Քո ժամանակակիցը
«Քո ժամանակակիցը» (ռուս.՝ «Твой современник»), 1967 թվականի խորհրդային երկսերիանոց գեղարվեստական ֆիլմ, որը նկարահանել է ռեժիսոր Յուլի Ռայզմանը[2][3][4] «Մոսֆիլմ» կինոստուդիայում։ Արձագանքում է Յուլի Ռայզմանի մեկ այլ՝ «Կոմունիստը» ֆիլմին, որը նա նկարահանել է 1957 թվականին։ Պատմում է 1957 թվականի ֆիլմի գլխավոր հերոսի որդու ճակատագրի մասին, որը դարձել է խոշոր տնտեսավարող։
 ռուս.՝ Твой современник | |
|---|---|
| Երկիր | .svg){kind=small} ԽՍՀՄ |
| Ժանր | կինոպատում |
| Թվական | 1967 |
| Լեզու | ռուսերեն |
| Ռեժիսոր | Յուլի Ռայզման |
| Սցենարի հեղինակ | Եվգենի Գաբրիլովիչ |
| Դերակատարներ | Իգոր Վլադիմիրով, Նիկոլայ Պլոտնիկով, Տատյանա Նադեժդինա, Ալեքսեյ Բորզունով, Անտոնինա Մաքսիմովա, Նինա Գուլյաևա, Նիկոլայ Զասուխին և Յուրի Լեոնիդով |
| Օպերատոր | Նաում Արդաշնիկով |
| Կինոընկերություն | Մոսֆիլմ |
| Տևողություն | 140 րոպե[1] |
| Նախորդ | Կոմունիստը (ֆիլմ) |
Սյուժե խմբագրել
Վասիլի Գուբանովը («Կոմունիստը» ֆիլմի գլխավոր հերոսի որդին) աշխատում է սիբիրյան Բերեզովկա քաղաքում կառուցվող կոմբինատում որպես տնօրեն։ Կոմբինատը պատրաստվում է ածուխից կոէթան (այս անվան տակ հավանաբար նկատի ունի սինթեզ-գազ) արդյունահանել։ Ավելի վաղ Գուբանովն ինքն էր պնդել այս մեթոդը, համոզել է սկսել հսկա կոմբինատի շինարարությունը, բայց հիմա գնացել է Մոսկվա՝ գիտնական Մաքսիմ Նիտոչկինի մոտ՝ նախագիծը դադարեցնելու համար։ Գուբանովը համոզվել է, որ ածուխից կոէթանի արդյունահանումը բարոյապես հնացած է, անհրաժեշտ է անցնել նավթից արդյունահանման մեթոդին։ Բայց դա նշանակում է դադարեցնել հսկա շինարարությունը, որի մեջ ներդրվել են տասնյակ միլիոնավոր ռուբլի։ Բացի զուտ ֆինանսական խնդիրներից, կան նաև էթիկական խնդիրներ՝ շինարարության մեջ ներգրավված են հազարավոր մարդիկ, մեծացել է երիտասարդ քաղաքը, և այժմ ամբողջ նախագիծն առաջարկվում է անհեռանկար ճանաչել և փակել։ Գուբանովի համար սա, ամենայն հավանականությամբ, կարիերայի ավարտն է։ Բայց նա կարծում է, որ որպես կոմունիստ չի կարող շարունակել իրականացնել հնացած նախագիծ, որը ժամանակին ինքն էր ամբողջ ուժով առաջ տանում։
Զուգահեռաբար զարգանում է երկրորդ պատմությունը։ Գուբանովի որդին՝ Միշան, սիրահարվում է երեխա ունեցող մեծահասակ կնոջ և հանուն երիտասարդ ընտանիքի պահպանման՝ թողնում է ինստիտուտը։ Գլխավոր հերոսը պետք է հասկանա և ընդունի այդ ընտրությունը։
Սյուժեն հիմնված է իրական իրադարձությունների վրա, որոնք կապված են Անգարի նավթաքիմիական կոմբինատի կամ 16-րդ կոմբինատի կառուցման հետ, ինչպես դա այն ժամանակ կոչվում էր։
Դերերում խմբագրել
- Իգոր Վլադիմիրով – Վասիլի Գուբանով
- Նիկոլայ Պլոտնիկով – Մաքսիմ Պետրովիչ Նիտոչկին, գիտնական
- Տատյանա Նադեժդինա[5] – Կատյա Չուլկովա
- Ալեքսեյ Բորզունով – Միշա
- Անտոնինա Մաքսիմովա – Ելիզավետա Կոնդրատևնա
- Նինա Գուլյաևա – Զոյկա
- Նիկոլայ Զասուխին – Գեորգի Կուզմիչ, նախարարների խորհրդի նախագահի տեղակալ
- Արկադի Արկադև – Ստեպան Իգնատևիչ, նախարար
- Յուրի Լեոնիդով – Սերգեյ Ալեքսանդրովիչ Կոլեսնիկով, նախարար
- Միխայիլ Լադիգին – Վլադիմիր Սերգեևիչ, փոխնախարար
- Սերգեյ Սմիրնով – ռեֆերենտ
- Յուրի Սվիրին – Արկադի Արկադևիչ Սերեբրյակով, ակադեմիկոս
- Նիկոլայ Կուզմին – Սամոխին[6], Բերյոզովսկի մարզկոմի քարտուղար
- Միխայիլ Դեվյատկին – պահակ
- Նադեժդա Ֆեդոսովա – Մարիա Սերգեևնա, պատգամավոր
- Անաստասիա Գեորգիևսկայա – հարկի հերթապահ
- Լեոնիդ Բրոնևոյ – նախարարի ռեֆերենտ
- Անատոլի Կացինսկի – նախարարության աշխատակից
- Լյուբով Կալյուժնայա – մատուցողուհի
- Լյուդմիլա Մակսակովա – սրճարանի այցելու
- Տատյանա Պանկովա – մորաքույր Դուսյա
- Էդմունդ Սթիվենս – արտասահմանյան թերթի թղթակից
Նկարահանող խումբ խմբագրել
- Ռեժիսոր՝ Յուլի Ռայզման
- Սցենարի հեղինակներ՝ Եվգենի Գաբրիլովիչ, Յուլի Ռայզման
- Օպերատոր՝ Նաում Արդաշնիկով
- Բեմադրող նկարիչ՝ Գեորգի Տուրիլյով
Մրցանակներ խմբագրել
- Լենինգրադի կինոփառատոն 1968 թվականին - Առաջին մրցանակ ռեժիսոր Յու. Ռայզմանին, լավագույն դերասանի համար մրցանակ դերասան Ն. Պլոտնիկովին, լավագույն գեղարվեստական ձևավորման համար մրցանակ նկարիչ Գ. Տուրիլյովին,
- Կարլովի Վարիի միջազգային կինոփառատոն 1968 թվականին - միջազգային դերասանական կազմակերպությունների ժյուրիի մրցանակ ֆիլմին և դերասան Ն. Պլոտնիկովին, դիպլոմ դերասանուհի Ն. Գուլյաևային,
- Լագովի միջազգային կինոփառատոն 1969 թվականին - «Վարշավյան սիրենա» մրցանակ քննադատների ակումբի ժյուրիի կողմից։
Ծանոթագրություններ խմբագրել
Գրականություն խմբագրել
- Варшавский Я. Ни слова против совести // Искусство кино. — 1968. — № 1. — С. 9-17.