«Սպասիր ինձ» (ռուս.՝ «Жди меня»), խորհրդային գեղարվեստական ռազմական դրամա, որը նկարահանվել է Կոնստանտին Սիմոնովի համանուն բանաստեղծության հիման վրա, Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակ Գեղարվեստական ֆիլմերի կենտրոնական միացյալ կինոստուդիայում։ Ֆիլմի պրեմիերան տեղի է ունեցել 1943 թվականի նոյեմբերի 1-ին։

Սպասիր ինձ
ռուս.՝ Жди меня
Երկիր ԽՍՀՄ
Ժանրմելոդրամա, դրամա և ռազմական ֆիլմ
Թվական1943
Լեզուռուսերեն
ՌեժիսորԱլեքսանդր Ստոլպեր և Բորիս Իվանով
Սցենարի հեղինակԿոնստանտին Սիմոնով
ԴերակատարներԲորիս Բլինով, Վալենտինա Սերովա, Լև Սվերդլին, Անդրեյ Մարտինով, Միխայիլ Նազվանով և Մարկ Բեռնես[1]
ՕպերատորՍամուիլ Ռուբաշկին
ԵրաժշտությունՆիկոլայ Կրյուկով և Յուրի Բիրյուկով
ԿինոընկերությունՂազախֆիլմ
Տևողություն87 րոպե

Սյուժե խմբագրել

Ֆիլմը Հայրենական պատերազմի դաժան փորձությունների միջով անցած մարդկանց բարոյական բարձր նկարագրի, որոնք պատերազմի տարիներին պահպանել են հավատարմությունը սիրո և ընկերության հանդեպ։

Ռազմաճակատ մեկնող օդաչու Երմոլովին ճանապարհում է նրա կինը՝ Լիզան։ Սերը և միմյանց հանդեպ ջերմ հավատը լուսավորում են բաժանման դառնությունը։ Լիզան սպասում է ամուսնու վերադարձին՝ համառորեն տանելով ռազմական ժամանակի դժվարությունները։ Նա հրաժարվում է տարհանումից և աշխատում է պաշտպանական գործարանում։ Ամուսնուց երկար ժամանակ լուրեր չկան։ Լիզան չգիտի, որ օդային մարտերից մեկում Երմոլովի ինքնաթիռը վնասվածք է ստացել։ Հայտնվելով թշնամու թիկունքում՝ Երմոլովը հրամայում է իր ուղեկցին՝ ռազմական ֆոտոթղթակից Վայնշտեյնին, զորամաս հասցնել թշնամու օդակայանների նկարահանումով ֆիլմը և գրում է Լիզայի կարճ, բայց բովանդակալից գրությունը․ «Սպասիր, կվերադառնամ»։ Հեռանալով անտառային գետնափոր հյուղից, որտեղ մնում է Երմոլովը, Վայնշտեյնը լսում է կարճ փոխհրաձգություն։ Նա վստահ է, որ իր ընկերը մահացել է։ Այս տխուր լուրը նա բերում է Լիզային։ Բայց Լիզան չի հավատում Վայնշտեյնին, նա դեռ սպասում է ամուսնուն։ Նրա սպասելիքները իզուր չեն։ Փրկված Երմոլովը դառնում է պարտիզանական ջոկատի հրամանատար։ Երկար բաժանումից հետո նա վերադառնում է Լիզայի մոտ։

Советские художественные фильмы. Аннотированный каталог. Том II. 1961[2]

Դերերում խմբագրել

  • Բորիս Բլինով – Նիկոլայ Երմոլով
  • Վալենտինա Սերովա – Լիզա Երմոլովա
  • Լև Սվերդլին – Միխայիլ Վայնշտայն
  • Պավել Գերագա – Ֆյոդոր Լևիկին, շտուրման
  • Միխայիլ Նազվանով – Անդրեյ Պանով
  • Նինա Զորսկայա – Սոնյա
  • Ելենա Տյապկինա – Մարիա Իգնատևնա
  • Անտոն Մարտինով – Պյոտր Սեմյոնովիչ
  • Եկատերինա Սիպավինա – Պաշա
  • Անդրեյ Ապսոլոն – հրաձիգ-ռադիստ

