«Մոնժիզարի ճակատամարտ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չ չտողադարձվող բացատը (։Դ Non-breaking space) փոխարինում եմ սովորականով։ oգտվելով ԱՎԲ |
|||
Տող 28.
Ենթադրելով, որ Բալդուինը չի համարձակվի կանգնեցնել նրան փոքրաթիվ ուժերով գրավեց Ռամլան։ Ըստ քրիստոնյա ժամանակագիրների Սալահ ալ-Դինը իր տրամադրության տակ ուներ 26 հազ. զանվոր, որոնցից 8 հազարը [[մամլուքներ]] էին<ref>God's Warriors: Knights Templar, Saracens and the Battle for Jerusalem. By Helen Nicholson, David Nicolle. 2005 Osprey Publishing</ref>, իսկ հազարը հատընտիր հեծյալներ՝ սուլթանի անձնական գվարդիան։ Սալահ ալ-Դինը մտածելով, որ իրենից մինչև Երուսաղեմ չկան զգալի ուժեր թույլատրեց իր մարտիկներին թալանել շրջակայքը այրեցին՝ Լիդիան և Ռամլան, բնակչությունը կամ գերեվարվեց կամ փախուստի մատնեց։ Լիդիայում իսլամիստները ավերեցին [[Սուրբ Գևորգ]]-ի եկեղեցին։
Տեղեկանալով մուսուլմանների գործողությունների մասին Բալդուինը խնդրեց տաճարականներին լքել [[Գազա]]ն և մոտենալ իրեն։ Միացյալ ուժերը միասին շարժեվեցին Սալահ ալ-Դինի զորքերի
1179 թ. Սալահ ալ-Դինը վերականգնեց գրոհները քրիստոնյաների նկատմամբ, սակայն այս անգամ ևս չհասնելով հաջողության նա իր քարտուղարին ասաց իր հայտնի խոսքերը «Աստված չի ցանկանում, որպեսզի [[Երուսաղեմի թագավորություն]]ը ընկնի այս արքայի օրոք»: Այս հերոսական ճակատամարտը հետագայում վերածվեց լեգենդի, որը երկար ժամանակ հիշվեց այն բանի շնորհիվ, որ քրիստոնյաները չնայած ուժերի խիստ անհավասարությանը կարողացան ջախջախել մուսուլմաններին։
|