Անտիկ գիտությունների անկումը բերեց էվրիստիկայի մոռացման: XVI - XVII դարերում [[Գալիլեո Գալիլեյ|Գ. Գալիլեյի]], [[Ֆրենսիս Բեկոն|Ֆ. Բեկոնի]] և այլ գիտնականների աշխատությունները նոր մոտեցում ցուցաբերեցին էվրիստիկ մեթոդների նկատմամբ: Ինժեներական ստեղծագործության տրամաբանությունը մշակվել է [[Գոթֆրիդ Լայբնից|Գ.Վ. Լայբնիցի]] (1646-1716) կողմից, որը առաջարկել է բոլոր հասկացությունները բաժանել տարրական բջիջների, որոնք համատեղելով անսահման լուծումների տարբերակներ են ստացվում:
'''Գյուտարարության''' '''կանոնների''' շարք է առաջարկել գերմանացի փիլիսոփա [[Քրիստիան Վոլֆ|Ք. Վոլֆը]] (1679-1754):
Չեխական մաթեմատիկոս [[Больцано, Бернард|Բ. Բոլցանոն]] (1781-1848) իր '''«Գիտության ուսուցում»''' աշխատանքում ներկայացրեց զանազան էվրիստիկ հնարքներ և մեթոդներ:
Կրթության բնագավառում էվրիստիկ մեթոդների զարգացումը կապված է [[Ժան-Ժակ Ռուսո|Ժան Ժակ Ռուսույի]] և [[Լև Տոլստոյ|Լ.]] [[Լև Տոլստոյ|Ն.]] [[Լև Տոլստոյ|Տոլստոյի]] անվունների հետ: Ըստ Լև Տոլստոյի՝ « ''Կրթության միակ ձևը փորձն է, միակ չափանիշը ՝ ազատությունը''»։ Ռուսոն ուսուցումը դիտարկում էր ֆիզիկական, էմոցիոնալ և ինտելեկտուալ զարգացման տեսանկյունից։
