«Վլադիմիր Լենին»–ի խմբագրումների տարբերություն

Լենինը, իր ազգային ինքնությամբ ռուս էր{{sfn|Petrovsky-Shtern|2010|p=67}}։ Սերվիսը Լենինին բնութագրելիս գրում է, որ նա «ազգային, սոցիալական և մշակութային բնագավառներում մի փոքր [[սնոբ]] էր»{{sfn|Service|2000|p=453}}։ Բոլշևիկյան առաջնորդը համարում էր, որ այլ եվրոպական երկրներ՝ հատկապես Գերմանիան, մշակութապես գերազանցում է Ռուսաստանին{{sfn|Service|2000|p=389}}, վերջինիս բնութագրելով, որպես «ամենահետամնաց, միջնադարյան ամոթալի երկրներից մեկը»{{sfn|Rice|1990|p=121}}։ Նա զայրացած էր այն փաստից, որ ռուս ժողովուրդը կարգապահության և գիտակցականության պակաս ուներ, և ցանկանում էր իր նոր Ռուսաստանը դարձնել մշակութայնորեն ավելի եվրոպական և արևմտյան{{sfnm|1a1=Pipes|1y=1996|1p=11|2a1=Service|2y=2000|2p=389–400}}։

 

Վոլկոգոնովը նշում էր, որ «դժվար թե պատմության մեջ լինի ևս մեկը, ով կարողանա հասնել հասարակական այսքան լայն շերտերի դասակարգային փոփոխության, ինչքան Լենինը կարողացավ»{{sfn|Volkogonov|1994|p=326}}։ Լենինի վարչակարգը եկավ հաստատելու մի կառավարման համակարգ, որը ղեկավարվեց շուրջ 70 տասնամյակի ընթացքում և հաստատեց կոմունիստների կողմից ղեկավարվող պետություններ, որոնք կազմում էին 20-րդ դարի աշխարհի բնակչության մեկ երրորդը{{sfn|Service|2000|p=391}}։ Ստացվում է, որ Լենինի աղդեցությունը համատարած էր{{sfn|Volkogonov|1994|p=259}}։ Լինելով հակասական գործիչ՝ նրան և՛ հայհոյում էին, և՛ հարգում{{sfn|Ryan|2012|p=3}}, նա և՛ կատարելացված էր, և՛ արհամարհված{{sfn|Read|2005|p=284}}։ Նույնիսկ իր կյանքի ընթացքում, ռուս ժողովուրդը Լենինին «և՛ սիրում էր և՛ ատում, և՛ հմայվում և՛ վախենում»{{sfn|Fischer|1964|p=414}}։ Սա նաև տարածվում է Լնեինի և Լենինիզմի ակադեմիական աշխատությունների վրա, որոնք հաճախ կենտրոնացված էին քաղաքական ուղղվածության վրա{{sfn|Liebman|1975|pp=19–20}}։