«Հոգեթերապիա»–ի խմբագրումների տարբերություն

Էքզիստենցիալիստների կարծիքով մարդ կարող է հասկանալ իր կյանքի իմաստն ու նշանակությունը միայն այն դեպքում, երբ դուրս գա սեփական «Ես» - ի սահմաններից և սեփական անձի վրա անընդհատ կենտրոնանալու փոխարեն ակտիվորեն համագործակցի այլ մարդկանց հետ`հետ՝ ձգտելով միշտ օգնել նրանց։ Եթե մարդ ցանկանում է ապրել ավելի լիարժեք կյանքով և լինել հոգեպես ավելի առողջ, նա պետք է ձգտի հնարավորինս քիչ կենտրոնանալ իր ներքին ապրումների վրա և զբաղվի ակտիվ ու օգտակար որևէ գործունեությամբ։

Ֆրանկլի կարծիքով`կարծիքով՝ մարդու հիմնական ձգտումը կայանում է իր գոյության իմաստը գտնելու և հասկանալու մեջ։ Եթե դա նրան չի հաջողվում, ապա մարդ հայտնվում է ֆրուստրացիայի կամ էքզիստենցիալ վակումի մեջ (դատարկության և անիմաստ գոյության զգացում): [[Ֆրանկլը]] կարծում էր, որ մարդը չէ հարցեր առաջադրում կյանքի իմաստի վերաբերյալ, այլ կյանքն է դա առաջադրում մարդուն, և վերջինս ստիպված է պատասխանել նրան ոչ թե խոսքերով, այլ գործերով։ Նա հավաստիացնում էր, որ ալկոհոլամոլների 90% -ը և թմրամոլների 100% - ը այդպիսին են դառել իրենց կյանքի իմաստը չգտնելու կամ այն կորցնելու արդյունքում։ Մարդիկ նման կախվածությունների մեջ են ընկնում այդ էքզիստենցիալ վակումը «բավարարվածության պատրանքով» լցնելու անհրաժեշտությունից դրդված։ Այսինքն, կյանքից չստանալով իրական բավարարվածություն`բավարարվածություն՝ մարդ այն փոխարինում է պատրանքային բավարարվածությամբ։ Արդյունքում խնդիրներն այդպես էլ մնում են չլուծված, իսկ բավարարվածության պատրանքները շարունակվում են այնքան ժամանակ, որքան մարդ գտնվում է ալկոհոլի կամ թմրանյութերի ազդեցության տակ։ Եթե նույնիսկ իր կյանքի իմաստը չգտած կամ կորցրած մարդը ալկոհոլամոլ կամ թմրամոլ չի դառնում, ապա, միևնույն է, նա ունենում է մի շարք հոգեբանական խնդիրներ, սկսում է փնտրել կարճաժամկետ հաճույք պատճառող զբաղմունքներ`այդպեսզբաղմունքներ՝այդպես փորձելով ազատվել սեփական գոյության անիմաստության զգացումից։ Ընդ որում, տեղի է ունենում պարադոքսալ պրոցես`պրոցես՝ ռեֆլեքսիա, ուշադրության կենտրոնացում սեփական անձի վրա երջանկություն գտնելու հույսով, սակայն իրականում դա ավելի ու ավելի է նրան հեռացնում դեպի երջանկություն տանող ճանապարհից։

Էքզիստենցիալ հոգեթերապիայի կողմնակիցները պնդում են, որ գոյության իմաստի ձեռքբերումը հասանելի է յուրաքանչյուր նորմալ մարդու`մարդու՝ անկախ սեռից, տարիքից, ինտելեկտից, բնավորությունից, սոցիալական կարգավիճակից, կրոնակական և իդեոլոգիական համոզմունքներից։ Ընդ որում, նրանք նշում են, որ դա անհնար է մարդուն սովորեցնել, քանի որ գոյության իմաստը միշտ անհատական բնույթ է կրում և յուրաքանչյուր մարդ ինքնուրույն պետք է գտնի կամ հասկանա այն`այն՝ չխուսափելով իր կյանքի իմաստավորման համար պատասխանատվության ստանձնումից։ Էքզիստենցիալ հոգեթերապիան մարդկանց օգնում է հասկանալ իրենց կյանքի իմաստը, ձեռք բերել ներքին ազատություն, պատասխանատվություն կրել սեփական կյանքի համար, զգալ սեփական անձի անկրկնելիությունը, սովորել համագործակցել այլ մարդկանց հետ`հետ՝ չկորցնելով սեփական անկախությունը։ Այն նաև մարդկանց օգնում է պատասխաններ գտնել կյանքի և մահվան հետ կապված հարցերի վերաբերյալ, ընդունել իրենց մնացյալ կյանքը, հաղթահարել մահվան վախը, վերագտնել սեփական գոյության իմաստը և հասկանալ, որ կյանքն իրականում չափազանց լավն է այն անիմաստ համարելու համար։

