[[1856]] թվականին ֆլորենցիական [[աբբա]] Ջովաննի Կազելին (итал. ''{{lang-it|Giovanni Caselli''}}) հայտնագործեց սարք հեռավորության վրա պատկերի փոխանցման համար, որը հետագայում կոչվել է '''պանտելեգրաֆ։''' Փոխանցվող նկարը հոսանք փոխանցող թանաքի միջոցով փոխանցվում էր թմբուկի վրա և հետո կարդում ասեղով։
[[1902]] թվականին գերմանացի ֆիզիկոս Արթուր Կոռնը (нем.{{lang-it|Giovanni ''Arthur Korn''Caselli}}) արտոնագրել է ֆոտոէլեկտրական տեսածրման տեխնոլոգիան, որը հետագայում ստացել է '''ֆակս''' անվանումը։ Փոխանցման ենթակա պատկերը ամրացվում էր թափանցիկ պտտվող թմբուկին, լույսի աղբյուրից ստացվող և թմբուկի առանցքով շարրժվող ճառագայթը անցնում էր օրիգինալ նկարի միջով և թմբուկի առանցքի վրա տեղակայված պրիզմայի ու օբյեկտիվի միջոցով ընկնում է սելենային լուսաընդունիչի վրա։ Այս տեխնոլոգիան մինչ օրս կիրառվում է թմբուկային տեսածրիչներում։
Հետագայում, կիսահաղորդիչների զարգացմամբ պայմանավորված, կատարելագործվեցին լուսաընդունիչները, հայտնագործվեց հարթ մակերևույթով տեսածրման եղանակը, բայց պատկերի թվայնացման սկզբունքը մնաց գրեթե անփոփոխ։
