«Արևմտյան Հռոմեական կայսրության անկում»–ի խմբագրումների տարբերություն

117 թվականին կայսրությունը հասավ իր տարածքային մեծության գագաթնակետին, իսկ 284 թվականին [[Դիոկղետիանոս]]ը կայսրությունը բաժանեց երկու մասի: Հիմնական տարածքային կորուսները սկսվեցին 376 թվականին, երբ [[Գոթական պատերազմ (376–382)|մեծ տարածք անցավ]] [[Գոթեր]]ին և այլք: 476 թվականին, երբ [[Օդոակր]]ը գահընկեց արեց [[Հռոմուլոս Ավգուստուլուս|Հռոմուլոս կայսրին]], Արևմտյան Հռոմեական կայսրությունը ուներ չնչին ռազմական, քաղաքական կամ ֆինանսական ներուժ և չէր վերահսկում կայսրության մեծ մասին, որոնք ֆիկտիվ կոչվում էին հռոմեական: Նվաճելով կայսրությունը, բարբարոսները ստեղծեցին սեփական իշխանությունը կայսրության մեծ մասում: Սակայն կայսրության անկմամբ նրա մշակութային ժառանգությունը մնում է մինչ օրս:

 

Պատմաբան [[Էդվարդ Գիբբոն]]ը տվել է անկան պատճառների դասական բնութագրում: Քրիստոնեության տարածման հետ միասին նա մեծ կշիռ տվեց այլ ներքին խնդիրներին և արտաքին ուժերի կողմից հարձակումներին:

Գերմանացի պատմաբան Ալեքսանդր Դեմանդը համշվում էր 210 տարբեր վարկած, ինչի Հռոմը կործանվեց, իսկ դրանից հետո ծնվեցին նոր մտքեր<ref>[http://www.utexas.edu/courses/rome/210reasons.html Alexander Demandt: 210 Theories], quoting A. Demandt, ''Der Fall Roms'' (1984) 695.</ref>{{sfn|Galinsky|1992|pp=53–73}}: Պատմաբանները դեռևս շարունակում են վերլուծել պատճառները, թե ինչու կայսրությունը կորցրեց վերահսկողությունը հսկայական տարածքների նկատմամբ: Համեմատություն է կատարվում նաև չինական [[Հան կայսրություն|Հան կայսրության]] հետ, որը վերածնվեց որպես [[Մեծ միություն]], մինչդեռ Միջերկրական աշխարհը մնաց քաղաքապես տարանջատված: