«Անանջատ գրություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Անանջատ գրություն''' ({{Lang-la|Scriptio continua}}, ''շարունակական գիր''), [[Գիր|գրության]] եղանակ, որով [[բառ]]երը կամ բաղադրիչ տարրերը շարադրության, տեքստի մեջ չեն անջատվում բաց տարածությամբ կամ բառերը բաժանող այլ նշաններով, գրվում են միասին, կիպ<ref name=":0">{{Գիրք:Լեզվաբանական բառարան|11}}</ref>:։ Հայերենում գրության այս եղանակին էր հետևում [[երկաթագիր]]ը:ը։ Անանջատ գրության մեջ բացակայում են նաև [[Կետադրական նշաններ|կետադրական]], [[դիակրիտիկ նշաններ]]ը, մեծատառ-փոքրատառ տարբերակումը:տարբերակումը։ Արևմուտքում՝ հին լատինական և հունական ձեռագրերում բառերը բաժանելու համար օգտագործվում էին հատուկ նշաններ:նշաններ։ Սակայն, ավելի ուշ՝ [[Հունարեն|դասական հունարենում]] և ուշ [[Լատիներեն|դասական լատիներենում]] տեքստերը սկսեցին գրվել անանջատ<ref>E. Otha Wingo. (1972). Latin punctuation in the classical age. The Hague: Mouton.</ref><ref>Brent Harmon Vine (1993). Studies in archaic Latin inscriptions. Innsbruck: Institut für Sprachwissenschaft der Universität Innsbruck.</ref>:։

Չնայած որ անանջատ գրությունը հիմանականում հանդիպում է դասական հունարեն և լատիներեն ձեռագրերում, գրության այս ձևը ավելի հին պատմություն ունի:ունի։ Հնագույն դասական հունարենում կամ [[Ալեքսանդրիա]]յում, գիրը ներկայացնում էին որպես մեծատառերի անանջատ շարք, որոնք շարվում էին աջից ձախ:ձախ։ Հետագայում սա փոխակերպվեց՝ «բուստրոֆեդոնի», որը ներառում էր տարբեր ուղղությամբ շարված տողեր:տողեր։ Դրանից ավելի ուշ հռոմեացիները լատիներենը գրելու համար սկսեցին կիրառել [[Էտրուսկերեն|էտրուսկական այբուբենը,]] որում բառերը բաժանելու համար սկզբում օգտագործում էին կետեր, բայց հունական ազդեցությամբ՝ անցում կատարեցին անանջատ գրի<ref>Moore, F. C. T.. (2001). Scribes and Texts: A Test Case for Models of Cultural Transmission. The Monist, 84(3), 417–436. Retrieved from http://www.jstor.org/stable/27903738</ref>:։

Մինչև գրքի հայտնաբերումը, լատինական և հունական ձեռագրերը գրվում էին գալարների վրա՝ ստրկացված գրիչների կողմից:կողմից։ Գրիչը պետք է ուղղակի գրի առներ այն ամենն, ինչ լսում էր:էր։ Քանի որ խոսքը շարունակական էր, գրում բացատներ թողնելը անտրամաբանական էր:էր։ Բացի այդ, այն ժամանակ պապիրուսը և թանաքը շատ թանկ էին և բացատներ չդնելը միջոցները խնայելու եղանակ էր:էր։

Անջատ բառերի բացակայությունը ընթերցողին տալիս էր գրվածը մեկնաբանելու ավելի մեծ ազատություն, քանի որ նա ազատ էր դադարներ տալ և տոնայնությունը փոխել ինչպես ցանկանում է՝ ընթերցանության գործընթացը դարձնելով ավելի սուբյեկտիվ:սուբյեկտիվ։ Բացատների բացակայությունը որոշ առումով բերում էր նաև երկիմաստության, քանի որ բառերի տարբեր բաժանումը կարող էր գրվածին տալ տարբեր նշանակություն<ref>Parkes, M. B. "Antiquity: Aids for Inexperienced Readers and the Prehistory of Punctuation." Pause and Effect: An Introduction to the History of Punctuation in the West. Berkeley: U of California, 1993. 10-11. Print.</ref>:։

Ժամանակի հետ սկսեց օգտագործվել ընթերցանության ավելի դանդաղ, հին տարբերակը, որի ժամանակ կարդում էին բարձրաձայն<ref>[[Richard A. Lanham]] (2006). ''The Economics of Attention''. ISBN 0-226-46882-8. page 113-115</ref>. բաժանիչ և կետադրական նշանները դառնում են առավելություն<ref>Burnley, D.. (1995). Scribes and Hypertext. The Yearbook of English Studies, 25, 41–62. http://doi.org/10.2307/3508817</ref>:։ Ընդունված է, որ բացատներն առաջին անգամ ի հայտ եկան 7-8-րդ դարերում՝ իռլանդական և անգլոսաքսոնյան աստվածաշնչերում ու կտակարաններում<ref>Saenger, Paul (1997) Space between words: the origins of silent reading, Stanford University Press, Stanford, California, page 21</ref>:։ Ժամանակի հետ Եվրոպայի տարբեր հատվածներում սկսեցին օգտագործել անջատ գիրը և 13-14-րդ դարերում բոլոր եվրոպական գրերը դարձան այդպիսին<ref>Saenger, Paul (1997) Space Between Words: The Origins of Silent Reading, Stanford University Press, Stanford, California, pages 120-1.</ref>:։