«Թերեզ Լիզյոացի»–ի խմբագրումների տարբերություն

 

== Վարքը ==

[[Պատկեր:Teresa1876.jpg|thumb|left|Թերեզան 3 տարեկան հասակում (1876)]]

 

'''Մանկություն'''

 

 

Երբ Թերեզան չորս տարեկան էր, մայրը մահանում է քաղցկեղից, ինչը չափազանց ծանր ազդեցություն է ունենում փոքրիկ Թերեզայի վրա։ Այդ հիշողություններն ուղեկցում են Թերեզային ողջ կյանքում։

 

Մինչև ութ ու կես տարեկանը Թերեզան ապրում էր ընտանիքի հետ միասին, բայց այդուհետ նա ստիպված է լինում գնալ դպրոց և առանձնանալ ընտանիքից։ Դպրոցում իրեն դրսևորում է որպես շատ խելացի սան, ինչի պատճառով (ինպես նաև փոքր տարիքի) հաճախ է ենթարկվում համադասարանցիների ծաղրին, որը շատ ծանր էր անդրադառնում իր ներաշխարհի վրա` հատկապես` շատ զգայուն բնավորության հետևանքով։ Հետագայում նա պետք է հիշեր, որ դպրոցում իր անցկացրած այդ հինգ տարիները ամենից տխուրն էին իր կյանքում, և ինքը մեկ ամիս էլ այնտեղ չէր կարող մնալ` առանց հիվանդանալու, եթե իր հետ այնտեղ չլիներ նաև քույրը` «թանկագին Սելինը»։

Ինը տարեկանում Թերեզան ծանր հիվանդանում է և հայտնվում է մահվան եզրին։ Հանկարծահաս կազդուրումից հետո աղջնակը որոշում է իր կյանքը նվիրել Տիրոջը և Եկեղեցուն ծառայելուն։

 

Կարմելիտուհիների օրդերը հիմնադրվել էր Սուրբ [[Թերեզա Ավիլացի|Թերեզա Ավիլացու]] կողմից և նվիրված էր առավելաբար անհատական և ընդհանրական աղոթքին։ Թերեզա Ավիլացին համոզված էր, որ ասկետական կյանքը չպետք է խանգարի ջերմ եղբայրությանն ու քույրությանը և հենց այս սկզբունքով էին ապրում օրդերի անդամները։ Այս օրդերում ընդունված էր, որ միանձնուհիները պետք է իրենց հոգևոր ճանապարհը խորհրդանշող նոր անուն ընտրեին իրենց համար։ Թերեզան ընտրում է ''Հիսուս մանկան'' և ''Սուրբ երեսի'' անունները։

[[Պատկեր:Therese.jpg|thumb|right|Թերեզան 15 տարեկան հասակում]]

Այս տարիների մասին նա գրում էր, որ ''ողջ ժամանակը իրեն նվիրում էր հատկապես փոքր բարի արարքներ կատարելուն` չունենալով մեծերն անելու հնարավորություն''։

 

Ահա թե ինչ է գրում Թերեզան իր հուշերում.

 

 

Հենց այս ''«փոքր ճանապարհն»'' էր այն հիմնական ուղենիշը, որով ապրեց Թերեզան իր կարճ կյանքը, սրբության հասնելու ճանապարհ, որը չէր ենթադրում հերոսական արարքներ կամ սխրանքներ` հանուն հավատի։

 

''«Ես մշտապես հավատացել եմ, որ Տերն ավելի քնքուշ է, քան մայրը: Ես գիտեմ, որ մայրը միշտ պատրաստ է ներել իր երեխայի ոչ միտումնավոր, տարրական չենթարկվելը: Երեխաները մշտապես դժվարություններ են հարուցում, ընկնում են, իրենց կեղտոտում են, իրեր են կոտրում, բայց այս ամենը չի սասանում ծնողների սերն իրենց հանդեպ»:''

[[Պատկեր:Thérèse Martin-Histoire d'une âme-A20.jpg|thumb|right|Միանձնուհի Թերեզան (1897)]]

 

 

[[1896]] թվականի [[Ավագ հինգշաբթի]] գիշերը նա գնում է ննջասենյակ` հիանալի ներքին հրճվանքի զգացողությամբ, որը հետո պետք է ներկայացներ իր հուշերում։ Բայց դեռ չէր հասցրել գլուխը դնել բարձին, երբ շուրթերին զգում է ինչ-որ փրփրացող հեղուկ։ Հաջորդ առավոտյան նա արյուն է հայտնաբերում իր թաշկինակին։ Թերեզան հասկացավ իր ճակատագիրը. արյունոտ հազը նշանակում էր տուբերկուլյոզ, իսկ տուբերկուլյոզ նշանակում էր մահ... Բայց այս դառը գիտակցումը որոշ ժամանակ անց վերափոխվում է ներքին պայծառ ուրախության։

[[Պատկեր:Normandie Calvados Lisieux1 tango7174.jpg|thumb|left|Սուրբ Թերեզայի բազիլիկը]]

 

Նա թաղվեց [[1897]] թվականի [[հեկտեմբերի 4]]-ին։ Նրա մարմինը արտաշիրիմվեց 1910 թվականին, և ականատեսները պատմում են, որ մարմինն անուշահոտություն էր արձակում։

 

 

'''Սրբացումը'''

 

[[Պատկեր:Theresienschräin.jpg|thumb|right|Սուրբ Թերեզայի գերեզմանը իր անունը կրող բազիլիկում]]

Թերեզայի մահվանից մեկ տարի անց վանքի մայրապետը հրատարակում է Թերեզայի ինքնակենսագրական գիրքը «Մի հոգու պատմություն» վերնագրով։ Թողարկվում է ընդամենը 2000 օրինակ։ Սակայն անմիջապես լույս տեսնելուց հետո գիրքն ունենում է աներևակայելի սպառում, հրատարակությունները հետևում են մեկը մյուսին, եկեղեցական առաջատար աստվածաբաններն ու հասարակ մարդիկ չեն դադարում գրքի վերաբերյալ իրենց հիացմունքն արտահայտել։

 

[[1925]]-ի [[մայիսի 17]]-ին [[Պիոս XI Պապ]]ը Թերեզա Լիզյոացուն հռչակում է [[Սուրբ]]։

 

 

 

== Գրականություն ==