«Երախտագիտություն»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չ Colon֊ը (:, U+003A) փոխարինում եմ հայերեն վերջակետով (։, U+0589) |
Rescuing 1 sources and tagging 0 as dead.) #IABot (v2.0.8 |
||
Տող 23.
[[Քրիստոնեություն|Քրիստոնեության]] մեջ երախտագիտությունը դիտարկվում է ոչ թե որպես առաքինություն, այլ որպես պարտք, և ավելի շատ կապվում է բարեսրտության հետ։ Բազմաթիվ [[կրոն]]ների համար կարևոր է Աստծուն երախտապարտ, շնորհապարտ լինելու միտքը. այդ երախտագիտությունը կարող է արտահայտվել «առաքինի գործերով, ինչպես նաև թուլությունների ու շահամոլությունների ոչնչացմամբ»<ref>[http://www.ccel.org/contrib/ru/Zlatgen/Zlatgen.htm «Беседы на книгу Бытия»]. Иоанн Златоуст</ref>։
Երախտագիտության՝ որպես պարտավորության ըմբռնումը զարգացրել է [[Իմանուիլ Կանտ]]ը, ով տարբերակում էր «ուղղակի երախտագիտություն», որն իր մեջ ներառում է նաև բարեգործի նկատմամբ շնորհապարտությունը, և «գործնական երախտագիտությունը», որն արտահայտվում է գործողությունների միջոցով, որոնք արտահայտում են երախտապարտ լինելու զգացողությունը։ Կանտի կարծիքով՝ երախտագիտության պարտքը հանդիսանում է այն բարոյական պարտքը, որը մարդն զգում է ինքն իր նկատմամբ, և այն չի կարող վերջնականապես փոխհատուցվել ոչ մի պարգևատրմամբ, քանի որ պարգևատուի մոտ միշտ մնում է բարեգործության մեջ առաջինը լինելու արժանիքը<ref>[http://krotov.info/lib_sec/11_k/kan/t_4b_350.htm Метафизика нравов в двух частях. Раздел «О долге любви к другим людям».] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20160305082213/http://krotov.info/lib_sec/11_k/kan/t_4b_350.htm |date=2016-03-05 }} Иммануил Кант.</ref>։
{{քաղվածք|Երախտագիտությունը ոչ թե նրա իրավունքն է, ում երախտապարտ են, այլ նրա պարտականությունն է, ով երախտապարտ է... Ով չի սիրում խնդրել, նա չի սիրում պարտավորվել, այսինքն՝ վախենում է պարտավորվել։|Վասիլի Կլյուչևսկի}}
| |||