«Եվրոպական հանձնաժողով»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Եվրոպական հանձնաժողով,''' [[ԵՄ]] հաստատություններից մեկն է, պատասխանատու է օրենսդրական առաջարկների, որոշումների կատարման, ԵՄ պայմանագրերի կատարման և ամենօրյա գործունեության պլանավորման համար<ref name="Europa Institutions">{{cite web|title=Institutions of the EU: The European Commission|publisher=[[Europa (web portal)|Europa]]|url=http://europa.eu/institutions/inst/comm/index_en.htm|accessdate=18 June 2007 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20070623104055/http://europa.eu/institutions/inst/comm/index_en.htm |archivedate=2007-06-23}}</ref>:։ Հանձնաժողովականները պաշտոնի անցնելիս երդվում են [[Լյուքսեմբուրգ]]ում գտնվող Արդարադատության եվրոպական դատարանում՝ պարտավորվելով հարգել պայմանագրերը և լիովին անկախ լինել իրենց մանդատի ժամանակահատվածում պարտականությունների կատարման ընթացքում<ref name=oath>[http://europa.eu/rapid/press-release_IP-10-487_en.htm europa.eu: "European Commission swears oath to respect the EU Treaties" 3 May 2010]</ref>:։ Հանձնաժողովը գործում է կաբինետային կառավարության սկզբունքով՝ 28 անդամներով, ովքեր հայտնի են նաև հանձնաժողովականներ (անգլ.՝ commissionners բառից)<ref>{{cite book|isbn=92-79-02225-3|url=http://ec.europa.eu/publications/booklets/eu_glance/53/2006-en.pdf|title=How the European Union works: Your guide to the EU institutions|author=European Commission|year=2006|format=PDF|accessdate=4 December 2011|page=20|quote=Informally, the appointed members of the Commission are known as 'commissioners'.}}<br />{{cite web|url=http://ec.europa.eu/about/index_en.htm|title=About the European Commission|author=European Commission|accessdate=4 December 2011|quote=A new team of 27 Commissioners (one from each EU country) is appointed every five years.}}</ref>:։<br />

ԵՄ յուրաքանչյուր անդամ-պետություն ունի մեկ անդամ, որոնք երդում տալուց հետո պարտավորվում են գործել ԵՄ ընդհանուր շահերի շրջանակներում<ref name=oath/>:Վերոնշյալ։Վերոնշյալ 28 հանձնաժողովներից մեկը դառնում է Հանձնաժողովի նախագահ, որի թեկնածությունն առաջարկում է Եվրոպական խորհուրդը, իսկ ընտրությունը կայանում է Եվրոպական խորհրդարանում:խորհրդարանում։ Եվրոպական միության խորհուրդը նշանակում է մնացած 27 անդամներին՝ նշանակված նախագահի հետ համաձայնության հիման վրա<ref name="Schütze 2012">{{cite book|last1=Schütze|first1=Robert|title=European Constitutional Law|date=2012|publisher=Cambridge University Press|isbn=978-0521-73275-8|pages=99–100, 118}}</ref>:։ Եվրոպական հանձնաժողովի ներկայիս նախագահն է Ժան Կլոդ Յունկերը, ով իր պաշտոնը ստանձնել է 2014 թվականին:թվականին։ Կից գործում է Հանձնաժողովականների քոլեջը, որը 23000 Եվրոպական քաղաքացիական ծառայողներից բաղկացած վարչական մարմին է, ովքեր իրենց հերթին տեղաբաշխված են գլխավոր դիրեկտորատների և ծառայությունների վարչություններում<ref name=rules>[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/AUTO/?uri=URISERV:o10004 Summaries of EU legislation: Rules of Procedure of the European Commission]</ref>:։ Հանձնաժողովի աշխատանքային լեզուներն են անգլերենը, ֆրանսերենն ու գերմաներենը:գերմաներենը։ Անդամներն ու իրենց կաբինետները տեղակայված են [[Բրյուսել]]ում՝ [[Բեղլեմոն]] շենքում:շենքում։

Եվրոպական հանձնաժողովը ստեղծված վերազգային Եվրոպական համայնքային համակարգի հինգ գլխավոր հաստատություններից մեկն է, որի ստեղծման մասին գաղափարն առաջարկեց Ֆրանսիայի այդ ժամանակվա արտգործնախարար Ռոբերտ Շումանը 1950 թվականի մայիսի 9-ին<ref name="ENA commission history">{{cite web|title = European Commission|publisher=CVCE|url=http://www.cvce.eu/obj/european_commission-en-281a3c0c-839a-48fd-b69c-bc2588c780ec.html}}</ref>:։ 1951 թվականին այս հաստատությունը սկսեց գործել որպես Ածխի ու պողպատի եվրոպական համայնքի բարձրագույն մարմին և մինչ օրս կրել է բազմաթիվ փոփոխություններ՝ կախված իր լիազորությունների հետ:հետ։

