{{քաղվածք|Ուշ վաթսունականներին, երբ ես ինձ բանաստեղծ էի համարում, Արամը բանաստեղծ էր, որին ես նախանձում էի:էի։ Պարզ չէր, նա կատակո՞ւմ էր, թե՞ հասել էր այն ամենին, ինչին կարելի էր հասնել:հասնել։ Մինչ մնացածներս փորձում էինք լինել բայեր, ինչպես բոլորն էին մեզ սովորեցրել, նա համբերություն ունեցավ օգտվելու գոյականներից:գոյականներից։ Նա խոր շունչ քաշեց և նետվեց իրեն բնորոշումներ տալու ինքնավստահության մեջ:մեջ։ Նա իրեն ազատ արձակեց, թողեց կմկմալ, թողեց, որ բառը կրկնվի, հետո անհայտանա, հետո կիզակետից ընկնի:ընկնի։ Մինչ մենք բոլորս վազում էինք կյանքի ետևից՝ էջով մեկ ընկած նրա գոյականները փայլփլում էին, շնչում ու դողում և շարժվում կամաց, նրբորեն ներսից դուրս անցնում:անցնում։|Վիտո Ակոնցի}}
{{քաղվածք|Արամ Սարոյանի փոքրիկ բանաստեղծությունները դարձան լեգենդ այն ժամանակ, երբ դեռևս երեք տասնամյակ առաջ անհայտացան գրադարակներից, իսկ դրանց վերստին հայտնվելը՝ իրադարձություն եղավ:եղավ։ Այս նրբաճաշակ աշխարհում Սարոյանը կանխատեսեց պոեզիայի հաջորդ երեսուն տարին:տարին։ Սարսուռի առաջացումը լեզվի միջոցով, էլեկտրոնային պոեզիայի և կայքային գեղագիտության մանրազնին տեսանելիությունը, գաղափարների և ընթացքների միաձուլումը ազդեցին մտածող բանաստեղծների ընթացիկ գործունեության վրա:վրա։ Նրա գիրքը արդիական է:է։|Քենեթ Գոլդսմիթ}}
