«Կոնստանտին Ցիոլկովսկի»–ի խմբագրումների տարբերություն

Ցիոլկովսկին իր կյանքի մեծ մասը ապրեց [[Կալուգա]]յի ծայրամասում, [[փայտե տնակ]]ում, Մոսկվայից մոտ 200 կմ հարավ։ Նա իր բնույթով [[ճգնավոր]] էր և իր համաքաղաքացիներին թվում էր տարօրինակ և արտառոց։ Հիմնադրել է տիեզերական հրթիռները։ Ռուսկական տիեզերագնացության հիմնադիր ներկայացուցիչներից է։ Հիմնական գիտական աշխատանքները վերաբերվում են տիրզերագնացությանը, հրթիռաշինությանը։ Կոնստանտին Էդուարդ Ցիալկովսկին ծնվել է 1857 թ.սեպտեմբերի (5)17․՝ [[Ռյազան]]ի շրջանում։ Նրա անունը Ցիոլկովսկի տոհմում նոր էր և ծնողները նրան անվանել էին մկրտող քահանայի անունով։ Իննը տարեկանում Կոստյան, սահելով սահանակով, մրսեց և լրջորեն հիվանդացավ։ Ծանր հիվանդության հետևանքով երեխան երբեմն կորցնում էր լսողությունը։ Հետագայում նա այդ շրջանը համարեց իր կյանքի ամենածանր ժամանակաշրջանը։ Այդ ժամանակվանից Կոստյան սկսեց վարպետություն ցուցաբերել. «Ինձ դուր էր գալիս պատրաստել սահնակներ, ժամացույցներ, տնակներ թղթերից և ստվարաթղթից և զմռսում էի նրանց....»-գրում է Ցիալկովսկին ավելի ուշ։ 1869 թ. Կոստյան իր փոքր եղբոր հետ ընդունվեց գիմնազիայի առաջին դասարան։ Կրթությունը տրվում էր մեծ ջանքերով, առարկաները բավականին շատ էին, իսկ դասավանդողները շատ խիստ։ Խանգարում էր նաև խլությունը. «Ուսուցիչները համարյա չէին լսում արտասանած բառեռը,կամ լսում էին միայն վերջին վանկերը»։ Հենց այդ տարում տեղի ունեցավ ցավալի իրադարձություն, մահացավ մեծ եղբայրը՝ Դմիտրին։ Այս մահը ցնցեց ողջ ընտանիքին, հատկապես մորը՝ Մարիա Իվանովնային։ Իսկ 1870 թ. հանկարծամահ եղավ մայրը։ Այդ ցավալի իրադարձությունների ազդեցությունը անմիջավեց նկատվեց, գնալով տղան սկսեց ավելի ու ավելի վատ սովորել։ Իր չարաճճիություննեիր հետևանքով նա բազմակի անգամ ենթարկվում էր նկատողությունների։ Երկրորդ տարում նույնիսկ մնաց նույն դասարանում, իսկ երրորդ դասարանից տրվեց հեռացում հետևյալ բնութագրմամբ՝ «․․․Տեխնիկական ուսումնարան ընդունվելու համար»։ Այդ ժամանակ Կոստյան ձեռնամուխ է լինում գիտական և տեխնիկական գործունեության։ Նա ինքն իրեն պատրաստում է աստղադիտական գործիք, տնական էլեկտրակակն խառատային հաստոց, ինքնաշարժ սայլակներ։

1887 թ. Ցիալկովսկին գրեց ոչ մեծ աշխատություն «Լուսնի վրա» վերնագրով, առաջին գիտաֆանտաստիկ ստեղծագործությունը<ref>Повесть впервые была напечатана в 1893 году в приложении к журналу «Вокруг света».></ref>։ Բոլոր պատմությունները վերաբերվում էրն ազատ [[Տարածություն|տարածությանը]], սակայն նկարագրվում էր ավելի գեղարվեստական տեսանկյունից-երկու անանուն հերոս՝ հեղինակը և իր ֆիզիկ ընկերը պատահականորեն հայտնվում են [[Լուսին|լուսնի]] վրա։ Խնդիը կայանում էր նրանում, որ պետք է նկարագրվեր դիտողի տպավորությունները։ Ցիալկովսկու «[[հեքիաթ]]ը» նկարագրվում է այսպես.