Եվրոպական հանձնաժողովը սկսեց գործել 1951 թվականին՝ որպես իննը անդամից բաղկացած Բարձրագույն իշխանություն՝ Ժան Մոնեի նախագահության ներքո:ներքո։ Այս հաստատությունը հանդիսանում էր Եվրոպական ածխի ու պողպատի համայնքի անդրազգային վարչական գործադիր մարմինը:մարմինը։ Պաշտոնապես սկսեց գործել 1952 թվականի օգոստոսի 10-ից Լյուքսեմբուրգում:Լյուքսեմբուրգում։ 1958 թվականին Հռոմի համաձայնագրերով հիմնադրեցին կից երկու համայնքները՝ Եվրոպական տնտեսական համայնքն ու Ատոմային էներգիայի եվրոպական համայնքը (Եվրատոմը):։ Լուի Աղմանը դարձավ Եվրատոմի առաջին նախագահը, իսկ Վալթեր Հալշթայնը՝ Եվրոպական տնտեսական համայնքի:համայնքի։ Վերջինս հատկապես սկսեց Եվրոպական իրավունքի համախմբման գործընթացը՝ ազգային օրենսդրության վրա ունենալով նշանակալի ազդեցություն:ազդեցություն։ Այնուամենայնիվ, առաջացած տարաձայնությունները 1965 թվականին հանեգեցրեցին Շառլ դը Գոլի կառավարության և այլ անդամ-երկրների միջև [[«Դատարկ աթոռների ճգնաժամ»]]-ի՝ ընդհանուր գյուղատնտեսական քաղաքականության պատճառով:պատճառով։ Չնայած այն հանգամանքին, որ այս ինստիտուտցիոնալ ճգնաժամը լուծվեց հաջորդ տարի, այնումամենայնիվ վերոնշյալ երկու համայնքների նախագահները պաշտոնաթող եղան:եղան։

Ժակ Դըլողի նախագահության տարիներին Եվրոպական համայնքին ուղղորդման ու գործունության զգացում հաղորդվեց<ref>{{cite web|publisher=Burson-Marsteller|title=The new Commission&nbsp;– some initial thoughts|year=2004|url=http://www.bmbrussels.be/box_bmnewcomm.php|accessdate=17 June 2007|archiveurl=https://web.archive.org/web/20060923001700/http://www.bmbrussels.be/box_bmnewcomm.php|archivedate=23 September 2006}}</ref>:։ Դըլողն ու իր թիմը համարվում են եվրոյի հիմնադիր հայրերը<ref name="Meet Delors">{{cite web|title=Discover the former Presidents: The Delors Commission|publisher=Europa (web portal)|url=http://ec.europa.eu/commission_barroso/president/history/delors/index_en.htm|accessdate=23 August 2007}}</ref>:։ Դը Ինթերնեյշընըլ Հերըլդ Թրիբյունը (անգլ՝ The International Herald Tribune ) ժամանակին գրեց, որ իր նախագահության երկրորդ ժամկետի ավարտին՝ 1992 թվականին, «Պարոն Դըլողը փրկեց Եվրոպական համայնքը ընկծվածութունից:ընկծվածութունից։ Նա եկավ այն ժամանակ, երբ Եվրոհոռետեսությունն իր գագաթնակետին էր:էր։ Չնայած որ նա քիչ հայտնի էր որպես Ֆրանսիայի նախկին ֆիննախարար, նա կյանք ու հույս ներշնչեց Եվրոպական համայնքի ու Եվրոպական հանձնաժողովի մեջ:մեջ։ Պաշտոնավարման առաջին ժամկետի ընթացքում՝ 1985-88 թվականներին, Եվրոպան միավորեց միասնական շուկայի տարածքի մեջ, իսկ երկրորդ ժամկետի ընթացքում եվրոպացիներին համոզեց հեռու գնալ իրենց փառասեր տնտեսական, դրամական ու քաղաքական միավորման մեջ»<ref name="IHT Delors quote">{{cite web|last=Merritt|first=Giles|title =A Bit More Delors Could Revamp the Commission|work=International Herald Tribune|date=21 January 1992|url=http://www.iht.com/articles/1992/01/21/edgi_0.php|accessdate=17 October 2007|archiveurl=https://web.archive.org/web/20080121053056/http://www.iht.com/articles/1992/01/21/edgi_0.php|archivedate=21 January 2008}}</ref>:։

