«Վլադիմիր Ղազախեցյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վլադիմիր Ղազախեցյանը ծնվել է 1926 թվականի փետրվարի 11-ին [[Ղարաքիլիսա]] գյուղաքաղաքում (այժմ՝ [[Վանաձոր]]): Միջնակարգ կրթությունը ստացել է ծննդավայրում:ծննդավայրում։ 1944–1949 թվականներին սովորել և գերազանցությամբ ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի պատմության ֆակուլտետը:ֆակուլտետը։ 1949–1952 թվականներին ուսանել է Հայկական ԽՍՀ գիտությունների ակադեմիայի ասպիրանտուրայում՝ ակադեմիկոս [[Մկրտիչ Ներսիսյան]]ի ղեկավարությամբ:ղեկավարությամբ։ 1953 թվականին պաշտպանել է թեկնածուական, իսկ 1976 թվականին՝ դոկտորական ատենախոսություն Հայաստանի գյուղացիության պատմության վերաբերյալ:վերաբերյալ։ Պրոֆեսորի կոչում է ստացել 1982 թվականին:թվականին։ Ուսումնասիրությունները վերաբերում են Խորհրդային Հայաստանի գյուղացիության և Հայրենական մեծ պատերազմին հայ ժողովրդի մասնակցության պատմությանը։ Մասնակցել է «[[Հայ ժողովրդի պատմություն]]» բազմահատորյակի 17-18-րդ հատորների պատրաստմանը։

Մեծանուն գիտնականն իր աշխատանքային գործունեությունը սկսել է Երևանի պոլիտեխնիկական ինստիտուտում՝ որպես նորագույն պատմության դասախոս (1953–1959 թվականներին): 1959 թվականին աշխատանքի է անցել ՀԽՍՀ գիտությունների ակադեմիայի պատմության ինստիտուտում, սկզբում որպես ավագ գիտաշխատող, այնուհետև՝ 30 տարի շարունակ (1980–2010 թվականներին) որպես Նորագույն պատմության բաժնի վարիչ:վարիչ։ 2010–2015 թվականներին զբաղեցրել է գլխավոր գիտական աշխատողի պաշտոնը:Համատեղությամբպաշտոնը։Համատեղությամբ դասավանդել է Երևանի գյուղատնտեսական ինստիտուտում, նաև՝ Երևանի Քվանտ վարժարանում:վարժարանում։

Վլադիմիր Ղազախեցյանը եղել է մեծ թվով ասպիրանտների գիտական ղեկավար։ Երկար տարիներ հանդիսացել է Պատմության ինստիտուտի գիտական խորհրդի և ինստիտուտում գործող [[ԲՈՀ]]-ի մասնագիտական խորհրդի անդամ, խմբագրել տասնյակ գրքեր:գրքեր։ Պատմության ինստիտուտի [[Նորագույն պատմություն|Նորագույն պատմության]] բաժինը ղեկավարելու տարիներին Ղազախեցյանի ղեկավարությամբ բաժնի գիտաշխատողներն ու ասպիրանտները մշակել են նորագույն ժամանակաշրջանի պատմության բազմաթիվ թեմաներ, պաշտպանել թեկնածուական ու դոկտորական ատենախոսություններ:ատենախոսություններ։

Ղազախեցյանը սպասում էր հրատարակված տեսնել «Աշոտ Հովհաննիսյան. պետական-կուսակցական գործունեությունը» և «Հ. Հ.Դաշնակցությունը [[Արտակարգ հանձնաժողով]]ի և [[Պետական քաղաքական վարչության]] գաղտընթերցումներում (1921–1927 թվականներին)» փաստաթղթերի ժողովածուները:ժողովածուները։

Անկախ պետականության հաստատման շնորհիվ փակ արխիվային ֆոնդերի բացումը լայն հնարավորություններ ստեղծեց պատմական գիտության զարգացման համար:համար։ Վլադիմիր Ղազախեցյանը առաջիններից մեկն էր, որ նվիրվեց ուսումնասիրելու և գիտական շրջանառության մեջ դնելու խորհրդային պետական անվտանգության մարմինների, դատախազության, արտաքին գործերի նախարարության և արխիվային այլ ֆոնդերի փաստաթղթերը, որը մեծապես բարձրացրեց պատմական իրականության ճշմարտացի լուսաբանման մակարդակը, ինչպես նաև հետաքրքրությունը պատմական գրականության նկատմամբ:նկատմամբ։

