«Գրիգոր Արծրունի»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
No edit summary
Տող 26.
 
== Ստեղծագործական կյանք ==
[[Պատկեր:Grigor-Artsruni-Petros-Adamyan.jpg|ձախիցաջից|մինի|155x155փքս|Գրիգոր Արծրունին ու դերասան [[Պետրոս Ադամյան]]ը]]
 
[[Պատկեր:Grigor-Artsruni-Petros-Adamyan.jpg|ձախից|մինի|155x155փքս|Գրիգոր Արծրունին ու [[Պետրոս Ադամյան]]ը]]
Հրապարակախոսական գործունեությանը զուգընթաց Գրիգոր Արծրունին զբաղվել է գրական ստեղծագործությամբ։ Գրել է հուշագրական բնույթի գործեր, «Էվելինա» ([[1891]] թ.) [[վեպ]]ը, [[պատմվածք]]ներ, [[Ակնարկ (ժանր)|ակնարկներ]], [[ֆելիետոն]]ներ և այլն։ Հարուստ է մանավանդ նրա գրական-քննադատական ժառանգությունը։ Դեռ հայդելբերգյան շրջանում դրել է իդեալներ առաջարկող և հասարակության ախտերն անխնա մերկացնող գրականության զարգացման պահանջը, շեշտել ռոմանտիկական և ռեալիստական արվեստը հասարակության կենսական շահերին ծառայեցնելու միտքը։ [[1880]]-ական թվականներին Գրիգոր Արծրունին հրաժարվել է ռոմանտիկական գրական ուղղությունը պաշտպանելու նախկին դիրքավորումից։ Գրական-ռեալիստական շարժման վերելքի պայմաններում նպաստել է գեղագիտական նոր ըմբռնումների հաստատմանն ու հասարակական ճանաչմանը։ Տվել է ռեալիզմի նոր սահմանում՝ ելնելով տիպականության, տիպ-կերպարի այն ժամանակ քաղաքացիություն ստացած ըմբռնումներից։ Տիպը բազմազան ու բազմաթիվ անհատականությունների ընդհանրացման արդյունք է, «մի գեղարվեստական անձնավորություն», որն իր մեջ առնում է հոգեբանությունների ու բնավորությունների տիպական միջինը։ Ստորագրել է Նիոբե, Ասիացի, Է․ Շատիրավացի [[կեղծանուն]]ներով։<blockquote>''«Հայը նայում է իր մայրենի լեզուի վրայ''
 
Տող 35 ⟶ 34՝
 
''Գրիգոր Արծրունի, 1876'' <ref name=":0" /></blockquote>Գրիգոր Արծրունին մահացել է [[1892]] թվականի [[Դեկտեմբերի 19|դեկտեմբերի 19-ին]]։ Հուղարկավորությունը տեղի է ունեցել [[Դեկտեմբերի 27|դեկտեմբերի 27-ին]] [[Թբիլիսի|Թիֆլիսի]] [[Խոջիվանքի գերեզմանատուն|Խոջեվանքի գերեզմանատանը]]<ref name=":0" />[[Պատկեր:The tombstone of Grigor Artsruni in Khojivank.JPG|thumb|Գերեզմանաքարը [[Խոջիվանքի գերեզմանատուն|Խոջիվանքի հայկական գերեզմանատանը]]]]
 
== Գրականություն ==
* Калашьян В. А., «''Общественные взгляды Григора Арцруни''»,