Նվիրատվությունները և բարեգործությունը աշխարհի կրոնների անբաժանելի մասն են.
* Այսպիսով, բուդդիզմում և հինդուիզմում վանականները ողորմություն են ընդունում աշխարհականներից՝ իմաստություն տալով մարդկանց։ Հետաքրքիր է նշել, որ նրանք բարոյական իրավունք չունեն նշելու ողորմության չափը<ref>{{Cite web|title=Charitable Giving in Buddhism|url=https://www.canadahelps.org/en/giving-life/featured-series/buddhism-and-charitable-giving/|accessdate=2022-09-20|work=canadahelps.org}}</ref>։
* Իսլամում նվիրատվության ակտը պետք է դիտվի ոչ միայն որպես բարոյական պարտավորություն հասարակության հանդեպ, այլ իրականում դա Աշխարհների Տիրոջ ողորմությանը հասնելու անկեղծ ցանկություն է:է։ «Դուք բարեպաշտության չեք հասնի, մինչև չծախսեք այն ինչ սիրում եք, և ինչ էլ որ ծախսեք, Ալլահը տեղյակ է դրան» (Ղուրան 3:92)<ref>{{Cite web|title=Read, study, and learn The Noble Quran|url=https://quran.com/ali-imran/92|accessdate=2022-09-20|work=quran.com}}</ref>:։
* Քրիստոնեության մեջ բարեգործությունը հիմնված է մերձավորին սիրելու պատվիրանի վրա:վրա։
'''Սոցիալական քաղաքականության պետական մոդել'''<br></br>Բարեգործության պետական մոդելը (այս դեպքում բարեգործությունը հասկացվում է որպես հասարակության համար բարիք գործելու լայն փիլիսոփայական ըմբռնում) նախատեսում է պետության պատասխանատվությունը սոցիալական ապահովության համար։ Սոցիալական օգնությունը տրամադրվում է խստորեն պետության կողմից սահմանված շրջանակներում, և պետությունն այն ամբողջությամբ սուբսիդավորում է։ Այս մոդելը գերակշռում է հանրային առողջության որոշ ծրագրերում, երիտասարդական ծրագրերում, ընտանիքների և երեխաների պաշտպանության և աջակցության ծրագրերում, հասարակական կազմակերպություններում, որոնք սերտորեն կապված են կենտրոնական կառավարման մարմինների և համապատասխան տեղական գերատեսչությունների հետ:հետ։ Այս մոդելի շրջանակներում քաղաքացիական ակտիվ վարքագիծը հայտարարված է, բայց իրականում խթանված չէ, քանի որ դրանում ժողովրդավարական գործընթացների ընդլայնման տեղ չկա։ Գործունեության հիմնական խոչընդոտներն են կենտրոնացված հսկողությունը, կոշտ կանոնակարգերը և բյուրոկրատիան, որոնք խոչընդոտում են ճկունությանը և գործողությունների ազատությանը:ազատությանը։ Մոդելը կենտրոնանում է հավասարության և վերաբաշխման քաղաքականության վրա, իսկ շահառուները պասիվ սպառողներն են<ref>{{Cite web|title=Charity and Poverty in Advanced Welfare States|url=https://www.routledge.com/Charity-and-Poverty-in-Advanced-Welfare-States/Parsell-Clarke-Perales/p/book/9780367713812|accessdate=2022-09-20|work=routledge.com}}</ref>:։<br></br>'''Բրիտանական սոցիալական քաղաքականության մոդելը'''<br></br>Բողոքական ռեֆորմացիայի ժամանակ կաթոլիկ եկեղեցու անկումից և դրան հաջորդած ավանդական բարեգործական կառույցի փլուզումից հետո Բրիտանիան լուծումներ է փնտրում աղքատների համար:համար։ 1601 թվականին խորհրդարանն ընդունում է Բարեգործական նպատակների կանոնադրությունը, որը պատասխանատվությունը տեղափոխում է տեղական հոգաբարձուների վրա, որոնք պետք է հոգ տանեն իրենց ծխում ապրողների մասին<ref>{{Cite web|ttitle=14 предметов первой необходимости, которые вы можете пожертвовать нуждающимся|url=https://yavitrina.ru/article/14-predmetov-pervoi-neobhodimosti-kotorye-vy-mozhete-pozhertvovat-nuzhdayuschimsya|accessdate=2022-09-20|work=yavitrina.ru}}</ref>:։ Այսպիսով, աղքատներին օգնելու ժամանակակից բրիտանական մոդելը խրախուսում է մասնավոր պատասխանատվությունը հանրային վերահսկողության ներքո:ներքո։ Այս մոդելը բնութագրվում է սոցիալական ոլորտում պետության նվազագույն մասնակցությամբ<ref>{{Cite web|title=Либеральная (американо-британская) модель|url=https://studref.com/427429/sotsiologiya/liberalnaya_amerikano_britanskaya_model|accessdate=2022-09-20|work=studref.com}}</ref>։
