«Ռեկոնկիստա»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
No edit summary |
|||
Տող 11.
Ավանդական պատմագրությունը որպես վերանվաճման՝ ''{{lang|es|Reconquista}}'' -ի սկիզբ ընդունում է 718 կամ 722 թվականին տեղի ունեցած Կավադոնգայի ճակատամարտը՝ Իբերական /Պիրենեյան/ թերակղզում մուսուլմանների նկատմամբ քրիստոնյա զորքի տարած առաջին հաղթանակը 711 թվականից՝ թերակղզի ներխուժելու արաբա-բերբերական միացյալ զորքի առաջին հաջողված փորձից ի վեր: Այդ ոչ մեծ ճակատամարտում իսպանացի քաջամարտիկների խումբը Պելագիուս Աստուրիացու հրամանատարությամբ պարտության է մատնել Իբերիայի հյուսիսի սարերը պաշտպանող թշնամական պահակազորին՝ հիմք դնելով Աստուրիասի քրիստոնեական անկախ թագավորությանը: Մուսուլմանների ձեռքն անցած Ալ-Անդալուսի /Անդալուզիայի/ նոր տիրակալները քրիստոնյաների առաջխաղացումը կանխելու նպատակով ''[[parias|paria- ներ՝]]'' թանկարժեք ընծաների տեսքով տուրքեր են մատուցել հարևանությամբ իշխող քրիստոնյաներին: Այդուհանդերձ՝ 13-րդ դարի կեսերից արդեն սկվել է մավրերի վտարումը թերակղզու հարավում գտնվող բերդերից ու ամրոցներից. 1236 թվականին բնիկ տերերի ձեռքն է անցել Կորդովան, 1248 թվականին՝ Սևիլիան: Հարավում մուսուլմանների տիրապետության տակ անկլավի տեքով մնացել է միայն Գրանադան:
1491 թվականից ամբողջ թերակղզին անցել է քրիստոնյաների իշխանության ներքո: 1492 թվականին կնքվել է Ալհամբրայի դաշնագիրը, որով հրեաները, որոնք զանգվածաբար համագործակցել էին մուսուլման զավթիչների հետ և հրաժարվել էին քրիստոնեություն ընդունել, վտարվել են Կաստիլիայից ու Արագոնից: Այնուհետև 1499–1526 թվականների միջև ստորագրվել են մի շարք էդիկտներ, որոնք հարկադրում էին թերակղզում մնացած իսլամադավաններին կրոնափոխ լինել, քրիստոնեություն ընդունել: Հետագայում վերջիններիս զգալի մասը, այնուամենայնիվ, վտարվել է թերակղզուց<ref name="Dadson2014">{{cite web|url=https://books.google.am/books?id=RtDCAwAAQBAJ&pg=PA116|title=Tolerance and Coexistence in Early Modern Spain: Old Christians and Moriscos in the Campo de Calatrava|first=Trevor J.|last=Dadson|date=2014|publisher=Boydell & Brewer Ltd|via=Google Books}}</ref><ref>{{cite journal|last=Boase|first=Roger|date=
Ռեկոնկիստայի հիմնադրույթը 19-րդ դարի երկրորդ կեսից սկսած, իսպանական պատմագրության մեջ զուգադրվել է իսպանական ինքնության, ազգային ինքնագիտակցության զարգացման, ռոմանտիկ ազգայնականության, մի որոշ ժամանակաշրջան՝ նաև գաղութատիրական հայեցակարգի հետ<ref name="García Fitz2009144">{{Cite journal|last=García Fitz|first1=Francisco|title=La Reconquista: un estado de la cuestión|url=http://www.durango-udala.net/portalDurango/RecursosWeb/DOCUMENTOS/1/1_1945_3.pdf|journal=Clío & Crímen: Revista del Centro de Historia del Crimen de Durango |language=es|volume=|issue=6|date=2009|pages=144–145|doi=|issn=1698-4374|quote=Hay que reconocer que la irrupción de este concepto en la historiografía hispánica del siglo XIX, con su fuerte carga nacionalista, romántica y, en ocasiones, colonialista, tuvo un éxito notable y se transmitió, manteniendo algunos de sus rasgos identitarios más llamativos, a la del siglo XX. [It is necessary to recognize that the emergence of this concept in Hispanic historiography of the 19th century, with its strong nationalistic, romantic and, at times, colonialist emphasis, had a remarkable success and was transmitted, retaining some of its most striking features, into the 20th century.]}}</ref>:
|