Կատարյալ մարդկությունը կտեղակայվի տարբեր մոլորակներում և արհեստական ստեղծված տիեզերական օբյեկտներում։ Այդ դեպքում տարբեր մոլորակներում կձևավորվի գոյություն՝ այդ միջավայրին համապատասխան։ Կլինեն անպիսի օրգանիզմներ, որոնք կարիք չեն ունենա մթնոլորտի։ Հետո բնակեցումը դւորս կգա արեգակնային համակարգի սահմաններից։ Կատարյալ մարդիկ կբնակվեն ամբողջ տիեզերքում, այդ դեպքում բազմացումը միլիոն անգամ ավելի արագ կնթանա, ընդ որում այն կղեկավարվի ընտրությամբ՝ անհրաժեշտ է կատարյալ բնակություն, նարան աարագ և ինչ թվով ուզեն։ Մոլորակները կազմեն միություն, արեգակնային համակարգերը կմիավորվեն և այդպես շարունակ։ Բնակության մեջ հադիպելով կյանքի անդուր տեսակներ, բարձրակարգ էակները կվոչնչացնեն նրանց և կգրավեն մոլորակները։ Քանի որ կատարյալությունը լավ է անկատարյալությունից, բարձրակարգ էակները կլիկվիդացնեն կյանքի ցածրակարգ կենդանի էակներին, կվարեն կյանքի պայքար։ «Բայց արդյո՞ք դա լավ է»։ Եթե չլիներ նրանց միջամտությունը ապա կենդանիների ինքնաոչնչացումը կշարունակվեր միլիոնավոր տարիներ, ինչպես տեղի է ունենում հիմա երկրի վրա։ Նրանց միջամտությունը օրերի կամ տարիների ընթացքում կոչնչացնեն բոլոր տանջանքները և տեղը կստեղծեն ամենակարող և երջանիկ կյանք։ Պարզ է որ վերջինս լավ է առաջինից։

Ցիալկովսկին համահոգի է <ref group="Ն">Ռուսերեն՝ панпсихист բառից։</ref>։ Նա հաստատում է, որ ամբողջ մատերիան օժտված է զգայնությամբ՝ ընդունակ է զգալ հաճելին և անհաճելին։ Տարբերությունը միայն դրա աստիճանն է։ Զգայնությունը մարդուց դեպի կենդանի փոքրանում է և այդպես շարունակ, բայց վերջնականապես չի ոչնչանում։ Ցանկացած ատոմ ընկնելով ողջամիտ էակի ուղեղ, ապրում է նրա կյանքով, զգում է նրա զգացածը, իսկ դա հենց մատերիայի գոյության ամենաբարձրակարգ ձևն է։ Նույնիսկ կենդանու մեջ, թափառելով մաբողջ մարմնով ատոմը մեկ ապրում է ուղեղի կյանքով, մեկ ոտքերի, մեկ մաշկի, և այսպես շարունակ։ Ի վերջո այս մտքում մահ չկա, ատոմների ոչ օրգանական գոյության ընթացքը անցնում է նրանց համար ինչպես երազ կամ «ուշաթափություն», երբ զգայնությունը լրիվ վերանում է՝ դառնալով ուղեղի մաս, ցանկացած ատոմ «ապրում է նրանց կյանքով և զգում է գիտակացական և թափանցիկ կեցության ուրախությունը»։ Այդ պատճառով պետք չէ վախենալ մահից, օրգանիզմի մահից և «ավարտից» հետո, ատոմի ոչ օրգանական գոյությունը վերանում է, դառնում է զրո, այն սուբյեկտիվորեն չի լինում։ Բայց այդ ժամանակահատվածում [[Երկիր|Երկրի]] բնակչությունը լիովին կփոխակերպվի։ Երկրագունդը կծածկվի կյանքի բարձրակարգ տեակներով, իսկ մեր ատոմը կօգտագործվի նրանց կողմից։ Այսպիսով մահը դադարեցնում է բոլոր տանջանքները, և սուբյեկտիվորեն տալիս է ոչ դանդաղ երջանկություն։