«Դատական նախադեպ»–ի խմբագրումների տարբերություն

{{քաղվածք|Նախադեպը դատարանի կողմից ստեղծված իրավունքի այնպիսի կանոն է, որը ստեղծվել է առաջին անգամ որոշակի գործի համար, և որին պետք է այսուհետ հղում արվի նմանատիպ գործերը քննելիս:<ref>Black's Law Dictionary 9th ed. (West Group, 2009), էջ 1600:</ref>։|Բլեքի իրավաբանական բառարան}}

«Stare decisis» սկզբունքը ենթադրում է, որ դատավորները պարտավոր են հետևել նախկին որոշումներով ստեղծված նախադեպերին։ Այս արտահայտությունն առաջացել է լատիներենի «stare decisis et non quieta movere» արտահայտությունից, որը թարգմանաբար նշանակում է. «Կանգնել որոշումների կողքին և չխաթարել անխաթարելին»:։ Իրավաբանությունում այս սկզբունքը մեկնաբանվում է, որ դատարանները պետք է ենթարկվեն նախադեպին և չխաթարեն լուծված գործերը։ «Stare decisis»-ը պարտադիր նախադեպի սկզբունքն է, որը ենթադրում է, որ այդ դատարանը և ստորադաս մյուս դատարանները պետք է հետևեն այդ դատարանի կայացրած որոշմանը։ Տեսության մեջ քննարկվում է նաև այսպես կոչված «համոզիչ նախադեպը», որը ենթադրում է, որ դատարանը չպետք է հրաժարվի նախկինում իր կայացրած որոշումից, բացառությամբ այն դեպքերի, երբ դատարանը դրա համար հիմնավոր պատճառներ ունի։ Այս երկրորդ տեսակի նախադեպը ունի համոզիչ բնույթ։