3)անձնային աճի կամ հաղորդակցման բարելավմանը ձգտող մարդկանց համար նախատեսված թրեյնինգներ (օրինակ`օրինակ՝ մանկավարժների, մենեջերների),

[[Պարային-շարժողական թերապիա]]ն զբաղմունք է նրանց համար, ովքեր ոչ միայն ուղղակի ցանկանում են սովորել պարել, այլև ուզում են պարի միջոցով ճանաչել իրենք իրենց։ Սա պրակտիկա է, որտեղ կարելի է զգալ սեփական մարմնի ազատությունն ու ճկունությունը, սովորել զգալ և հասկանալ վերջինիս շարժումների լեզուն։ Պարային-շարժողական թերապիայի ձևաչափով պարապմունքները կարող են ինքն իր վրա տարվող աշխատանքների այլ տեսակների`տեսակների՝ յոգայի, ֆիթնեսի, մտավարժության (մեդիտացիա) և այլնի այլընտրանք լինել։

Պարապունքները հարմար են նրանց համար, ովքեր հոգնել են կրկնել որևէ իմաստ չպարունակող վարժություններ`վարժություններ՝ փքել մկանները, ինչը միշտ չէ, որ նպաստում է օրգանիզմի առողջացմանը, ում համար բարդ է կատարել յոգայի ասանաները։ Վերջապես, նրանց համար, ով ուղղակի ցանկանում է հաճույք ստանալ շարժումից, զգալ սեփական մարմնի գեղեցկությունն ու կյանքի ուրախությունը։

#Պարի միջոցով մենք կարող ենք ավելի լավ ճանաչել ոչ միայն մեր մարմնի, այլև մեր վարքագծի առանձնահատկությունները։ Ի վերջո, մեզ մոտ սովորություն դարձած շարժումներն արտացոլում են մեր վարվելակերպի առավել հաճախ օգտագործվող մեթոդները։ Արդյո՞ք մենք միշտ ճիշտ ենք գործում։ Արդյո՞ք մեր բոլոր սովորությունները մեզ համար օգտավետ են։ Պարապունքների ընթացքում կարելի է ոչ միայն գիտակցել դրանք, այլև փոխել`փոխել՝ նոր հետաքրքիր շարժումներ որոնելով։

#Պարի միջոցով մենք կարող ենք դառնալ ավելի հաջողակ։ Ինչպե՞ս։ Կարողանո՞ւմ ենք մենք արդյոք ռիսկի գնալ, սխալներ գործել, դրված նպատակներին հասնել։ Ինչպե՞ս ենք վերաբերվում մեր անհաջողություններին։ Պարելով`Պարելով՝ մենք ստանում ենք այդ անգին փորձը։ Մենք սովորում ենք նկատել իմպուլսները, որոնք մեզ դրդում են սկսել շարժումը։ Մենք կարողանում ենք ընկնել և հասկանալ, թե ինչպես բարձրանալ։ Մենք սովորում ենք սխալվել և այդ սխալները վերածել օգտակար ու հաճելի իրավիճակների։

#Պարի միջոցով կարելի է ծանոթանալ սեփական հույզերի ու մտքերի հետ։ Արդյո՞ք դրանք բոլորը ենթարկվում են մեզ։ Դրանք բոլո՞րն են հաճելի ու օգտակար։ Գուցե դրանցից ոմանք այլևս կարևոր չեն և չարժե՞ դրանցից կառչել։ Մենք կարող ենք սովորել հեշտորեն ու թեթև բաց թողնել իրավիճակներն ու մարդկանց, հասկանալ, թե երբ է պետք իրավիճակը զգալ, գտնվել դրա մեջ, իսկ երբ կարելի է այն ուղղակի դիտել որպես կինոնկար և ամենակարևորը`ամենակարևորը՝ մենք կկարողանանք դա անել։