«Արհեստական լեզուներ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Համամարդկային լեզվի ստեղծման փորձեր արել են դեռևս Ռ․Դեկարտը՝ [[1629]] թվականին, Գ․Լայբնիցը՝ [[1666]] թվականին, բայց միայն [[19-րդ դար|19]]-[[20-րդ դար]]երին է հաջողվել կազմել մի շարք արհեստական լեզուներ։ Դրանցից նշանավորներն են՝ [[վոլապյուկ]]ը ([[1880]]), որ ստեղծել է [[գերմանացի]] կրոնավոր Ի․Մ․[[Շլայեր]]ը, ունիվերսալը՝ բժիշկ [[Մոլենար]]ը, [[Էսպերանտո]]ն ([[1887]])՝ [[լեհ]]ական [[հրեա]], [[բժիշկ]] [[Զամենհոֆ]]ը, Լանգբլոն (1900)՝ Բոլլաքը, Սահլեռայը ([[աշխարհլեզու]])՝ մի զմյուռնիացի հայ, Նովիալը ([[1928]])՝ [[լեզվաբան]] [[Եսպերսեն]]ը, [[իալան]] ([[1947]])՝ [[Սորբոնի համալսարան]]ի դասախոս [[Մարտինե]]ն, [[ինտերլինգվա]]ն։ Հանրագրությունը նպատակ է հետապնդում ստեղծելու արհեստական նշանների մի համակարգ, նման [[մաթեմատիկական սիմվոլներ]]ին, որ հասկանալի կլինի ամեն մեկին, ով ծանոթ է այդ նշաններին կամ ձեռքի տակ ունի դրանց [[բառարան]]ը։ Հանրագրության արհեստական համակարգ են ստեղծել [[Մեմիյո]]ն՝ [[1797]] թվականին, [[Պաիկ]]ը՝ [[1859]] թվականին, [[Վիեննա]]յի [[Մխիթարյան միաբանություն|Մխիթարյան միաբան]] [[Աթանաս Տիրոյան]]ը՝ [[1907]] թվականին և այլն։ Հանրագրությունը տարածում չի գտել։