'''Սերբախորվաթերեն''', սերբերի, խորվաթների, չեռնոգորցիների և [[մուսուլման]]-[[բոսնիա]]ցիների լեզուն։ Խոսողների թիվը՝ 21 միլիոն ([[2005]] թվական)։
Պատկանում է հնդեվրոպական լեզվաընտանիքի սլավոնական, լեզուների հարավային խմբին։ Ունի 3 հիմնական բարբառ՝ շտոկավական, չակավական, կայկավական։ Միջին [[հայերեն]]ի յուրաքանչյուր ձայնավոր (ի, ե, ա, օ, ու) կարող է լինել ե՝և երկար, և՝ կարճ։ Ունի 25 բաղաձայն, որոնցից 5-ը փափուկ է։ Բաղաձայն ր-ն հանդես է գալիս վանկարար դերով։ [[Շեշտ]]ը արտաշնչական տոնային (երաժշտական) է (բարձրացող երկար և կարճ, իջնող երկար և կարճ)։ Ունի 6 հոլով և կոչականի առանձին ձև, բայը՝ 4 անցյալ և 2 ապառնի ժամանակ։ Սերբախորվաթերենը օգտագործում է 12-րդ այբուբեն՝ կիրիլիցան, որը մոտ է ռուսերեն այբուբենին, և լատինիցան, որը լատիներեն այբուբենի ձևափոխված տարբերակն է։ Հնագույն հուշարձանները դարից են։ ժամանակակից գրական լեզուն ձևավորվել է [[19-րդ դար]]ի 1-ին կեսին՝ շտոկավական [[բարբառ]]ի ժողովրդական խոսվածքների հիման վրա։ Գրական լեզվում կան տարածքային (մեծ մասամբ բառապաշարային) տարբերություններ, որոնք պայմանավորված են խորվաթիայի և սերբիայի [[մարզ]]երում նրա զարգացման ոչ միօրինակ պայմաններով։
