«Շիլաչի»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չ →Ծանոթագրություններ: մանր-մունր oգտվելով ԱՎԲ |
No edit summary |
||
Տող 67.
Շիլաչի ու բոյախչի ներկարարներն ունեցել են իրենց համքարությունը, որը գործել է հին դարերից մինչև 20-րդ դարի սկիզբ ու եղել է Երևանի 19 համքարություններից մեկը<ref>{{Cite book|title=Հին Երևանը|last=Շահազիզ|first=Երվանդ|publisher=Մուղնի հրատարակչություն|year=2003|isbn=ISBN 99941-33-01-2|location=Երևան|pages=100}}</ref>։ Համքարություններն ունեցել են իրենց շուկայական շարքերը, բոյախչիներն ունեցել են իրենց բոյախանները՝ անհեստանոցները, որոնց համար անհրաժեշտ է եղել շատ ջուր՝ Հրազդանի կիրճում՝ Հրազդանի ափին, իսկ քաղաքի ծայրամասում գտնվել են շիլաչի վարպետները, որոնց թաղամասը հենց կոչվել է «Շիլաչի մահլա»<ref>{{Cite book|title=Հին Երևանը|last=Շահազիզ|first=Երվանդ|publisher=Մուղնի հրատարակչություն|year=2003|isbn=ISBN 99941-33-01-2|location=Երևան|pages=100-101}}</ref>։ Բոյախչիները Շիլաչիում արհեստանոց ստանալու համար որոշակի հարկ պետք է վճարեին։
Կաշեգործությունը տարածված ոլորտ էր Պարսկաստանի կազմում Երևանի գտնվելու տարիներից ի վեր։ Ըստ Իվան Շոպենի՝ Երևանի ու Նախիջևանի խանությունները միասին արտադրում էին 20,000 խոշոր ու 70,000 մանր կաշի<ref>{{Cite book|title=Исторический памятник Армянской области|last=Шопен|first=Иван|publisher=|year=|isbn=|location=|pages=793}}</ref>։
Շիլաչիի բնակիչները զբաղվում էին [[կաշեգործություն|կաշեգործությամբ]], [[Կավագործություն|կավագործությամբ]], [[Պղնձագործություն|պղնձագործությամբ]], [[Ներկարարություն|ներկարարությամբ]] և այլ արհեստներով։ Դրանցից յուրաքանչյուրը ունեցել է իր շարքը, իր տեղը և իր անվանումը քաղաքի գործարար մասում։
| |||