'''Խանասորի Վարդան''' կամ պարզապես '''Վարդան''' (իրական անուն-ազգանուն՝ ''Սարգիս Մեհրաբյան'', [[1870]]- [[1943]]), [[հայեր|հայ]] քաղաքական, ռազմական գործիչ։
== Կենսագրություն ==
Ծնվել է [[1870]] թ. [[Արցախ]]ում։ Ծառայել է ռուսական բանակում։ [[1890]] թվականից գործել է [[Ատրպատական]]ում, զինատար խմբերով հաճախ անցել [[Վասպուրական]], բախվել [[Թուրքեր|թուրք]] սահմանապահ ուժերի և [[քրդեր]]ի հետ։ [[1894]] թ. [[Նիկոլ Դուման]]<nowiki/>ի հետ մասնակցել է [[Դերիկ (Վանի գավառ)|ԴերիկԴերիկի]]<nowiki/>ի վանքի կռվին։ [[1895]] թ. [[մայիս]]<nowiki/>ին 22 հոգանոց խմբով [[Ատրպատական]]ից անցնում է [[Վան]]: [[1896]] թվականի [[Գարուն|գարնանը]] ղեկավարել է [[Շատախի ինքնապաշտպանություն]]ը, նույն թվականի [[սեպտեմբեր]]ին մասնակցել [[Վանի հերոսամարտ|Վանի կռիվներին]]։ [[1897]] թվականին նշանակվել է [[Խանասորի արշավանք]]ի ընդհանուր հրամանատար։ [[1898]] թ. որպես [[[[Շատախ]]<nowiki/>ի ներկայացուցիչ մասնակցում է [[Հայ Յեղափոխական ԴաշնակցութիւնՀՅԴ|Հայ հեղափոխական Դաշնակցության]] 2-րդ ընդհանուր ժողովին։ Ժողովը Վարդանին [[Աղբյուր Սերոբ]]ի (Սերոբ Վարդանյան), [[Սևքարեցի Սաքո]]յի (Սարգիս Ծովիանյան) և [[Գուրգեն]]ի (Բաղդասար Մալյան) հետ ընտրում է որպես Բարձրավանդակի ([[Սասուն]]) Պատասխանատու մարմնի անդամ, բայց Վարդանը հրաժարվում է այդ պաշտոնից։ [[1901]]-[[1905]] թթ. Վարդանը [[Բաքու|Բաքվում]] էր, ուր աշխատում էր Բաքվի նավթահորերի մեջ՝նավթահորերում՝ առանց մասնակցելու Բաքվի կուսակցական կյանքին։կյանքին մասնակցության։ [[1905]] թվականի [[Հայ-թաթարական ընդհարումներ (1905-1906, Գետաբեկ-Սոգութլու)|հայ-թաթարական ընդհարումների]] ժամանակ հենց Վարդանին է վստահվում [[Արցախ]]ի ինքնապաշտպանությունը։ [[1907]] թ. մասնակցում է Վիեննայում կայացած [[ՀՅԴ 4-րդ ընդհանուր ժողով]]ինժողովին: [[1908]] թվականի [[Երիտթուրքական հեղափոխություն|երիտթուրքական հեղաշրջում]]ից հետո հաստատվել է [[Իզմիր]]ի շրջանի [[Մաղնիսա]] գյուղում, ուր մնում է մինչև [[1914]] թ.։ Մի կերպ փրկվելով թուրք ջարդարարներից՝ հաստատվում է Բաքվում։ [[1915]] թ. սկզբին անցնում է [[Թբիլիսի|Թիֆլիս]]։ [[1915]] թ. սկզբին նշանակվում է Հայկական կամավորական 5-րդ գնդի հրամանատար։ [[1915]] թվականի գարնանը նշանակվելնշանակվում է Արարատյան գնդի (նրա կազմի մեջ էին մտնում Հայկական կամավորական 2-րդ, 3-րդ, 4-րդ և 5-րդ գնդերը) հրամանատար, որը որպես ռուսական բանակի առաջապահ օգնության է հասել [[Վասպուրական]]ի հայությանը։ [[1917]] թ. դարձյալ հաստատվում է Բաքվում, որտեղ անդամակցում է [[Բաքու]] Բաքվի Հայ ազգային խորհրդին։ [[1918]] թվականին Բաքվի Հայ ազգային խորհրդի կողմից Վարդանը ընտրվում է Բաքվի հայ զինվորական գերագույն մարմնի անդամ։ [[Հայաստանի առաջին հանրապետություն|Հայաստանի Հանրապետության]] շրջանում ([[1918]]-[[1920]] թթ.) զբաղվում է իր ընտանիքի հոգսերով և ագարակի մշակությամբ՝ հեռու մնալով քաղաքական կյանքից։ [[Հայաստան]]<nowiki/>ի խորհրդայնացումից հետո մինչև կյանքի վերջը ապրել է [[Երևան]]ում` լինելով օրինապահ քաղաքացի: Մահացել է 73 տարեկան հասակում` [[1943 թվական]]<nowiki/>ի [[հունվարի 2]]-ին, [[Երևան]]<nowiki/>ում։ Թաղված է Երևանի քաղաքային գերեզմանատանը։
Նրա որդին, որ ամուսնացել էր [[Հայաստանի Հանրապետություն (1918-1920)|Հայաստանի Առաջին Հանրապետության]] հիմնադիր [[Արամ Մանուկյան (ՀՅԴ)|Արամ Մանուկյանի]] (Սարգիս Հովհաննիսյան) դստեր հետ, զոհվումզոհվել է [[ԽՍՀՄ]] [[Հայրենական Մեծ պատերազմ]]ում ([[1941]]-[[1945]] թթ.):