Դըլողին հաջորդեց [[Ժակ Սանտեր]]ը:ը։ վերջինիս ղեկավարած հանձնաժողովը ստիպված եղավ 1999 թվականին հրաժարական տալ՝ Եվրոպական խորհրդարանի ճնշման տակ՝ կեղծիքների ու կոռուպցիոն սկանդալների սկանդալների պատճառով<ref>{{cite web|last=Topan|first=Angelina|title=The resignation of the Santer-Commission: the impact of 'trust' and 'reputation'|date=30 September 2002|publisher=European Integration Online Papers|url=http://eiop.or.at/eiop/pdf/2002-014.pdf|format=PDF|accessdate=12 June 2007 }}</ref> However the Santer Commission did carry out work on the [[Amsterdam Treaty]] and the euro.<ref name="Meet Santer">{{cite web|title=Discover the former Presidents: The Santer Commission|publisher=Europa (web portal)|url=http://ec.europa.eu/commission_barroso/president/history/santer/index_en.htm|accessdate=23 August 2007}}</ref>:։ Սա առաջին անգամ էր, որ Եվրոպական հանձնաժողովն իր ողջ կազմով հրաժարական տվեց և այսպիսով բարձրացվեց խորհրդարանի դերը:դերը։ Համենայն դեպս, հիշատակության արժանի է այն փաստը, որ Սանտեղի ղեկավարած հանձնաժողովը մշակեց Ամստերդամի պայմանագրի ու եվրոյին վերաբերող դրույթները:դրույթները։ Սկանդալին հաջորդեց Խարդախության դեմ պայքարի եվրոպական գրասենյակի ստեղծումը:ստեղծումը։

Սանտերին հաջորդած [[Ռոմանո Պռոդի]]ի նախագահության օրոք Ամստերդամի պայմանագիրը մեծացրեց հանձնաժողովի իրավասությունները, իսկ վերջինս, մամուլի ձևակերպմամբ, ձեռք բերեց վարչապետին համավասար լիազորություններ<ref>{{cite web|last=James|first=Barry|title=Prodi to Have Wide, New Powers as Head of the European Commission|work=International Herald Tribune|date=16 April 1999|url=http://www.iht.com/articles/1999/04/16/eu.2.t_0.php|accessdate=17 June 2007|archiveurl=https://web.archive.org/web/20071017203411/http://iht.com/articles/1999/04/16/eu.2.t_0.php|archivedate=17 October 2007}}</ref><ref>{{cite web|last=Rossant |first=John |title=Commentary: Romano Prodi: Europe's First Prime Minister? (int'l edition) |publisher=[[Business Week]] |date=27 September 1999 |url=http://www.businessweek.com/1999/99_39/b3648256.htm |accessdate=17 June 2007 |deadurl=yes |archiveurl=https://web.archive.org/web/20071023012122/http://businessweek.com:80/1999/99_39/b3648256.htm |archivedate=23 October 2007 |df=dmy }}</ref>:։ Պռոդիի ղեկավարած հանձնաժողովի լիազորությունները կրկին ամրապնդվեցին 2001 թվականի Նիսի պայմանագրով:պայմանագրով։

2004 թվականին [[Խոսե Մանուել Բարոզո]]ն դարձավ Եվրոպական հանձնաժողովի նախագահը:նախագահը։ Բարոզոյի հանձնաժողովի կազմն ընդլայնվեց 2004 թվականին, երբ ԵՄ անդամ-երկրների թիվը հասավ 25-ի:ի։ Բարոզոյի առաջին պաշտոնավարման ժամկետը լրացավ 2009 թվականի հոկտեմբերի 31-ին<ref>{{cite web|last=Tobais|first=Troll|title=We have to democratise procedures|date=2 November 2004|publisher=Café Babel|url=http://www.cafebabel.com/en/article.asp?T=T&Id=2620|accessdate=12 June 2007|archiveurl=https://web.archive.org/web/20051129143940/http://www.cafebabel.com/en/article.asp?T=T&Id=2620|archivedate=29 November 2005}}</ref>:։ Նիսի պայմանագրով սահմանվել էր, որ հանձնաժողովականների հստակ թիվը պետք է որոշվեր Եվրոպական խորհրդի միաձայն որոշման հիման վրա, իսկ անդամակցությունը պետք է ռոտացիոն կարգով հավասարապես փոխվեր անդամ-երկրների միջև:միջև։ Լիսաբոնի պայմանագիրը համակցեց Եվրոպական արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովականի և Եվրոպական խորհրդի Արտաքին քաղաքականության և անվտանգության հարցերով Բարձր ներկայացուցչի պաշտոնները:պաշտոնները։ Այս պաշտոնին նշանակված անձը նաև Եվրոպական հանձնաժողովի փոխնախագահն է, ով նախագահում է նաև Եվրոպական միության խորհրդի արտաքին քաղաքականության հարցերով նիստերը:նիստերը։ <br />

2014 թվականից սկսած Եվրոպական հանձնաժողովի նախագահն է Ժան Կլոդ Յունկերը:Յունկերը։