«Հայերենագիտություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Հայերենագիտություն''', հայ [[լեզվաբանություն|լեզվաբանության]] մի բնագավառ, ուսմունք [[հայերեն]]ի մասին:մասին։ Ավելի նեղ ըմբռնում է քան [[հայագիտություն]]ը և մտնում է սրա գիտակարգերի շարքը (հայ [[գրականագիտություն|գրականագիտության]], [[պատմագրություն|պատմագրության]], [[Ազգագրությունը Հայաստանում|ազգագրության]] և այլնի հետ միասին):։ Հայերենագիտությունն ինքը հայերենագիտական գիտակարգերի, գիտաճյուղերի ամբողջություն:ամբողջություն։ Նրա մեջ են առնվում, օրինակ, [[հայոց լեզվի պատմություն]]ը, հայ քերականագիտությունը, հայերենագիտության պատմությունը, հայ [[բարբառագիտություն]]ը, հայոց լեզվի մեթոդիկան, հայ [[բառարանագրություն]]ը:ը։

Հայերենագիտությունը մասնավոր լեզվաբանություն է, նրա ուսումնասիրության առարկան հայոց լեզուն է:է։ Թեև ընդունված է ասել, որ նրա սկզբնավորումը կապված է [[Դիոնիսիոս Թրակացի|Դիոնիսիոս Թրակացու]] «Քերականության արվեստի» թարգմանության հետ, հարկ է նշել, որ հայոց լեզվի ուսումնասիրությունն ավելի հին ակունքներ ունի, և առաջին լուրջ ուսումնասիրողների մեջ չի կարելի չնշել նաև հանճարեղ [[Մեսրոպ Մաշտոց]]ին:ին։ Հայերենի խոր ու բազմակողմանի ուսումնասիրությամբ միայն նա կարող էր ստեղծել ինքնատիպ ու կատարյալ [[գիր]], [[այբուբեն]]:։ Հայերենի գիտական ուսումնասիրությունը առաջ մղեցին հմուտ մեկնիչ-քերականները, ապա լատինաբանները, ուշ [[միջնադար]]ի այլ լեզվաբաններ ու քերականներ:քերականներ։ Հայերենագիտությունն էական առաջընթաց ապրեց [[XIX դար|XIX]] և [[XX դար]]երում:երում։ Նրա զարգացումն ավելի բուռն եղավ [[ԽՍՀՄ|խորհրդային]] տարիներին:տարիներին։

Թեև հայերենագիտության պատմության մեջ եղան շրջաններ, երբ հայոց լեզվի հարցերը դիտարկվում, մեկնաբանվում էին այլ լեզուների ուղմունքների հետևողությամբ (հունաբաններ, լատինաբաններ), այնուամենայնիվ, հայերենի քննույթունն աստիճանաբար ընկավ իր հունի մեջ, և հայերենագիտությունը դարձավ մեթոդականորեն կուռ ու հեռանկարային գիտակարգ:գիտակարգ։ Օբյեկտի ուսումնասիրության անհրաժեշտությամբ պայմանավորված` հայերենագետների կազմը գնալով ընդլայնվեց, նրա մեջ ներգրավվեցին նաև շատ այլազգի գիտնականներ:գիտնականներ։

*Վ. Ալեքսանյան, Հայ լեզվաբանությունը սովետական շրջանում, [[Երևան]], 1981:1981։

*[[Էդուարդ Աղայան|Է. Աղայան]], Հայ լեզվաբանության պատմություն, հ. 1-2, Երևան, 1958-62:62։

*Կ. Կոստանյանց, Հայագիտությունը արևմտյան Եվրոպայում, [[Թիֆլիս]], 1910:1910։

*Լեզվաբանական և հայգիտական ուսումնասիրություններ, Երևան, 1951:1951։

*Հայերենագիտությունը 60 տարում, Երևան, 1981:1981։

*Միջազգային հայերենագիտական գիտաժողով, Երևան, 1982:1982։

*Գ. Շրումպֆ, Ուսումնասիրութիւն հայ լեզուի եւ մատենագրութեան յարեւմուտս (ժդ-ժթ դար, թրգմ. և լրց. Գ. Զարբհանալյանի), [[Վենետիկ]], 1895:1895։

*[[Գ. Ջահուկյան]], Քերականական և ուղղագրական աշխատությունները հին և միջնադարյան Հայաստանում (V-XV դարեր), Երևան, 1954:1954։

* Գ. Ջահուկյան, Գրաբարի քերականության պատմություն, Երևան, 1974:1974։

*Գ. Ջահուկյան, Պատմահամեմատական լեզվաբանության զարգացման ժամանակից շրջանը և հայագիտությունը («Հայոց լեզվի համեմատական քերականության հարցեր» ժողովածուում, Երևան, 1979):։

*Բ. Վերդյան, Վ. Քոսյան, Սովետահայ լեզվաբանությունը 40 տարում, ՊԲՀ, 1960, N 4:4։

*[[Հրանտ Պետրոսյան|Հ. Պետրոսյան]], Հայերենագիտական բառարան, Երևան, 1987:1987։