 5 июня 2012 г. № 765 «О присуждении Государственных премий Российской Федерации в области литературы и искусства 2011 года»». Президент России, официальный сайт — Документы. 2012 թ․ հունիսի 5. Վերցված է 2017 թ․ օգոստոսի 19-ին.
  19. ↑ Распоряжение Президента Российской Федерации от 7 декабря 2007 года № 691-рп «О поощрении»
  20. ↑ «Шойгу наградил медалями журналистов за освещение операции в Сирии». ТАСС — Общество. 2016 թ․ ապրիլի 17. Վերցված է 2016 թ․ մայիսի 8-ին.
  21. ↑ «РАСПОРЯЖЕНИЕ О поощрении». Электронный фонд правовой и нормативно-технической документации. 2008 թ․ ապրիլի 23.
  22. ↑ Мединский вручил госнаграды деятелям культуры
  23. ↑ Согласно официальной биографии на сайте ВГТРК
  24. ↑ Постановление Московской областной Думы от 28 ноября 2013 года № 39/70-П «О НАГРАЖДЕНИИ ЮБИЛЕЙНЫМ НАГРУДНЫМ ЗНАКОМ МОСКОВСКОЙ ОБЛАСТНОЙ ДУМЫ „20 ЛЕТ МОСКОВСКОЙ ОБЛАСТНОЙ ДУМЕ“»
  25. ↑ Святейший Патриарх Кирилл удостоил генерального директора ВГТРК О. Б. Добродеева и генерального директора МИА «Россия сегодня» Д. К. Киселева церковных наград
  26. ↑ «Святейший Патриарх Алексий наградил генерального директора ВГТРК Олега Добродеева орденом св. блгв. кн. Даниила Московского II ст». Официальный сайт Московского Патриархата — Указы и награждения. 2007 թ․ մարտի 29. Վերցված է 2016 թ․ մայիսի 16-ին.
  27. ↑ «Этуш и Россель стали лауреатами премии Федерации еврейских общин РФ». ՌԻԱ Նովոստի. 2005 թ․ դեկտեմբերի 25.
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Օլեգ_Դոբրոդեև&oldid=9490716» էջից