«Ցեղակրոնություն»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Տող 165.
Նժդեհը հիացմունքով է խոսում «նախաքրիստոնեական հայու անգերազանցելի մարդկայնության և բարձրորեն ասպետական ոգու մասին»: «Վահագնա-Անահտական Հայաստանում ես տեսնում եմ այնպիսի հոգեգծեր, առաքինություններ, որոնք պիտի բաղձյալ մեր՝ որքան գոռոզ, այնքան հոգեպես աղքատ ու տմարդի դարաշրջանին»<ref>Գարեգին Նժդեհ // «Խորհրդածություններ», էջ 63</ref>:
Նժդեհը հակաքրիստոնյա կամ հեթանոս չէ, բայց նաև Քրիստոսի ուսմունքի մոլեռանդ պաշտպանը չէ։ Հայերին նա համարում է «զոհը քրիստոնեական բարոյախոսության, որ շարունակվում է մնալ որպես ներկ և շպար, որպես քող և դիմակ ուժեղների հոգու համար»<ref>«Հայաստան», Պլովդիվ, 1924 թ.՛ թիվ 29</ref><ref>{{Գիրք:Ավո:Նժդեհ|230}}</ref>: Նա հարգում է Քրիստոսին՝ իբրև գաղափարի հերոս, իբրև Աստվածամարդ,
Նժդեհը, որպես ցեղակրոնության հիմնադիր, գրում էր<ref name="բացնամ">«Գարեգին Նժդեհ // «Բաց նամակներ հայ մտավորականությանը», էջ 21-22</ref>.
{{քաղվածքի սկիզբ}}Քրիստոսը սիրում էր, որովհետև ուժեղ էր, նա սիրում էր, որովհետև սիրելու և ներելու չափ հզոր էր... Նա զոհաբերեց, որովհետև գաղափարի հերոս էր։ Միայն արին, քաջը, միայն հերոսը կարող է զոհաբերել։{{քաղվածքի վերջ}}
| |||