«Ենթագիտակցություն» տերմինը առայինառաջին անգամ օգտագործվել է [[Ֆրեյդ]]ի աշխատություններում, երբ նա հետազոտում էր հոգեբանական անալիզը, բաըց ժամանակի ընթացքում նա փոխարինեց այդ տերմինը` մեկ այլ «անգիտակցական» տերմինով (անգլ.unonscious) նշանակված իր կողմից տարացքների դուրս մղված տարացքների բնագավագներում։ Ֆրեյդի հետևորդները, օրինակ` Ժակ Լական, հոգեկան կյանքի ուսումնասիրման ժամանակ ամբողջությամբ հրաժարվել է «վրա/տակ» տերմինների նկարագրումից։ Առանձնացվեց առանձին հասկացողություն «ոչ գիտակցական» (անգլ. nonconscious), գրեթե նույն հասկացությունն է ինչ «անգիտակցականը», այդ թվում բնութագրում է նաև ռեֆլեքսային գործընթացները, որոնք չեն կարգավորվում գիտակցության կողմից։ Սակայն հետագայում Կառլ Գուստավ Յունգը կրկին օգտագործեց ենթագիտակցություն տերմինը` նկարագրելու համար հնացած էությունը մարդու հոգեկանի (հնացած տեսակների)։Ենթագիտակցություն տերմինը հին ժամանակներում նույնպես օգտագործվել է իմացական հոգեբանության մեջ, արագ հիշողության տարածքները նշանակելու համար, որտեղ ուղեղը ինքնավար կերպով արձանագրում է մտքերը, այսինքն մտքեր որոնք հաճախ կրկնվում են, կամ մարդը տալիս է դրան առանձնահատուկ նշանակություն։ Այս դեպքում ուղեղը չի օգտագոծում շատ ժամանակ այդ մտքերը կրկին դանդաղ վերլուշելու համար, և միանգամից որոշումը կատարում է նախկին ալգորիթմից ելնելով(որը պահպանված էր այսպես կոչված արագ հիշուղության մեջ)։ Այս մտքերի «ավտոմատացումը» կարող է օգտակար լինել և մարդը կարող է արագ որոշում կայացնել (օրինակ արագ ձեռքը ետ քաշել տաք թավայից), բայց կարող է վնաց հասցնել երբ ավտոմատացվում է սխալ կամ անտրամաբանակ միտք։ Ճանաչողական թերապիայի հիմնական նպատակներից է ճանաչել այդ ավտոմատ մտքերը, և արագ հիշողությունից տեղափոխել դանդաղ հիշողություն, որպեսզի հեռացվեն սխալ գործընթացները ե գործողություններին տալ ճիշտ կարգավորություն։