Տիրապետելով արխիվանյութերի՝ Ղազախեցյանի գիտական գործերն աչքի են ընկնում փաստաթղթերի և նյութերի հարստությամբ, դրանցից բխող ընդհանրացումներով ու եզրակացություններով:եզրակացություններով։

Պրոֆեսոր Վլադիմիր Ղազախեցյանի գիտական գործունեության արդյունքներն ամփոփված են նրա շուրջ 30 գրքերում և 100-ից ավել հոդվածներում:հոդվածներում։

Ղազախեցյանը մասնակցել է ակադեմիական «[[Հայոց պատմություն|Հայոց պատմության]]» նոր բազմահատորյակի չորրորդ հատորի (1918–1991 թվականներին) ստեղծման գործին, որի առաջին գրքի խմբագիրը և տեքստերի զգալի մասի հեղինակն է:է։ Նա առաջինն է հանրապետությունում դպրոցական դասագրքերի համար մշակել [[Հայաստանի Հանրապետություն|Հայաստանի Հանրապետության]] (1918–1920 թվականներին) և Խորհրդային Հայաստանի առաջին տասնամյակների պատմությունը:պատմությունը։

Վլադիմիր Ղազախեցյանի գիտական գործունեության մեջ կարևոր տեղ ուներ աղբյուրագիտական բնույթի գրքերի ու հոդվածների տպագրությունը:տպագրությունը։ Եզակի են խորհրդային իշխանության պայմաններում (1920-ականներ և 1930-ական թվականների սկիզբ) [[Հայ Հեղափոխական Դաշնակցություն]] կուսակցության կազմակերպությունների դրությունը և դրանց դեմ կոմունիստական կուսակցության պայքարին նվիրված փաստաթղթերի ժողովածուի («Հ. Յ. Դաշնակցությունը և խորհրդային իշխանությունը») հրատարակումը (Երևան, 1999) և այլ բազմաթիվ գործեր:գործեր։ «Հայաստանի Հանրապետությունը 1918–1920 թվականներին» փաստաթղթերի ժողովածուն (Երևան, 2000), որի պատրաստող խմբի ղեկավարը եղել է Ղազախեցյանը, կարևոր աղբյուր է ՀՀ պատմությունն ուսումնասիրողների համար:համար։

Վլադիմիր Ղազախեցյանը անդրադարձել է հայ ազատագրական շարժման ականավոր գործիչ ու տեսաբան [[Գարեգին Նժդեհ]]ի գործունեության ուսումնասիրությանը ([[Նժդեհի երկերի երկհատորյակ]], մարտական հրամաններ, [[Զանգեզուրի ինքնապաշտպանություն]] և այլն), [[Եղիշե Չարենց]]ի, [[Ակսել Բակունց]]ի, [[Ավետիք Իսահակյան]]ի կյանքի ու գործունեության անհայտ էջերի լուսաբանմանը:լուսաբանմանը։

Նրա համար ուսումնասիրության առանձին բնագավառ է եղել արխիվներում հայտնաբերված գիտական աշխատությունների տպագրության նախապատրաստումը:նախապատրաստումը։ Այդպիսի գործերից հիշատակության արժանի են [[Աստվածատուր Խաչատրյան]]ի «[[Արևելահայ և թուրք դիվանագիտական հարաբերությունները]]» ([[Երևան]], [[2010]]), Միքայել Թումանյանի «Հայաստանի Հանրապետության դիվանագիտական պատմությունը 1918–1920 թվականներին» (Երևան, [[2012]]) գրքերը:գրքերը։ Այժմ տպագրության փուլում է պատմաբան Ա-Դոյի «[[Հայության երկունքը]]» աշխատությունը:աշխատությունը։

Գիտական գործունեության երկարամյա աշխատանքի արդյունք է Վ. Ղազախեցյանի «Հայաստանը 1920–1940 թվականներին» (Երևան, 2006) արժեքավոր ուսումնասիրությունը:ուսումնասիրությունը։