«Վլադիմիր Մաքսիմով»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Վլադիմիր Վասիլևիչ Մաքսիմով''' (իսկական անունն է՝ Սամուս {{lang-ru|Влади́мир Васи́льевич Макси́мов}}, {{ԱԾ}}), ռուս և սովետական կինոյի և թատրոնի դերասան:դերասան։ Հանրապետության վաստակավոր արտիստ ([[1925]]):

Վլադիմիր Մաքսիմովը ծնվել է Սանկտ Պետերբուրգում, որոշ ժամանակ սովորել է Սանկտ Պետերբուրգի համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետում, 1902 թվականին ավարտել է կայսերական իրավունքի դպրոցը, բայց իրավաբան չի դարձել, 1904 թվականին ընդունվել է [[Մոսկվայի գեղարվեստական ակադեմիական թատրոն|Մոսկվայի գեղարվեստական թատրոն]]<ref name="encycl2">{{Cite web|url=http://2011.russiancinema.ru/index.php?e_dept_id=1&e_person_id=10387|title=Владимир Максимов|publisher=«Энциклопедия отечественного кино»|archiveurl=https://web.archive.org/web/20160403223611/http://2011.russiancinema.ru/index.php?e_dept_id=1&e_person_id=10387|archivedate=2016-04-03|accessdate=2016-06-17}}</ref>:։

Մաքսիմովը լավ արտաքին տվյալներ ուներ, գեղեցիկ ձայն, պլաստիկություն և հաջող էր ինչպես բեմում, այնպես էլ էկրանին:էկրանին։ 1904-1906 թվականներին խաղացել է Արվեստի թատրոնում, խաղացած դերերի թվում են Դմիտրի Շուսկին՝ «Ցար Ֆյոդոր Իոաննովիչ» և Տրեպլևը «[[Ճայը (պիես)|Ծովանկար»-]]ը:ը։

1906 թվականին դերասանը տեղափոխվել է [[Փոքր թատրոն|Մոսկվայի]] թատրոն՝ խաղալով, մասնավորապես, Մոլչալինը «Վայ վիտից»-ում, իսկ Գլումովը՝ [[Ալեքսանդր Օստրովսկի|Ա.Ն.Օստրովսկու]] «Խենթ փողեր» պիեսում:պիեսում։

1909 թվականին Մաքսիմովը հյուրախաղերով հանդես է եկել Ն. ն. Սինելնիկովի թատերախմբի հետ [[Կրասնոդար|Եկատերինոդար]]ում, 1910 թվականին Նեզլոբինի թատրոնի բեմում խաղացել է Արման Դյուվալի «[[Կամելիազարդ տիկինը|Կամելիազարդ տիկինը»]] որպես՝ [[Ալեքսանդր Դյումա (որդի)|Ա.Դյումայի որդին]]։ 1911 թվականին վերադարձել է Մոսկվայի թատրոն, որտեղ խաղացել է մինչև 1918 թվականը:թվականը։

[[1918]] թվականին [[Սանկտ Պետերբուրգ|Պետրոգրադում,]] Մաքսիմովը մասնակցել է [[Գ․ Տովստոնոգովի անվան դրամատիկական մեծ թատրոն|Բոլշոյի դրամատիկական թատրոնի]] ստեղծմանը և դարձել նրա առաջատար դերասաններից մեկը:մեկը։  

1924 թվականին Մաքսիմովը լքել է Բոլշոյի դրաման, կարճ ժամանակ հանդես է եկել Պետական ժողովրդական տան թատրոնում:թատրոնում։ 1925-1926 թվականներին նա ելույթ է ունեցել [[Ն․ Ակիմովի անվան կոմեդիայի ակադեմիական թատրոն (Սանկտ Պետերբուրգ)|կատակերգության թատրոնի բեմում]], որպես Ելենա Գրանովսկու գործընկեր:գործընկեր։ Ավելի ուշ նա դուրս է եկել բեմ, որպես ընթերցող, մասնակցել կրկեսի ներկայացումներին:ներկայացումներին։

Նա առաջին դերը ունեցավ կինոյում 1910 թվականին Վասիլի Գոնչարովի «[[Կեսգիշերին գերեզմանատանը|Կեսգիշեր գերեզմանատանը]]» ֆիլմում<ref name="encycl2"/><ref>{{Cite web|url=http://2011.russiancinema.ru/index.php?e_dept_id=2&e_movie_id=13916|title=В полночь на кладбище|publisher=«Энциклопедия отечественного кино»|archiveurl=https://web.archive.org/web/20160306231103/http://2011.russiancinema.ru/index.php?e_dept_id=2&e_movie_id=13916|archivedate=2016-03-06|accessdate=2016-06-17}}</ref>, նկարահանվել է ավելի քան 60 ֆիլմերում:ֆիլմերում։ Մաքսիմովի համար հսկայական նշանակություն ունեցավ «անուշահոտ սիրեկանի կերպարը» «Դիակ № 1346» մելոդրամայում<ref name="Лихачёв">Б. Лихачёв «Кино в России» — М., 1927, стр. 85</ref>:։ Վերջին անգամ էկրանին հայտնվել է 1926 թվականին՝ Ալեքսանդր I-ին մարմնավորելով Ալեքսանդր Իվանովսկու «Դեկաբրիստները» ֆիլմում։

1915 թվականին Մաքսիմովը նկարահանվել է 6 ֆիլմ, որոնցից միայն մեկը՝ «Մուրոչկա-մատնահարդարում»-ը, քիչ թե շատ հավանության է արժանացել քննադատների կողմից:կողմից։ 1917 թվականին Մաքսիմովը պատրաստեց ևս 2 կինոնկար, բայց երբեք չվերադարձավ ռեժիսորության<ref name="Короткий">{{Ռուսերեն գիրք|автор=Короткий В.|заглавие=Режиссёры и операторы русского игрового кино|место=М.|год=2009|страницы=223—224}}</ref>:։

1924 թվականից Մաքսիմովը զբաղվել է նաև մանկավարժական գործունեությամբ, դասավանդել է [[Սանկտ Պետերբուրգի պետական թատերական արվեստի ակադեմիա|Լենինգրադի գեղարվեստական ինստիտուտում]]:։