Էպիզոդներում խմբագրել

  • Մարկ Բեռնես
  • Լյուդմիլա Գլազովա
  • Լավրենտի Մասոխա
  • Վերա Շերշնյովա
  • Անատոլի Ալեքսեև
  • Վարվառա Ժուրավլյովա

Նկարահանող խումբ խմբագրել

  • Սցենարի հեղինակ՝ Կոնստանտին Սիմոնով
  • Բեմադրող ռեժիսորներ՝ Ալեքսանդր Ստոլպեր, Բորիս Իվանով
  • Օպերատոր՝ Սամուիլ Ռուբաշկին
  • Նկարիչներ՝ Արթուր Բերգեր, Վլադիմիր Կամսկի
  • Կոմպոզիտոր՝ Նիկոլայ Կրյուկով
  • Հնչյունային օպերատոր՝ Սեմյոն Կլյուչևսկի
  • Ռեժիսոր՝ Իոսիֆ Շապիրո
  • Մոնտաժող՝ Եվգենյա Աբդիրկինա
  • Համակցված նկարահանումներ․
  • Օպերատոր՝  Բորիս Գորբաչյով
  • Նկարիչ՝ Միխայիլ Գոլովատինսկի
  • Երգերի տեքստի հեղինակներ՝ Կոնստանտին Սիմոնով, Անդրեյ Ապսոլոն
  • Երգերի երաժշտության հեղինակներ՝ Նիկոլայ Կրյուկով, Յուրի Բիրյուկով
  • Ֆիլմի տնօրեն՝ Նիկոլայ Սլիոզբերգ
  • Ռազմական խորհրդատու՝ Սեմյոն Բրյումեր
  • Ստուդիայի գեղարվեստական ղեկավար՝ Ֆրիդրիխ Էրմլեր

Երգեր խմբագրել

  • «Լիզայի ռոմանս» («Сколько б ни было в жизни разлук…») — կատ.՝ Վալենտինա Սերովա և Բորիս Բլինով
  • «Застольная» («Мы сегодня выпили как дома…») - կատ.՝ Վալենտինա Սերովա և Բորիս Բլինով[3]

Փաստեր խմբագրել

  • Միխայիլ Վայնշտեյնի նախատիպը, Սիմոնովի խոսքով, եղել է «Կրասնայա զվեզդայի» ֆոտոթղթակից Միխայիլ Բեռնշտեյնը[4]։

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. ČSFD (չեխերեն) — 2001.
  2. Советские художественные фильмы. Т. 2, 1961, էջ 315—316
  3. Калабухов Владимир (2016 թ․ փետրվարի 19). «Истории российского кино. Жди меня». proza.ru (ռուսերեն). Проза.ру. Վերցված է 2020 թ․ հունիսի 1-ին.
  4. Коваленко Геннадий Яковлевич "В объективе - жизнь", Москва, 1987, с. 38

Գրականություն խմբագրել

  • Советские художественные фильмы. Аннотированный каталог / Сост. Н. А. Глаголева, М. Х. Зак, А. В. Мачерет, Л. А. Парфёнов, В. М. Розина, Э. Л. Сосновский, П. В. Фионов, О. В. Якубович под ред. А. В. Мачерета и др. — М.: Искусство, 1961. — Т. 2: Звуковые фильмы (1930—1957 гг.). — С. 315—316. — 784 с. — 3000 экз.
  • Кино на войне / документы и свидетельства / авт.-сост. В. И. Фомин. — М.: Материк, 2005. — 941 с. — ISBN 5-85646-137-1

Արտաքին հղումներ խմբագրել

  • «Жди меня» на сайте «Энциклопедия отечественного кино»
  • «Жди меня». www.culture.ru (ռուսերեն). Культура.РФ. Վերցված է 2020 թ․ հունիսի 1-ին.
  • «Жди меня». cinema.mosfilm.ru (ռուսերեն). «Мосфильм». Վերցված է 2020 թ․ հունիսի 1-ին.
  • «Фильм Жди меня. (1943)». old2019.gosfilmofond.ru (ռուսերեն). «Государственный фонд кинофильмов Российской Федерации». Վերցված է 2020 թ․ հունիսի 1-ին.