«Գնդակահարված վերածնունդ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
Տող 22.
Նոր էլիտայի գլխավոր հենարանը եղել է խռովությունը, մտածողության անկախությունը և սեփական իդեալների նկատմամբ անկեղծ հավատը։ Մեծ մասամբ նրանք մտավորականներ էին, ովքեր ունեին իրենց ուրույն մոտեցումը, որը հենվում էր անհատի, այլ ոչ թե մասսաների վրա։ Իրենց «խորհրդամետության» հետևում նրանք թաքցնում էին որոնումները և հարցերը։
 
Այդ գրողների արձակը կարելի է բաժանել երկու մասի. սյուժետային և ոչսյուժետին։ոչսյուժետային։ Ոչսյուժետայիններում հիմնականը արտահայտությունը կամ բառը չէր, այլ ենթատեքստը, «բառի հոտը», ինչպես ասել է Խվիլևոյը։ Ուժեղ զգացմունքային ոճը եւ երեւույթների էության մեջ ներթափանցելը [[Ռոմանտիզմ|նեոռոմանիզմ]] է կամ [[էքսպրեսիոնիզմ]] է։ Այդ ուղղությամբ աշխատել են [[Միկոլա Խվիլևոյ]]<nowiki/>ը, [[Յուրի Յանովսկի|Յուրի Յանովսկին]], [[Անդրեյ Գոլովկո]]<nowiki/>ն, [[Յուլիան Շպոլ]]<nowiki/>ը, [[Օլեկսա Վլիզկո]]<nowiki/>ն, [[Լես Կուրբաս]]<nowiki/>ը, [[Միկոլա Կուլիշ]]<nowiki/>ը եւ շատ ուրիշներ։