«Երկբարբառ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չNo edit summary |
չNo edit summary |
||
Տող 1.
'''Երկբարբառ''' ({{lang-el|δίφθογγος}}, (diphthongos), բառացի՝ «երկու ձայնով» կամ «երկու տոնով»), մեկ [[վանկ]]ի սահմաններում երկու [[ձայնավոր]]ի (կամ ձայնավորի ու [[ձայնորդ]]ի) զուգակցումը արտասանական սերտ միասնությամբ, զուգակցվող տարրերից մեկի վանկարար հատկության պահպանումով։ Կա [[անգլերեն]]ում, [[ֆրանսերեն]]ում, եղել է [[հնդեվրոպական նախալեզու|հնդեվրոպական նախալեզվում]], [[սանսկրիտ]]ում, [[գրաբար]]ում և այլն։ Ժամաևակակից [[արևելահայ]]
Գրաբարի բարձրացող երկբարբառներն են՝ ''եա, ուա, ուե, ուի'', իջնող երկբարբառներն են՝ ''այ, ոյ, աւ, եւ, իւ''։ Երկբարբառներից առանձնացվում են երկբարբառակերպները (դիֆթոնգոիդները), որտեղ ոչ վանկարար տարրը ներկայանում է իբրն հազիվ ընկալելի, կարճ (թույլ) հնչյուն (գրաբարյան է-ն )։ Ժամանակակից գրական հայերենում գրաբարի երկբարբառները վերածվել ևն [[երկհնչյուն]]ների (լոյս> լույս, մատեան> մատյան կամ դարձել են պարզ [[հնչյուն]]ներ (աւր>օր, իւր>իր, սեաւ>սև)։
|